Kun je leven met een workaholic en hoe doe je dat? Ik ben er zelf een geweest en herken ze ook in mijn directe omgeving. Het is vaak meer een kwestie van overleven als je partner getrouwd is met zijn werk. Velen stoppen dan wanhopig veel energie in het proberen de ander te veranderen – wat vaak meer frustratie oplevert en het gedrag alleen nog maar verergert. Begin altijd bij jezelf. Er zelf mee leren leven begint met het gedrag herkennen, begrijpen waar het vandaan komt en vervolgens zien wat je er zelf aan kunt doen.
Hoe herken je een workaholic?
Je herkent een workaholic vaak als perfectionist of controlfreak. Het voortdurend checken van een telefoon kan een duidelijk symptoom zijn. Workaholics voelen zich ongemakkelijk wanneer ze niet aan het werk zijn; ze zijn verslaafd aan ononderbroken activiteit en werken vaak eenvoudig om te werken. Dat zegt Diane M. Fassel in Working ourselves to Death.
Hard werken is niet hetzelfde als werkverslaving. Mensen die geregeld erg lange uren maken, weten op tijd een onderbreking in te bouwen om zich mentaal en fysiek weer op te laden. Het werkverslaafde gedrag is echter niet te stoppen en gaat gewoon verder, zelfs wanneer de persoon in kwestie gezondheidsproblemen ondervindt of weet dat de kwaliteit van zijn werk eronder lijdt.
Kan het kwaad?
‘Workaholisme is de onbedwingbare neiging om hard te werken en als men niet werkt veel aan het werk te denken. De persoon in kwestie hoeft niet per se problemen te hebben met zijn of haar verslaving, maar diens omgeving heeft dat vaak wel.’ (Wikipedia)
Duidelijke symptomen van werkverslaving zijn het negeren van de vraag om aandacht van partners of kinderen, en in het geheim werkgerelateerde zaken doen. Psychologen zien in werkverslaving een lastiger proces dan bij een verslaving aan alcohol, drugs of gokken. Een van de moeilijkheden is dat mensen die overmatig werken door hun directe omgeving vaak worden geprezen, iets wat niet het geval is met andere verslavingen. Werkverslaafden zijn echter niet uit op efficiënt werken of het leveren van maximale kwaliteit, ze zijn meestal gewoon op zoek naar meer werk. Organisaties die denken dat workaholics het bedrijf ten goede komen, hebben het dan ook volledig mis.
Tien tips om te leven met een workaholic
Huwelijken waarin een van de partners workaholic is, hebben twee keer zoveel kans om te eindigen in een scheiding. Dat stellen onderzoekers van de University of North Carolina op Forbes. Blijven de partners wel bij elkaar, dan gaat het samenleven meestal niet van een leien dakje. Meestal ligt trouwens de oorzaak juist in de privésituatie en heeft de verslaving niets te maken met het werk zelf. Uit onderzoekt blijkt dat een workaholic meestal probeert te ontsnappen aan een slechte privérelatie of pijn en verdriet wil ‘wegwerken’. Vaak steken partners de nodige energie in pogingen de ander te veranderen – wat meestal vruchteloos is, alleen maar meer frustraties oplevert, de relatie onder druk zet en het vluchten in werk versterkt. Probeer het als partner allereerst bij jezelf te houden. Tien praktische tips om een partner die getrouwd is met zijn/haar werk te overleven.
1. Houd op met helpen
Je kunt onbewust het gedrag van je partner in stand houden: je gaat wat later eten, houdt de kinderen wat langer op of stelt zelfs vakanties uit. Al deze dingen houden de verslaving alleen maar in stand. Doorbreek de cyclus door je aan een eigen schema te houden, waardoor de workaholic geregeld geconfronteerd wordt met wat hij mist.
2. Zoek een gemeenschappelijke hobby
Workaholics hebben vaak het gevoel dat ze altijd bezig moeten zijn. Kijk waarmee je samen bezig kunt zijn en waaruit bevrediging te halen valt die kan concurreren met de waardering die het werk oplevert.
