Van pijn naar groei: worden wie je bent (als je niet jezelf kon zijn vroeger)
Door Conny Coppen
Als kind heb je misschien het korset van ‘hoe het hoort’ aangetrokken. Als je ouder wordt, kan dit flink gaan knellen. “Het contrast tussen wie je wilt zijn en wat er van je geworden is, dringt zich op. Je gaat zoeken naar levenszin, naar geluk,” zegt Conny Coppen. In dit artikel laat ze zien hoe juist polariteit ons in beweging brengt, richting onze diepste verlangens.
Je kunt betekenis aan pijn geven door het als een drijvende kracht voor je groei en bewustwording te zien.
Een diepe heimwee
Zonder warm en koud, liefde en haat, fijn en niet-fijn is er géén onderscheid. Er is niets te ontdekken, niets te ontwikkelen, dus geen groei. Zonder mannelijk en vrouwelijk of plus- en minpolen is er geen aantrekkingskracht, geen verlangen en daarom geen beweging, geen leven! Heb je daar weleens over nagedacht? Zodra er polariteit is, is er gemis, is er pijn en die pijn brengt ons in beweging.
Velen worden geboren in een sfeer waarin datgene ontbreekt wat je ten diepste bewust zou willen zijn. Sommige essentiële kernkwaliteiten die je als wezen tot uitdrukking wilt brengen in je leven, worden door je omgeving niet gezien, niet op waarde geschat of zelfs veroordeeld. Ken je dat: je miskend voelen, niet gezien voelen? Wat zijn de gevolgen daarvan geweest in jouw leven?
Dat doet pijn. Wezenlijk pijn. En die pijn van het gemis aan ‘iets’ wat je geen woorden kunt geven, brengt je in beweging. Er is een diepe heimwee, een verlangen. En als er een verlangen is, dan ga je zoeken. Hoe sterker het verlangen, hoe groter de kracht die jou drijft om datgene wat daar diep vanbinnen roept, te vinden.
Geen ruimte om jezelf te zijn
Als je het zo bekijkt, heeft pijn een betekenis in het leven. Of beter gezegd: je kunt er betekenis aan geven door het als een drijvende kracht, een motor voor je groei en bewustwording te zien. Stel je voor: je bent een klein jongetje. Spontaan, gevoelig, ongewapend, puur zoals je bent. Eén brokje liefde. Je wordt geboren in een omgeving waar daar geen ruimte voor is: geen ruimte voor gevoel, geen ruimte voor spontaniteit, geen ruimte voor wie jij bent, geen ruimte voor de sprankel in jou, de liefde, het licht. Waar jij wordt geboren draait alles om de vorm, om hoe het hoort. Geen ruimte voor uitdaging, voor spel. Als je de grenzen opzoekt, word je afgewezen. Vernietigend. De hele sfeer draait om uiterlijk, om wat anderen van je vinden. Echt contact is er niet. Lichamelijk niet, en al zeker niet met wie jij bent. Bestaansrecht voel je alleen dan wanneer jij je keurig aanpast, wanneer je in het korset kruipt van hoe het hoort…
Een masker dragen
Dat doet iets met je. Het doet pijn. Je voelt niet dat jij er mag zijn. Je voelt je niet gezien. Maar als klein kindje heb je daar geen woorden voor en geen kader. Je kunt het niet delen. En aangezien je volkomen afhankelijk bent, begin jij je te voegen naar de vorm die van jou verwacht wordt. Afhankelijk van je aangeboren eigenheid reageer je daarop. Je doet dat op jouw eigen manier. En je doet dat automatisch. Onbewust. Om te overleven. Het doet pijn. Het snijdt je als het ware af van wie jij in wezen bent. Op den duur weet je niet meer beter. Het keurslijf waar jij jezelf in hebt geperst of het masker dat je bent gaan dragen, verwar je met ‘ik’. En je maakt er het beste van.
Totdat het jouw tijd is om van over-leven naar leven te gaan. Dan gaat er iets knagen of je lichaam dwingt jou te zoeken. Het contrast tussen wie je eigenlijk wilt zijn en wat er van je geworden is, dringt zich op. Je gaat zoeken naar genezing, naar levenszin of naar geluk. Nu begin jij je te ontwikkelen. Ont-wikkelen: je werpt je wikkels af en zoekt je kern, je Zelf.
