Ik doe het al heel mijn leven, kan er weinig aan veranderen als iedereen mij afwijst.

Dat is vervelend en een ongelooflijk 'k...'gevoel (als ik het zo mag omschrijven. Liefde en aandacht zijn dingen die je niet kunt afdwingen. Helaas is het ook zo dat niet iedereen in staat is om het te geven. En in een snel bewegende drukke samenleving dreigt het het onderspit te delven. Wel is het zo dat ieder mens recht heeft op liefde. Wat ik zelf heb gemerkt is dat het ook in kleine dingen kan zitten. Wanneer ik bij een kassa kom kijk ik altijd de persoon voor mij met een glimlach aan en zeg 'hallo' en bij het weggaan 'fijne dag'. Is het een plek waar ik vaker kom en zijn het mensen die ik vaker zie, dan volgen er vaak meer woorden. Over iets leuks of moois wat mij opvalt. Steeds vaker komt het voor dat mijn gebaar wordt beantwoord met een praatje en een lach. Ook op straat of ergens anders waar ik mensen tegenkom kijk ik mensen altijd even aan met een glimlach en zeg 'goedendag'. Het zijn die kleine dingen (niet hetzelfde als een vriendschap of liefde) maar die wel voeden en die toch ervoor zorgen dat je zichtbaar bent en niet alleen.

Zonder liefde leven. Ik vraag het me af hoe dit mogelijk is. Het maakt me depressief. De gedachte aan nooit meer aangeraakt worden, nooit meer lieve woorden horen, iemand die er altijd voor je is en voor wie jij er altijd mag zijn, dat maakt dat ik vaak het gevoel heb dat het leven het niet meer waard is. Dood zijn voelt dan niet erg.

Vervelend om te horen. Liefde is inderdaad zo'n basis behoefte. Het is heel fijn om dat met iemand anders te ervaren. Het is ook fijn om dat met jezelf te ervaren. Jezelf steunen en liefde en aandacht aan jezelf geven omdat je het gewoon waard bent. Praten erover kan ook helpen. Misschien is er een familielid of vriend of vriendin met wie je je gevoelens kunt delen. En als je dat liever anoniem doet, kan dat altijd via www.korrelatie.nl Zij zijn er altijd. Je bent niet alleen.

Aan JJ: Ik vind het lastig te geloven dat iemand altijd wordt afgewezen. Ik weet wel dat mensen gevoelig zijn voor intenties. Als je iets doet richting een ander in de hoop iets te ontvangen, merkt de ander dat. Dat is wanhoop en geen liefde. Je wilt die ander niet iets geven maar juist iets hebben van die ander. Als je eenmaal in de "niemand houdt van mij" modus staat, ga je teveel op in je eigen ellende om liefde te kunnen geven maar ook om het op te merken. Ik ken dat gevoel heel goed en is soms lastig om daar uit te komen. Echte tips heb ik niet behalve zeggen dat wat je denkt, niet waar is. Niemand wordt altijd afgewezen in het geven van liefde. Misschien wijs je jezelf wel af, geen idee. Of heb je een beeld van hoe bepaalde interacties zouden moeten verlopen en zie je dat als afwijzing. Ik ben geen deskundige dus misschien maak ik het erger en ik kan vanaf hier ook niet kijken hoe het zit met jou maar niemand wordt altijd zijn hele leven afgewezen zonder dat daar een enorm eigen aandeel in zit. Sorry als dat veroordelend en hard klinkt. Heel veel sterkte!

Ik weet wel, dat het feit dat ik geen liefde krijg, wel aan mij zal liggen. Ik ben er wel van overtuigd dat ik verder moet zonder relatie, dus daar moet ik dan het best van maken. Het is niet een keuze van harte, maar ik zie het echt niet meer zitten om telkens een nul antwoord te krijgen.

Soms is het goed om in de spiegel te kijken.