3. Zeur niet
Niemand houdt van gezeur, helemaal niet als die een beschuldigende ondertoon heeft. Stel je vragen om meer tijd samen door te brengen dus op een positieve manier. Formuleer wat het gedrag met jou doet, houdt het bij jezelf en beschuldig niet.
4. Leer de baan van je partner begrijpen
Het helpt als je begrijpt wat je partner precies doet en waarom hij of zij daar zo veel voldoening uit haalt. Hoe meer je weet, hoe minder wrok je zult koesteren. Je kunt zo ook een beter klankbord zijn.
5. Maak kennis met de collega’s
Je kunt je moeilijk inleven in een workaholic als je niet weet met wie hij of zij elke dag werkt. Nodig de collega’s bijvoorbeeld eens uit voor een etentje om de kloof tussen werk en privé te dichten.
6. Maak een plan
Maak een planning waarin je gezamenlijke vrije tijd en taken thuis opneemt, zowel voor de korte als de lange termijn. Dit hoeft geen ijzeren wet te zijn, pas het aan als het leven je onverwacht iets anders biedt.
7. Bepaal welke sociale activiteiten prioriteit hebben
Je weet misschien wel twintig leuke dingen waar je graag met je partner naar toe zou gaan, maar overvraag niet, beslis welke het allerbelangrijkst zijn en probeer eerst die te realiseren.
8. Zet die mobiel uit!
De smartphone was voor veel workaholics het laatste zetje in hun permanente betrokkenheid, of zeg gerust: obsessie. Vecht terug en plan geregeld periodes waarin het apparaat uitgezet wordt.
9. Zet jezelf (weer) op nummer een
Of je nu gelijk hebt of niet, je kunt een ander niet veranderen. Je kunt alleen maar hopen dat de workaholic zelf inziet wat hij/zij aanricht met al dat werken en uit zichzelf een stapje terug doet. In de tussentijd moet je jezelf beschermen en bedenken wat jou gelukkig maakt, ook wanneer je partner er niet is.
10. Laatste optie: therapie
Als niets anders helpt, kun je altijd nog overwegen professionele hulp te zoeken. Net als bij andere verslavingen zijn er verschillende mogelijkheden om de kern van het probleem te achterhalen en tot gedragsverandering te komen.
Hongerige geesten
In 'Hongerige geesten' neemt arts Gabor Maté ons mee naar de bron van onze verslavingen: trauma. Bekend van o.a. 'Wanneer je lichaam nee zegt'.
Inspirerend leven bestaat uit een geweldige, kleine redactie. Voor meer informatie, bekijk de 'Over ons'-pagina.
Vind het wel jammer dat dit stuk ervan uitgaat dat het gaat om een werknemer. Want een workaholic die ondernemer is ontsnapt niet uit de privé situatie maar daarbij is juist de grote verantwoordelijkheid voor het bedrijf het grote probleem. Plus het feit dat vader van de workaholic ook al zo ontzettend dpg was en dat dus kennelijk als norm werd gezien. Als vrouw van kun je nog zo begripvol en vanuit jezelf praten maar hou helpt geen snars. Therapie? Nee dat wil hij niet want praten over gevoelens is al helemaal flauwekul. Er is toch geen probleem? En daarbij gaat daaraan kostbare tijd verloren die in de zaak gestoken had kunnen worden.
Oh Marieke , wat is dit herkenbaar wat dat je hier zegt. We proberen "familiedagen" in te lassen , maar voorafgaand moeten er altijd nog dingen gebeuren voor de zaak , nooit eens even een samenwerking kwa gezin in de ochtend zodat we relaxt en optijd weg kunnen, en dan over de 10.000 telefoontjes + tig keer de telefoon checken nog niet gesproken. Vakanties idem, waar wij lekker relaxt op vakantie willen om tot rust te komen, word zelfs de tablet nog meegenomen naar het strand . Erover beginnen heeft inderdaad geen nut, want het valt of wel mee, of "er moet brood op de plank komen " "er is niets mis met mij" elke verjaardag ben ik alleen, laatst was het zo erg dat er we na een crematie direct weg moesten ivm jawel: de zaak. Steeds meer mensen drijft hij verder van zich af op deze manier en hij ziet het gewoon niet. en al met al komt er steeds meer werk, en zit moeders met een verdrietig kind thuis op de bank omdat ze haar papa zo mist.... en zo kan ik nog wel een heel boek schrijven vrees ik .