Buikpijn: onverteerbare kost
De jongen uit het voorbeeld hierboven had een overlevingsmechanisme nodig om in het harnas te kunnen leven waarin hij gedwongen werd. Want een harnas doet wezenlijk pijn. Het doet hem pijn als hij voelt dat er geen contact is. Dat het niet om hem gaat, maar om wat anderen van hem vinden en verwachten. Voelen hoort niet. Dat is de code, de grondtoon waarmee hij opgroeit.
Als gevolg sluit zijn sensitiviteit zich. Zijn huid, het grootste contactorgaan dat we hebben, verhardt zich. Je kunt je er maar beter niet van bewust zijn dat je werkelijk contact ontbeert, dan lijd je er ook niet zo onder. Ook zijn buik verhardt zich. Hij heeft als kind vaak buikpijn – niemand begrijpt waarom. De dokter kan niets vinden. Niemand komt op het idee dat de buik het kwetsbare van je herbergt: het voelen. De buik verwerkt en verteert alles wat je meemaakt, maar sommige dingen zijn zeg maar ‘zware kost’, onverteerbaar. Daar krijg je buikpijn van. Een soort energetische verstopping.
Overlevingsmechanisme wordt een handicap
Dit jongetje groeit op en past zich aan. Hij leert zich heel goed te voegen. Wat gebeurt er met zijn sprankel, zijn helderheid, zijn gevoel voor spel en uitdaging? Hij verplaatst ze naar zijn hoofd, zijn intellect. Hij ontwikkelt zich tot een man met een heldere geest, met visie en leiderschap. Hij heeft overzicht, maar in zijn hoofd is het net een flipperkast. Alles komt binnen. Hij ziet en merkt bijna alles. Hij weet wat anderen willen en denken. Hij kan daar goed op inspelen. Hij is er trots op dat hij de dingen zo uitstekend kan managen. En hij heeft reden om daar trots op te zijn. De zaken lopen goed en hij functioneert prima als manager op hoog niveau.
Maar zijn vrouw en kinderen verwijten hem vaak dat hij er niet is. Niet alleen letterlijk, dat hij veel weg is, ook als hij thuis is, missen ze hém. Ze missen het echte contact. Hij snapt dat niet, maar het maakt hem ongelukkig. Hij is eraan gewend geraakt dat je je gevoel afsluit. Hij doet toch zo zijn best… Wat vroeger noodzaak was, is nu misplaatst. Het is een hindernis geworden. Een handicap.
Vanbinnen knaagt er iets
Tijd om zich bewust te gaan worden van het oude overlevingsmechanisme en het los te laten. Tijd om het contact te herstellen met wie hij is en was voordat dit mechanisme zijn intrede deed in zijn lichaam en zijn leven. Zijn oorspronkelijkheid. De puurheid. De sprankel. De liefde. Vrijheid. Leven! En dat begint allemaal onderhuids te morrelen. Het geeft een onrust vanbinnen die hij niet kan plaatsen. Steeds vaker knaagt er vanbinnen iets. Een soort leegte. Een onvrede. Een gevoel dat er méér moet zijn. Iets belangrijks wat hij mist. Maar hij weet niet wat.
Dan begint zijn huid weer op te spelen. Steeds vervelender. Steeds erger. Psoriasis. Hij gaat ermee naar de dokter en krijgt smeersels die hij liever niet wil. Hij probeert een alternatieve route en krijgt voedingsvoorschriften, kruiden en natuurlijke middelen. Ze helpen onvoldoende; zijn buik heeft zoveel onverteerde zaken (op gevoelsvlak), dat het niet lukt om alle goede stoffen uit voedsel te halen. Zijn lever herbergt veel onbewuste boosheid over de spontane levensvreugde waarvan hij toch een beetje afgesneden is geraakt.
Chronische spanning
Boosheid, gif, het verzuurt zijn leven, het verzuurt zijn lichaam. En zijn huid weet niet beter dan dat je niet moet voelen. Niemand, ook hijzelf niet, heeft er erg in dat daar een chronische spanning zit die de gezonde huidfunctie belemmert. Deze van oorsprong zo sensitieve man wordt er uiteindelijk door zijn fysieke klachten toe geroepen om iets terug te vinden wat hij is kwijtgeraakt: zichzelf, zijn oorspronkelijke, spontane, sensitieve zelf. Uiteindelijk wordt zijn huid daar beter van en tegelijkertijd zijn hele kwaliteit van leven! Zijn huid is nu een graadmeter, niet langer een wanhopig probleem.