Hoe lang je het zonder liefde vol kunt houden (althans voor mij) 38 jaar. En mijn gedacht over dat liefde geven niks kost: Het kost je iedere keer een stukje energie van jezelf, die je van jezelf aan een ander geeft en die je tegenwoordig van niemand anders meer terugkrijgt. Alleen van mijn dochter kreeg ik liefde (tot ze tiener werd) en sinsdien realisseer ik me ook pas dat mijn energie op is en dat ik voor haar bestaan nooit enige vorm van liefde ontvangen heb of gekend heb, terwijl ik altijd opengestaan heb om iedereen te helpen en liefde te geven. En blijkbaar heel mijn leven opzoek geweest ben naar de geborgenheid van onvoorwaardelijke liefde.

Hallo, ik ben ook al jaren lang alleen. Heb een zoon van 10 waar ik nu nog veel knuffels en liefde van krijg ik vind het zaaaalig om liefde te geven. Ik geef dan vaak ook te veel aan anderen, geniet er van maar voel me achteraf leeg of wederzijds niet geliefd. Ik heb nog niet helemaak de juiste balans gevonden. Daarom ben ik ook bang om aan een nieuwe relatie te beginnen. Angst om te veel te geven en te weinig te ontvangen, verlaten te worden maar ook angst dat ik uit angst te veek te geven, te weinig geef. ;) Wel heb ik iets heel kostbaars ontdekt! Een 7tal jaar geleden kwam ik tgv depressie, burn out, scheiding en levensmoeheid via christelijke vrienden dichterbij God. Hij is nu mijn houvast, de rots onder mijn voeten. Als ik me verdrietig, eenzaam of ongeliefd voel, spreek ik tot Hem, vraag ik om een omhelzing, kracht en troost. Ik kies er dan voor om omhoog te kijken. Naar onze Papa die onvoirwaaedelijke liefde kent en geeft. Hij laat ons nooit in de steek en wil enkel het beste voor ons. Geen leven gaat gepaard zonder lijden maar we kunnen kiezen hoe we ermee omgaan. Kijk omhoig en zoek troost en liefde bij de Heer. Mij heeft het geholpen en ben er zo dankbaar voor want ook nu voel ik me verlaten door mensen waar ik van hou maar mensen doen dat nu eenmaal maar God, die is en blijft altijd in mijn buurt. Ik ben dankbaar voor alle kleine dingen; voor mensen die op straat naar je glimlachen, die dag zeggen, die je vriendelijk aanspreken, nieuwe vrienden die me uitnodigen, zelf lach ik mensen ook vaak toe of schiet ze te hulp. Sommigen willen niet ontvangen en lopen al grommelend rond, dat doet ff pijn maar goed..het is dan hun keuze om zo te zijn. Ik probeer althans de liefde door te geven en een lichtje in de duisternis te zijn. Wat niet wil zeggen dat ik ook vaak lijdt door de steeds killer wordende en liefdeloze wereld. Met hoe meer we een lichtje kunnen zijn, des te meer kunnen we de duisternis en kilheid verdrijven. Love you all. ♡♡♡

Ik leef al mijn hele volwassen leven zonder liefde, ik ben 'onzichtbaar' voor het andere geslacht. Niets aan te doen, gelukkig voel ik ook niet de behoefte 'anderen' of God de schuld te geven, het is gewoon wat het is, en ik hoop niet meer te lang te moeten wachten vooraleer ik in een nieuw leven en lichaam kan reïncarneren waar mijn kansen wat beter liggen. Ik zou dit leven niet aankunnen zonder verdovende middelen, anders wordt het toch chronisch afzien...