Plan dingen voor jezelf; Ik eet al jaren alleen met de kinderen, verjaadagen etc idem. Van de 13 jaar 6 kersten alleen met de kinderen doorgebracht. In 2017 alleen met de kinderen 2 weken op zomervakantie gegaan In 2018 weer alleen met de kinderen op vakantie gegaan. Hij kwam 3 dagen (1200 km heen na het werk, 1200km terug, midden in de nacht thuisgekomen en gelijk aan het werk). Zomer 2019 niet op vakantie gegaan want problemen met een "zieke" werknemer waardoor hij 20u p dag werkte en ik in conclaaf was met advocaat, bedrijfsarts, mediator etc. In de kerstvakantie zelf maar weer alleen met de kinderen op vakantie gegaan. Hij kwam de dag voor oud en nieuw 5 dagen over. Hij werkt, komt thuis, gaat slapen, eet snel iets en gaat werken tot 's avonds. Al het geld gaat in het bedrijf (nieuw gereedschap etc en zo'n zieke werknemer met ontslagvergoeding kost ook een vermogen). Als hij er is dan is hij boos, geïrriteerd en afwezig. Of hij valt in slaap. Hij haat zijn leven, het gezinsleven en hij haat zijn werk. Therapie was nodig volgens ons beiden, kinderen lijden er ook onder maar ik zat daar in mijn eentje bij de therapeut. Ik heb de stekker eruit getrokken. Na bijna 1r jaar geef ik het op
Heel herkenbaar, en inderdaad bij een ondernemer is het nog veel erger volgens mij. Wij hebben het geluk en de pech dat we een bedrijf aan huis hebben. Een hobby samen zoeken, hij ziet me al aankomen. En inderdaad therapie, al krijg ik hem zover. Dan moet je wel iets van een ander aan kunnen nemen! Goed bedoeld maar heb helaas ook erg weinig aan de tips.
Hallo dames , ik leef ook met een workaholic en heb het heel moeilijk . Hij heeft mij er mee ingesleurd als het ware. Het is zijn eigen zaak de derde generatie en hij weet niet beter , ikzelf werk nu tien jaar mee en draai zo 'n 40-45 u per week op de zaak + het huishouden en 2 kinderen ( 20 - 14 jaar ) . ik ben het zat en heb al meermaals gezegd dat ik mij terug trek uit de zaak maar telkens weer komt hij met de zielige praat dat hij niet zonder mij kan in de zaak en dat ik niet vervangbaar ben pfffff en telkens weer geef ik toe . Hij werkt - eet-slaapt . werken van 7.00 tot s nachts 1-2-3 u en dan slaapt hij vaak in de zetel omdat hij zijn bed niet haalt . wij wonden bij de zaak dus ik bel dat het eten klaar is dan wacht Mr nog een uur en komt dan eten en daarna mag ik alles nog even opruimen zodat ik elke dag bezig ben van 08.00 tem 21.30 u . dan kijk ik even tv om te ontspannen of tablet en ga slapen om 23 u . ik ben het zat en wil het tij keren maar zoals eerder gelezen een workaholic verander je niet daar moet mee leren leven . alleen weet ik niet hoe lang ik het nog volhou soms heb ik al gedachten van had ik maar een ongeval en dan staat hij er een tijd alleen voor en beseft hij wat ik elke dag doe voor hem ! van een relatie is helemaal geen sprake meer ! en seks is van mijn zijde uit de boze ! samen leuke dingen doen komt er niet van want er is altijd wil iets dringender en dan denkt hij met eens te gaan uit eten dat alles goed is gemaakt ..... therapie ben ik al jaren gestart in mijn eentje en gelukkig houd deze therapie mij overeind maar ik heb nog niet de kracht en moed gevonden de zaak te verlaten en is niet ok volgens mijn psycholoog en deze stap kan ik alleen maar zetten ..... ik vind er de moed niet voor dus ik zal enkel de zaak verlaten als ik van hem wegga en mijn gezin in de steek laat ... maar dat wil ik echt niet . het is cliche maar als de kinderen het huis uit zijn misschien ???? maw tips zijn welkom maar ooo zo moeilijk te handhaven met een workaholic aan je zijde ...
