Inspiratieplatform voor spiritualiteit, gezondheid en bewustwording

Hooggevoeligheid: heb je ook zo’n last van lawaai? Zo vind je stilte in herrie

Ben je hooggevoelig en word je ook zo overprikkeld van herrie en lawaai? Dan ben je niet de enige! Veel HSP’s zijn overgevoelig voor harde geluiden. Pionier op het gebied van hooggevoeligheid Marian van den Beuken leeft in dit artikel met je mee en geeft je fijne tips om stilte te vinden in de herrie. Zo wordt je leven weer een stukje lichter.

Zou het niet zo kunnen zijn dat met name HSP’s uiteindelijk de behoeders van de stilte zullen zijn?

De ellende van lawaai

Veel HSP’s zijn overgevoelig voor harde geluiden. Ik zag eens een televisie-uitzending waarin allerlei mensen geïnterviewd werden die leden onder lawaai in hun omgeving. Wat me enigszins verbijsterde was dat er veel klagers en slachtoffers aan het woord werden gelaten, maar dat er kennelijk niemand was gezocht of gevonden die zelf een manier had ontdekt om met lawaai om te gaan. De aanname was dat er nu eenmaal mensen heel veel lawaai maken, dat lawaai een onderdeel is geworden van onze cultuur en dat je gewoon pech hebt als je daar niet tegen kunt, omdat er niets aan te doen is.

Zelf kan ik slecht tegen lawaai. Ik heb er ook een hele geschiedenis mee. Ik ben grootgebracht achter een werkplaats waar de hele dag machines tekeergingen. Ik was als kind bang voor lawaai. Bang voor de vuilnisauto’s, bang voor de boor van de tandarts, bang voor de vliegtuigen die overvlogen, voor de treinen die over het viaduct vlak bij ons reden. Later vergat ik die angst. Totdat ik naast ‘muziekliefhebbers’ kwam te wonen die hun geluidsinstallatie zo veel mogelijk op volle sterkte trachtten te benutten. Ik probeerde met ze te praten, maar ze zagen het probleem niet. Ik werd helemaal gek van de herrie. Ik ging zo veel mogelijk weg en zocht een andere woning. Hetzelfde is me later nog een keer gebeurd. De herrie riep veel angst en ook woede bij me op.

Ik ben iemand die erg van stilte houdt. Ik woon nu in een omgeving waar het vaak heel stil is. Toch hoor je ook hier regelmatig lawaai: van de grote weg (afhankelijk van de wind), landbouwmachines, motormaaiers en andere herriemakers. Ik koester de momenten dat het stil is en geniet ervan.

Hoe kijk jij naar lawaai?

Mijn houding ten opzichte van lawaai is wel veranderd. Ik denk dat je niet zoveel aan het lawaai in je omgeving kunt doen. Waar moet je heen verhuizen om in echte stilte te kunnen leven? ‘Stilte is een concept’, zegt Byron Katie. ‘In de natuur zijn ook altijd geluiden. Wil je soms dat de vogels ophouden met zingen?’

Spirituele benadering in De Findhorn

Ik heb in de loop van de tijd heel wat interessante observaties gedaan in verband met lawaai. De Findhorn Foundation, waar ik af en toe heen ga om bij te tanken, ligt in een dorpje in Noord-Schotland naast een luchtmachtbasis, waar voortdurend straaljagers af en aan vliegen. Na een tijdje ontdekte ik dat ik de vliegtuigen alleen hoorde overkomen als ik me niet in harmonie voelde met mezelf. Daarna ging ik het lawaai van de straaljagers benutten. Iedere keer als ik er één hoorde, zei ik tegen mezelf: ‘Dit is het signaal om naar binnen te gaan en de vrede in mijzelf te herstellen.’ Je kunt het geloven of niet, maar mijn ergernis over de herrie verdween en mijn geest werd kalm.

In de omgeving van Findhorn is veel spirituele kracht voelbaar. Het is daar veel gemakkelijker dan hier om vanuit een hoger bewustzijn te leven. Dat werkt door in gewone dagelijkse dingen. Zo sliep ik daar eens twee weken op een kamer met iemand die vreselijk snurkte. Hele bossen zaagde die vrouw ’s nachts door. Ik dacht: als ik me hieraan ga ergeren, krijg ik een afschuwelijke tijd. Wat zou er gebeuren als ik de stelling ‘het geluid van snurken is afschuwelijk’ eens verander in ‘het geluid van snurken is knus en veilig’? Het effect: ik had er geen last meer van! Mijn kamergenote bleef zich desondanks schuldig voelen en legde veel chocola voor me neer om mij te vriend te houden. Daar heb ik wel schaamteloos van geprofiteerd.