Ik ben al heel mijn leven alleen, ben liefdeloos opgevoed. Ik voel me niet meer minderwaardig, ik BEN minderwaardig. Nooit een reactie terug op datingsites in 10-12 jaar tijd, nooit een match op tinder, nooit aanspraak in een kroeg of waar dan ook. Zo vaak (hard) afgewezen dat ik niet eens meer durf naar iemand te lachen. Hoe kan ik ooit van iemand gaan houden als geen vrouw ooit überhaubt met mij heeft willen praten, al is het maar vriendschappelijk. Er moet wel iets verschrikkelijk mis zijn met mij, ben ik zo lelijk? Zo'n verschrikkelijke uitstraling? Mensen klagen op internet omdat ze al een hele 5 jaar single zijn, als een relatie uitgaat zijn mensen verdrietig, hoe moet ik me dan wel niet voelen?! Zij hebben tenminste nog leuke herinneringen. Ik weet niet eens hoe het voelt om een knuffel te krijgen, of hoe het voelt wanneer iemand zegt dat ze me lieft vindt. Iedere man heeft een vriendin: dik, lelijk, lui, ongezond, allemaal lopen ze met iemand hand in hand. Het breekt me. Ondertussen ben ik 30, weet met mezelf geen raad meer en functioneer ook niet goed op mijn werk. Ik zie geen nut meer om mijn maskertje op te zetten, mijn lach is weg Zie niet nut meer om te sporten, of te eten. Er zijn hele weekenden dat ik niet eet, dagen dat ik mijn bed niet uit kom. Er komt een dag dat ik er een einde aan maak, de vraag is wanneer ik klaar ben met wachten tot ik van de stress neerval. Dan hou ik liever zelf de controle, is de pijn eindelijk weg... Als ik terugkijk, heb ik ook geen enkele blijde herinnering, geen één. Wat een fijn leven was dit... Neen, zonder liefde kun je niet leven. Deze stress kan niet gezond zijn.

Hallo S, Ik herken precies wat je schrijft het lege, eenzame liefdeloze gevoel, liefdeloos opgevoed waardoor je zelf geen liefde kunt geven en ook een waardeloos gevoel over jezelf hebt. Ik ben benieuwd hoe het nu met jou gaat, ik hoop dat je de kracht nog vindt om door te gaan Groet, K

Hier geld het zelfde heb borderline en autisme... En ook nooit liefde gehad... Ben nu 33 en ook op... Was sterk maar het houdt keer op

Als ik maar lang genoeg hoor dat ik weer een veeg uit pan krijg en me afvraag wat heb ik misdaan ik ken diegene niet? En als je maar weer vaak genoeg hoort dat je zo lelijk ben als die erge ziekte waar iedereen dood aan gaat. Of dat er voor mij niemand is. Of gewoon als ik er zo uit zou zien als hem pleegde ik allang zelfmoord. Dan ga je op een gegeven moment geloven dat ik het niet waard ben om van te houden. Dat gecombineerd met mannen zijn nutteloos, mannen zijn verantwoordelijk voor alle oorlogen, alle verkrachters zijn mannen, we kunnen best zonder mannen, weet je wat ik word lesbisch, we kunnen onze eigen boontjes zelf doppen. En dat je dan gruwelijk in de problemen zit, niet ontwikkeld ben, diverse dingen mis ben gelopen in mijn leven, nooit iets gegund word, want als ik iets heb wat mooi is of werkt, dan moet het weer kapot van anderen, want ik mag niets hebben. Dat gecombineerd met het hoge zelfmoordpercentage van mannen. Maar ik pleeg geen zelfmoord, die lol gun ik ze niet. Soms denk ik iemand zit me bewust te stangen. Waarom?