Ik weet niet waar ik moet beginnen met míjn verhaal als ik dit allemaal lees... Het is een combinatie van alles met nog een hele hoop aanvullingen en dan ook nog de schoonfamilie er bij... Heeft iemand tips waar je in dit geval het best terecht kunt? Persoonlijke therapie, relatietherapie... Ik ben soms echt ten einde raad en ik kan nergens "klagen", want het is echt een brave man (en dat is ook zo) en een harde werker en 'hij zit toch niet op café' en 1000 andere clichés... Apart iets doen zoals reizen is 'not done', want dat hoor je toch met het gezin te doen, maar zelfs daar wordt er gewerkt. Als dan ook nog eens de "hobby" werken is, zijn de kinderen mee de dupe, maar "dat doet hen deugd". Maar nu ben ik ondertussen toch al van start gegaan terwijl het helemaal niet mijn bedoeling was, want dan zou deze pagina te klein zijn. Toch even mijn hart kunnen luchten en te weten dat er nog mensen zijn in mijn situatie is een lichte troost...
Oh, misschien moeten we een clubje oprichte . Jullie ervaringen zijn zo herkenbaar! Ik realiseer me meer en meer dat het nooit gaat veranderen
Alweer een dag voorbij dat ik alleen kan gaan slapen. Vaak alleen met de kids moet eten,... Hij is geen zelfstandige, maar heeft een leidinggevende functie. Nu hij van thuis uit moet werken, is het van de ochtend tot de nacht dat hij achter zijn scherm zit met de duizenden telefoontjes.... Ik ben blij dat ik naar mijn werk moet en niet ook thuis moet werken. Maar de dagen dat ik vrij heb, staan voor rust en die kan ik thuis niet meer vinden. Jaren klaag ik dat hij steeds laat thuis komt van zijn werk, nu is hij continue thuis met zijn werk. Het wordt enkel maar erger! Ik ben duidelijk niet alleen als ik jullie verhalen lees.
Lieve allemaal, Wat ben ik blij om te lezen dat er zo veel meer zijn met eenzelfde partner als ik. Met dezelfde frustraties. Niet willen zeuren maar ja, als je zwijgt blijf je er ook maar mee zitten. Verdrietig, machteloos en veel dagen alleen. Alles alleen runnen voor je huis en de kids, naast een deeltijd baan in t onderwijs en nog parttime meewerken in t bedrijf van je partner. Het ergst vind ik dat er nooit geen vrienden meer over de vloer komen, omdat hij zijn beloften vaak niet na kan komen, of vergeten is. Terwijl ik juist een gezelligheidsmens ben, en geniet van samen kletsen met n hapje en drankje, maar durf niks meer te plannen want er komt toch weer wat tussen zodat ik af moet bellen. Ik ben er ook voor om een club op te richten voor de partners van de workaholics! Want ik mis het te kunnen praten met mensen die hetzelfde voelen als ik. Ik voel me niet zielig, maar totaal onbegrepen.
Beste Vaak zijn er kinderen...bij ons niet. Vrienden zijn stellen..doen veel samen. Ik ben dus altijd alleen. Loon interesseert hem zelfs niet. Jaren hebben wij ruzie over vrije dagen. Ik hou dit niet meer vol.
O zo herkenbaar allemaal. Ben al 13 jaar aan het strijden dat hij minder gaat werken. Een fulltime en partime baan wat mijn partner had al heel zijn leven. En bij beide maakt hij meer uren. Nou zijn ze erachter gekomen bij zijn fulltime baan dat hij ook nog elders een partime baan had en dat is hem nu verboden. Hij heeft het zeer zwaar gehad om zijn partime baan op te moeten zeggen maar voor mij was het geweldig, maar voor korte duur. Nu maakt hij dus mega veel over uren bij zijn fulltime baan waardoor hij uiteindelijk nog altijd van vroeg tot laat met zijn werk bezig is. Hij kiest altijd voor zijn werk, ook al hebben we wat gepland staan samen. Ik wordt hier moedeloos van. Nu aangegeven dat we maar eens tijdelijk uit elkaar moeten gaan, met pijn in mijn hart. Maar dit hou ik zo ook niet langer vol. Het voelt alsof ik het slaafje ben, alles doen voor hem maar weinig terug krijg hiervoor. Intimiteit is er ook al jaren niet meer.
