Mieke Lannoey was een bevlogen hulpverlener in de geestelijke gezondheidszorg. Een sector waar ze zou werken ‘tot ze erbij neer zou vallen’. Dat gebeurde, alleen veel vroeger dan ze had gedacht, en niet op een door haar gewenst moment maar door een burn-out. Het dwong haar tot stilstand, aanvaarding, loslaten en een bewuste manier van kijken naar het leven. In dit artikel legt ze uit waarom je na een burn-out vaak niet meer terug kunt naar je oude werk.
Energetisch te krap zitten
De reden waarom in mijn ogen zoveel mensen na een burn-out arbeidsongeschikt raken, al dan niet gevolgd door een diagnose als chronisch vermoeidheidssyndroom of fybromyalgie, is omdat de medische, symptoombestrijdende, aanpak erop gericht is om mensen zo snel mogelijk op te lappen en weer terug te sturen naar de te krappe schelpen waaruit ze vandaan kwamen. Dat gaat gewoonweg niet meer. Je perst een vlinder toch ook niet terug in zijn cocon? Wanneer je een plant verpot is de nieuwe pot toch ook groter dan de oude?
Als er geen ruimte is om je potentieel verder te ontplooien, of dat nu in het werkveld is, in je woonomgeving, in je relatie(s) of op meerdere terreinen tegelijk, dan komt het leven energetisch te krap te zitten. Pijn en ongemak zijn hier een natuurlijk gevolg van.
‘Onverklaarbare’ pijn- en vermoeidheidsklachten
Ik geef een metafoor om te verduidelijken hoe een omgeving die te krap zit letterlijk pijn kan veroorzaken: Mijn vriend heeft een camper, het bed in deze camper is echter net te klein voor mijn lichaamslengte waardoor ik mezelf niet helemaal kan uitstrekken. Ik moet het dus met minder ruimte stellen dan ik eigenlijk nodig heb. Het gevolg daarvan is dat ik meermaals wakker word of opsta met pijn in mijn benen. Pijn die verdwijnt zo gauw ik mezelf weer helemaal kan uitstrekken en mijn benen zich weer kunnen ontspannen.
In een omgeving blijven vertoeven die energetisch te krap is geworden, heeft exact hetzelfde effect op jouw mechanisme: het perst je samen waardoor je onbewust de hele tijd onder spanning staat. Vind je het gek dat er dan zogeheten ‘onverklaarbare’ pijn- en vermoeidheidsklachten ontstaan? Ik niet!
Net zoals een kamerplant langzaam maar zeker al zijn vitaliteit verliest als hij niet tijdig in een ruimere pot met verse potgrond wordt verplaatst, slorpt een omgeving waarin we ons potentieel niet verder kunnen ontplooien langzaam maar zeker al onze vitale levenskracht op. Ook wij dienen onszelf te verpotten als we willen blijven groeien, zoals Sarah Ban Breathnach zegt:
We, too, need to consider repotting for growth. But when? When we wilt even before the day begins. When we can’t seem to visualize or dream. When we can’t remember the last time we laughed. When we have absolutely nothing in the next twenty-four hours to look forward to. When this happens, week in, week out, we need to realize that we’re potbound. We need to gently loosen the soil around our souls, find something that sparks our imagination, quickens our pulse, brings a smile or a giddy lilt to our conversations.
Meegroeien
De weg van je ziel is er één van voortdurende expansie. De spiraalvormige nautilusschelp op het omslag van mijn boek staat symbool voor evolutie. Met zowel kamers als omwentelingen die, vanuit de kern vertrekkend, in omvang toenemen, omdat de schelp meegroeit met het diertje dat erin leeft. Net zoals je ziel van jou vraagt om je leven te laten meegroeien met het potentieel dat je in je kern draagt. Potentieel dat zit te popelen zich volledig te kunnen ontvouwen en jou te doen uitgroeien tot de meest expansieve versie van jezelf.
Door te vechten tegen het transformatieproces, bijvoorbeeld door hardnekkig te blijven vasthouden aan wat bekend en vertrouwd is, aan de oude identiteit, wordt onbewust heel veel energie verbruikt. Waardoor er te weinig energie overblijft om te kunnen reorganiseren. Het gevolg is dat veel mensen blijven bungelen ergens tussen rups en vlinder in.
Het lukt – tot hun grote frustratie – niet meer om de dingen op de oude manier te doen, tegelijkertijd is er geen energie meer over om te evolueren naar de nieuwe levensvorm. Dit zorgt ervoor dat sommigen in een vicieuze cirkel terechtkomen en vaak langdurig tot levenslang arbeidsongeschikt worden, met waanzinnig veel potentieel dat intussen onbenut blijft. Een gemiste kans, zowel voor de persoon zelf als voor onze maatschappij.
Want zoals Sihame El Kaouakibi zegt:
Elk talent dat we verliezen is een stukje collectieve welvaart en welzijn dat we kwijt zijn.
Nooit meer de oude
Ben je benieuwd hoe je je leven na burn-out op een hele andere manier kunt bekijken? In Nooit meer de oude schrijft Mieke Lannoey over de boodschap van burn-out in onze hectische maatschappij en kom je tot de ontdekking dat je niet eens meer de oude zou willen zijn.
Lees ook deze artikelen van Mieke:
Waarom een burn-out vaak samengaat met depressieve gevoelens
10 tekenen dat je vastloopt in je leven (die leiden tot een burn-out)
Je burn-out aanvaarden, hoe doe je dat?
Schrijven is voor mij een manier om ervaringen te verwerken, verbanden te ontdekken, processen te duiden en inzichten te delen. Niet als coach, therapeut of academicus, wel als Mieke. Een mens die zich al (onder)zoekend een weg door het leven baant.
Wat een verfrissend inzicht. Ik had er 2 burnouts voor nodig. Achteraf is het mijn grootste geschenk geweest.
Goed geschreven! Heel herkenbaar:)
Kan mij er volledig in vinden kon niet meer naar mijn werk teruggaan Heb er geen spijt van Was een juiste beslissing
Ook ik zou een nieuwe opleiding in het onderwijs gaan starten. Maar het pastte niet. Ik doe vrijwilligerswerk met begeleiden van gehandicapte kinderen en paarden en ik doe tai chi. Ik voel hierbij mijn lichaam goed. Mijn lichaam zei letterlijk nee tegen de nieuwe opleiding, nieuwe klas en begeleider vanuit school. Ik voel me bevrijd en ik ga tekenen iets dat goed bij mij past. En ik lijk rustig uit naar een goede baan.