Ja mensen, liefdeloze ouders zijn er.. ik had er ook 2. Daardoor ga je inderdaad geloven dat je iemands liefde niet waard bent. Je kan dan een paar dingen doen. Zoals boos zijn op de rest van de wereld, geloof me, dit gaat je niet helpen. Ik ben mezelf gaan opsluiten thuis. Bang voor mensen. 'Ik heb niemand nodig' maar ondertussen zit ik met mijn ziel onder mijn armen in de hoek van de bank met een dekentje over me heen. Er is ons misschien heel veel onzin wijsgemaakt en wij zijn er in gaan geloven. Onterecht. Ik ben begin vorig jaar in therapie gegaan omdat het leven in mijn eentje thuis prima was en geruststellend en vlak en alleen. Dat is mijn leven niet. Dus ik heb hulp gezocht om mezelf kwetsbaarder op te durven stellen. Want liefde is kwetsbaarheid wat we zijn afgeleerd. Een jaar emdr en 3 persoonlijkheidsstoornissen later: Ik neem de verantwoordelijkheid over de rest van mijn leven omdat ik het anders wil. Ik geloof dat mijn ouders 2 kwakzalvers waren die 'gewoon' niet beter wisten om te gaan met zichzelf noch kinderen. Ik geloof dat ik beter ben dan zij en ik ben degene die daar energie in moet steken want niemand anders doet dat. Ondertussen heb ik elke rotte appel verwijders uit mijn leven, alle alcoholisten, mannen die niet de juiste intenties hebben, vriendinnen die enkel kunnen oordelen over make upjes en jurkjes, geen plek meer voor. Ja nu ben ik 31 en nog steeds alleen, maar al een grote stap gemaakt om niet meer akkoord te gaan met de slag mensen die vooral heel erg leken op mijn ouders. Die verandering zit in jezelf, je wil om het beter te doen, die piepzachte stem ergens in je achterhoofd dat je het wel waard bent.

Jezus zei, heb de wereld niet lief, nog de dingen in de wereld. Want liefde voor de wereld geeft vijandschap tot God Jehovah.

Ik heb relaties gehaald die gauw over waren ik ben liever alleen lieve momensen om je heen genoeg maar geen relatie of een huwelijk voor mij nee liever geen man meer gewoon lekker alleen zijn is helemaal niet erg heb een lief hondje waar ik zo van geniet je leven is niet allen binden je moet ook los laten en zelf wat van maken alleen zijn is niet zo erg liefdelozerelaties erger dan alleen zijn ben tevreden met mijn leven zo gewoon lekker alleen zijn.

Hallo, Leven zonder liefde kan inderdaad niet. De eenzaamheid is snijdend en verteerd je tot op het bot. Goden hun dank heeft de Godin, onze lieve moeder aarde me nooit verlaten, de enige die me niet in de steek laat en me elke dag te eten geeft. Zij is de enige reden dat ik mezelf niet heb verhangen op een afgelegen plek. Relaties zijn gitzwart en sleuren je de diepte in, net als andere verslavingen ontnemen ze je de lust om in leven te blijven waardoor je zonder relatie de wens hebt te sterven. Je wacht de afkickverschijnselen af, maar het gevoel lijkt nooit te stoppen. Waren er maar polygame communes in dit land waar groepen vredig en in liefde konden leven zonder ooit de liefde kwijt te geraken. De mens is polygaam van oorsprong en monogamie leidt alleen maar tot helse pijn als die ene geliefde je ook nog eens verlaat. Maar ja, vind maar eens mensen die dat ook willen. In ieder geval alle kracht en al het licht der aarde toegewenst, Blessed be, Z