Concentreer je op iets anders

Een andere observatie. Ik nam regelmatig mijn hond in de auto mee naar het bos of naar het strand. Uit enthousiasme produceerde ze op de achterbank een afgrijselijk lawaai en als ze een andere hond zag, blafte ze als een idioot. Doordat ik zoveel van die hond hield, doordat de ervaring leerde dat het me toch niet lukte haar te leren haar opwinding op een wat gematigder manier te uiten en omdat ik mijn eigen vreugde om ons uitje niet wilde laten bederven, concentreerde ik me op iets anders. Er waren veel momenten dat ik het lawaai niet hoorde.

Een spirituele ervaring

Ik reed eens op een mooie zomerdag langs een rivier en genoot van de ondergaande zon in het water. Achter mij verscheen plotseling een auto die met dubbele versterkers en harde bassen een formidabele herrie produceerde. Ik schrok me wild en werd woedend op deze geluidsterrorist. Doordat de weg smal was, kon hij me niet inhalen en bleef hij aan mijn bumper hangen. Opeens viel me de gedachte in: ik ben die muziek. Even identificeerde ik me helemaal met die keiharde muziek. En wat ik voelde, was puur genot om me zo te kunnen uiten. Ik moest lachen, omdat ik opeens een nieuwe kant van mezelf ontdekte.

Oefening: waarom raakt de herrie jou zo?

Een (nog) meer spirituele benadering is de volgende. Als ik last heb van lawaai buiten mij, dan maak ik kennelijk in mijn hoofd ook herrie. Mijn buitenwereld is alleen maar een afspiegeling van wat zich binnen in mij afspeelt. Ik kan me dus afvragen:

Wat weerspiegelt die herrie van mijzelf?
Heb ik behoefte om lawaai te maken?
Zou ik eigenlijk wel keihard willen schreeuwen?
Ben ik kwaad? Waarom?
Heb ik soms iets nodig wat ik niet krijg?
Wordt er niet naar mij geluisterd?
Luister ik eigenlijk wel naar mezelf?
Gaan er woedende stemmen in mij tekeer?
Ben ik in conflict met mezelf?

Het innerlijke kind schreeuwt om aandacht

Als ik terugkijk, zie ik dat ik die twee keer dat ik leed onder de herrie van mijn buren, erg veel lawaai in mijn hoofd had. Beide keren is dat pas overgegaan toen ik de stilte in mijzelf op ben gaan zoeken en ben gaan luisteren naar wat ik diep vanbinnen nodig had. Ik vond daar een kind dat ik alsmaar over het hoofd had gezien en dat schreeuwde om aandacht. Eigenlijk snakte dat kind naar een leven met aandacht, waarin plaats was voor haar eigenheid, haar behoeften en haar gevoelens. Toen ik dit kind in mij begon te erkennen en aandacht te geven, veranderde er veel in mijn leven.

Uiteindelijk ben ik dankbaar dat ik in een situatie kwam die onhoudbaar was, waar ik helemaal gek van werd. Dat gaf me de motivatie om echt diep in mezelf te gaan kijken en mijn eigen oplossingen te vinden. Want daar waar ik de chaos in mijzelf ervaar, kan ik ook mijn heelheid vinden. In die zin zijn deze situaties voor mij alleen maar een geschenk geweest. Juist daar waar ik mijn zwakte voel, kan ik erop rekenen dat er een parel klaarligt om ontdekt te worden: een talent dat ik nog niet onderkend had.

Zou het niet zo kunnen zijn dat met name HSP’s uiteindelijk de behoeders van de stilte zullen zijn?

Fragment uit: Hooggevoeligheid als uitdaging

Hooggevoeligheid als uitdaging

In dit geheel herziene Ankertje geeft Marian van den Beuken veel tips en oefeningen om het leven met hooggevoeligheid leuker, lichter en prettiger te maken.

Bestel jouw exemplaar voor €15.00 Bestel nu

Je bestelt bij