Het leven in eigen hand nemen
Misschien heb jij ook geleden onder polariteit. Wellicht heb je het heel moeilijk met je ouders. Het zou kunnen dat zij gezorgd hebben voor een groot contrast met datgene wat jij in wezen tot uitdrukking wilt brengen in je leven. Zo’n contrast doet pijn: je voelt je miskend, niet gezien, in een keurslijf gestopt… Heel vervelend. En het is een menselijke reactie om daar boos over te worden. Maar als polariteit bewustwording dient, dan heeft het dus ook een functie. Het creëert verlangen. En verlangen is de motor voor evolutie en groei!
We hebben dus een keuze: blijven hangen in gevoelens van slachtofferschap, machteloosheid en pijn en de vinger blijven wijzen naar ‘de schuldigen’ óf door de pijn heen gaan en weer durven voelen wat daaronder ligt. In het eerste geval geef jij je energie weg aan een bodemloze put en blijf je hangen in cirkels van lijden. In het tweede geval neem jij je leven in eigen hand, zeg je Ja tegen het oerprincipe van leven en zet jij al je potentieel in om te groeien in bewustzijn, vrijheid en authenticiteit. Onderweg kan het niet anders dan dat je een van de belangrijkste waardes van het leven in jezelf ontwikkelt, namelijk compassie.
Oerverlangen van de ziel
In je pijn ligt logischerwijs het oerverlangen van je ziel besloten. Iets wil tot uitdrukking worden gebracht. Toen je kind was, en dus afhankelijk van de mensen om je heen, heb je misschien ervaren dat wat jij ten diepste verlangde er niet was. Het vraagt daarom in het algemeen wel moed om nu door je pijn heen je verlangen weer te zoeken. De kans is groot dat je onderweg eerst die diepe onderhuidse overtuiging tegenkomt dat wat je zo verlangt er voor jou niet kan zijn. Daarom is het belangrijk om te begrijpen hoe het werkt, omdat anders deze oude en onbewuste overtuigingen je groei blokkeren.
Boekentip: De Tao van gezondheid
Wil jij leren hoe je verbanden en relaties kunt zien tussen je lichaam, ziel en psyche? Wil jij je ‘lichaam leren lezen’? Ga dan aan de slag met ‘De Tao van gezondheid’. Veel dingen krijgen een diepere zin en betekenis.
Lees ook deze artikelen van Conny Coppen:
Vastzittende energie en chronische ontstekingen gezien vanuit de Chinese Geneeskunde
Liefde ervaren wanneer angst je in een lage trilling (energetische kou) brengt
Hoe vind ik mezelf weer terug?
Conny Coppen (1960), werkt sinds 1983 met natuurgeneeskunde, acupunctuur, massage en inzicht gevende gesprekken, schreef 6 boeken en geeft regelmatig nascholingen en workshops.
Mooi geschreven!
Wat een goed verhaal. Ben er helemaal stil van. Veel herkenning. Goed geschreven
Dank je wek, Conny dit is zo herkenbaar. Van kindsaf constante buikpijn, constipatie, spastisch colon...... dit is wat mij betreft een hele verheldering. Waarom moet ik zo oud geworden zijn om dat nu te beseffen maar het is nooit te laat natuurlijk Jouw boek is een echte aanrader. Dank je wel
Ik vind het zo herkenbaar wat ik hierboven las. Heb ook altijd buikpijn gehad en weet sinds november 2019 dat ik hooggevoelig ben. Hier heb ik ook veel last van. Ook veel lichamelijke pijn ervaar ik vaak.
En ik..Ik kreeg de diagnose CLL Chronische Lymphatische Leukemie. Mijn 'witte soldaten' overleven niet meer . Een signaal van "on-balans". Ik ben er "Heilig van overtuigd" dat dit gerelateerd kan worden aan : Teveel mijn afweersysteem / strategiën (onbewust) ingezet om te overleven. Van huis uit..Ben je bijna 60..... hoop mijn ingezette weg en bewustwording constructief vast te kunnen houden. Dank je wel.