Recept: >je woont in een ggz instelling >coronatijd >kwetsbare ouders >ongewild single >nooit een knuffel krijgen dankzij corona Dan krijg je geen liefde, knuffels, genegenheid en een aai over m'n bol. In het begin was het moeilijk te verteren en, ja, het went. Niemand mag me aanraken en zeker in het ggz is lichaamscontact een taboe. Je woont in een huis waar niemand van je houdt en ik kan mijn ouders niet vaak opzoeken want die zijn als de dood voor corona. Wat doet dat als mens? Ik merk dat ik steeds meer naar mezelf kijk en dat ik anderen meer en meer uitsluit. Je wordt hard en het doet je niets als je de ander echt pijn ziet lijden. Nu maakt antipsychotica je vlak, maar dat is nu helemaal niet erg meer. Natuurlijk kan ik lol hebben en me goed voelen, maar liefde leer je af. Als je talloze blauwtjes in je leven hebt opgelopen doen vrouwen je ook niets meer en sta je er onverschillig over. Nu pas begin ik te merken dat ik misschien wel satanist ben. Dit is niet op de een of andere dag, maar speelt al lang mee. Ik doe aan zelfverheerlijking zonder narcisme want dat heb ik gelukkig niet. Ik laat me niet lijden door een barmhartige God want als hij zo barmhartig was zou hij corona niet toelaten in de samenleving. Zondagochtend braaf bij de mis zijn om vervolgens met diep ingedrukt gaspedaal wegrijden en mede mensen zeker geen 'goedendag' wensen. Hypocrisie ten top. Dat is de mens en het satanisme erkent dat. Als we de heer zo afhandig zijn, waarom dan nog naar de kerk? Maak dan iemand kapot door hem een poot uit te trekken om flink winst te boeken. Dat zijn we, de mens, erken dat en geeft liefde aan jezelf. Daar zou ik geen moeite mee hebben, met hypocrisie heb ik de grootste moeite. Zo is liefdeloosheid in de tijd van corona ook zoiets. Ik ben best hard en koud, maar ik kan ook heel lief zijn voor wie dat verdiend, alleen kun je dan geen knuffel geven. Nee, ik wil niet dood. Mijn eigen God in mijzelf moet gevoed worden en de Satanic Bible is al besteld, tevens een actief lid op een zwart forum. De tijd is gekomen: voed jezelf, geniet van jezelf en wees jezelf want een ander kan dit niet voor je doen. Door de onthouding van liefde kom je beter tot je ware aard, maar je gaat wel door een rouwproces in het begin. Dat is erg moeilijk en de meesten kunnen dat echt niet. Door de God in jezelf te eren leer je van jezelf houden en niet van een algemene vader. Unleash your own power in duty of your maintaining in elderly.

Liefde is voor mij een worsteling geweest. Ik ben met een achterstand aan het leven begonnen, heb hard moeten knokken tegen een minderwaardigheidsgevoel vanwege pesten. Bang door alle afwijzing was ik in mijzelf gekeerd en toch verlangde ik erna om liefde te ervaren. Jaren alleen en dan komt het na lange tijd toch op je pad, iemand die bij jou wil zijn. Mijn hart ging open. Twee jaar mocht het duren voor ze in mijn armen overleed door kanker. Ik ging verder, kwam een andere liefde tegen. Na 5 jaar ging het over, ik bleef achter schade aan mijn lijf en met de pijn. Ik ging door, maar zonder hoop dat ik nog liefde zou vinden. Twee keer had ik nog kort iemand om mij heen, maar dat was alleen oppervlakkig. Dan wil je niemand meer nodig hebben blij proberen te zijn alleen. Veel later iemand waar ik om geef, maar die verliefd was op mij en ik niet op haar. Gevoelens kan je niet sturen, daar moet je eerlijk over zijn. En dan kom je iemand tegen waar het wederzijds klikt. Stap je over de angst heen. Dan krijg je gevoelens, wordt je verliefd. Bang jezelf te verliezen ga je toch door, maak je jezelf kwetsbaar naar iemand die twijfelt en je op afstand houd, aantrekt en afstoot. Die je pijn doet, die je plezier in je eigen leven vergalt . Tot het stopt en je met een gebroken hart blijf zitten. Eigenliefde is al vroeg kapotgemaakt. De schade blijft. Ik wil het verlangen ook graag loslaten, maar liefdeloos leven daar wil ik in mijn hart niet meer mee verder.