Ben blij dat ik deze artikel gevonden heb omdat ik me niet meer alleen voel. Mijn partner is een workaholic. Vaak denk ik dat zijn prioriteit zijn bedrijf is. Ik kom echter de laatste. Ik ben zeer dankbaar voor mijn partner alleen ik ben nu niet blij. Ik weet het niet of we samen kunnen doorgaan. Ik voel me machteloos. Intimiteit heb ik bijna geen zin meer in omdat hij ook geen tijd aan mij besteedt denk ik waarom ik altijd voor hem moet doen? We gaan het zien of ik dit lang kan volhouden.
Wow…ik ben ontsteld en tegelijkertijd opgelucht dat ik deze site met de vele reacties van gelijkgestemde heb gevonden. Ook ik worstel al jaren met een man die veel beloofd en toezegd maar zichzelf maar niet kan bewijzen op dat vlak van beloftes. Gelukkig zijn de weekenden beter geworden en kan hij zich “beter” ervan distancieren. Maar de doordeweekse dagen zijn eentonig, saai en als een LAT relatie. Weinig communicatie, de belangrijke privé onderwerpen worden niet besproken ondanks herinneringen van mijn kant etc daardoor lopen dingen in de soep en raakt hij gestrest. Normaliter loste ik dan alles op maar ben daar mee gestopt op advies van therapeut, laat de dingen eens los en laat het maar verkeerd gaan. En dat doe ik nu en ja dat geeft mij persoonlijk rust maar in de relatie niet. Hij is van werknemer zzp’er geworden een aantal jaar geleden en met succes en dat loont dan beter dan in loondienst maar je kan het financieel lekker hebben maar geld is niet alles. Ik merk dat ik door alle beloftes die mij continue gedaan zijn ik inmiddels (na tientallen jaren knokken) steeds verder van hem af kom te staan. Naarmate ik ouder wordt merk ik gewoon dat ik het moeilijker en moeilijker vindt omdat de rek er bij mij uit is door ouder worden ook. Ik zie wat ik belangrijk vindt en heb geen zin meer in wachten en of blijven aanpassen en geloven. Ik heb onze zoon volledig zelfstandig opgevoed tot ergens van onze zoon zelf, wat logisch is en ik meer dan begrip voor heb., maar ik kon niet anders. Ik was een vader en moeder in 1 ik moest vaak zelf beslissingen nemen die ik samen met de vader had willen doen maar hij was of niet bereikbaar of geen tijd of was vergeten mijn sms, whatsapp of e-mail te lezen waardoor ik voor feiten kwam te staan waarin een keuze gemaakt moest worden en achteraf niet zijn keuze bleek. Maar het leven gaat door en ik heb mijn zoon altijd op 2 gezet, hem ook vaak uitgelegd dat het in zijn vader zijn genen zit en doet het niet express. Maar onze zoon is nu zo anti-werk dat hij zich heel strikt aan de werktijden houdt (logisch) maar zelfs een hekel heeft aan werken dus tjaaa dat is dan de negatieve keerzijde van de ervaring voor onze zoon. Hij werkt gelukkig wel maar het anti gevoel is wel sterk beïnvloed door de afwezigheid van zijn vader gedurende zijn belangrijkste kinderjaren. Nu hij 20 is claims hij zijn vader vaak en probeert een hobby met hem te vinden, zoals sporten maar ook dat is lastig voor elkaar te krijgen daar pa te laat klaar is. Het is een doodgoede man en doet niemand kwaad behalve zijn relatie maar het is een lastige strijd en het woord strijd is al niet gezond natuurlijk. Maar hoe kan ik mijn gezin in de steek laten? Dat ben ik dan weer niet …..