Hey Voor mij is het heel raar ik ben opgegroeid met een vrouw geen vader in de pic en tot de dag van vandaag nooit een knuffel zoen of gehoord ik hou van je alleen het tegenovergestellde ik kan niks ben niks waard en ga zo maar door narcistische moeder die me elke dag kleineerde losse handen en zeker werd ik een heel moeilijk kind in me jeugd en toch boeide het me allemaal niet ik was nou eenmaal dat zwarte schaap en accepteerde het op de middelbare school ging het ook mis eerste ervaring met een meisje toxic persoonlijkheid had ze dus voor mij op 12-13 jarige leeftijd alle vrouwen zijn zoals me moeder en begin toen me rejectie naar vrouwen liefde bestond niet meer in me leven was gewoon niet voor mij dus vanaf toen begon het hele plaatje waar ik nu nog mee zit ik heb altijd gehad ik ben gewoon niet sterk genoeg en waardig genoeg voor een vrouw in me leven heel raar maar dat is letterlijk wat gebeurd ik ben zelf niet de knapste man maar heb goeie charme kan goed flirten en kan goed luisteren van tijd tot tijd maar altijd als ik iemand leuk ontmoed begin ik te denken je bent leuk maar je wilt me niet echt leren kennen want kan geen liefde geven want ik heb gewoon niet die emotie ontwikkeld of uberhoud gekregen nu zit ik hier 32 jaar oud nooit relatie gehad nooit mezelf geopend naar iemand anders toe probleem is ik weet vaak wat ik fout doe maar het net een eindeloose loop geworden je verbeterd jezelf leest veel info over topics maar maakt niet uit hoe goed ik geïnformeerd ben of ervaring opdoe ik steeds weer ga denken ik ben niet die persoon om liefde mee te delen of een relatie te hebben en dan intentioneel die personen weer wegduw van me is dit iets wat vaker voor komt want ik heb nog nooit iemand gehoord die zelfde soort ervaring heeft? (Ik sta in het leven bekend als iemand die trouw is opkomt voor anderen en ben meestal fit door veel te sporten)

Geen liefde krijgen doet pijn. Elke dag droom ik er van om vast gehouden te worden, om liefde vollen ouders te hebben, helaas genoeg ben ik opgegroeid in jeugdzorg en heb ik die nooit echt gekregen. Het doet pijn, en ik stelde deze vraag aan mezelf, opzoeken naar het antwoord. Omdat het ondraagbaar voelt...

Mooi artikel. Ja, ik zie ook hoe de maatschappij langzaamaan verkilt. Een van de grootste boosdoeners in mijn ogen: het status gerichte denken. Tegenwoordig is je opleidingsniveau en je baan een onderdeel van je identiteit geworden. Als je ergens op een feestje met iemand een gesprekje aanknoopt is vaak het eerste wat gevraagd wordt: "en, wat doe jij voor werk?" Het is dan niet interessant om te zeggen dat je gewoon huisvrouw bent, vuilnisman of arbeidsongeschikt. Het zou helemaal niks uit moeten maken, want liefde en aandacht hoort namelijk géén verdienmodel te zijn, maar het wordt ons zo wel aangeleerd. Niet vreemd dus, dat een groot deel van alle Nederlanders zich eenzaam voelt. Want al dat presteren geeft misschien wel voldoening, respect, status en aanzien, maar het doet niks voor je eigenwaarde als persoon. Want: wie ben je dan nog, los van het werk dat je doet? Ieder mens wil graag oprechte liefde krijgen, niet alleen voor wat je doet, maar ook gewoon voor wie je bent. Liefde geven is inderdaad zo simpel en het kost geen drol. Maar dat verbinden vanuit het status denken maakt zoveel stuk, het zorgt alleen maar voor minderwaardigheidsgevoelens, jaloezie, elkaar vergelijken en egocentrische hoogmoed. Ik vind dat we van dat status denken af moeten en we meer moeten gaan leren vanuit verbondenheid te gaan leven.

Hi ElizaJane, Dank je voor je reactie. Ik ben het helemaal met je eens. Liefde en aandacht horen onvoorwaardelijk te zijn. Het hoeft niet groots te zijn, het kan al met hele kleine gebaren: een glimlach, een blik, een paar oprechte woorden, echte aandacht voor elkaar. Hopelijk gaan meer en meer mensen dat zo ervaren.

Iemand die toegeeft dat zij mij Zo leuk vind dat er zelfs liefde aan te pas komt mag er blijkbaar niet zijn. Waarom dat zo moet zijn is een vraag zonder een antwoord. Nu, na ruim 50 jaar, valt dat accepteren nog niet mee. Dat het zo is, daar leg ik me bij neer, en dat houd me overeind