‘’Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het land?’’ Het sprookje van Sneeuwwitje heeft een personage dat veel overeenkomsten vertoont met de narcistische moeder: de boosaardige koningin. In het sprookje is het de stiefmoeder van Sneeuwwitje, die het niet kan verdragen als iemand mooier of beter is dan zij. Zonder scrupules als ze is, doet ze er alles aan om het meisje uit de weg te ruimen.
Narcistische moeders
Nu is het sprookje natuurlijk wat kort door de bocht, zoals de meeste sprookjes: de meeste narcistische moeders vermoorden hun kinderen niet letterlijk. Psychologisch echter zijn er veel overeenkomsten. Want narcistische moeders willen boven alles de mooiste, leukste, interessantste, of zelfs de zieligste zijn – ten koste van hun eigen kinderen. Als alles maar om hen draait.
Ware gezicht
In de praktijk merk ik dat het voor volwassenen kinderen van narcistische moeders vaak enorm moeilijk is de waarheid van hun jeugd onder ogen te zien. Het kan jaren duren voordat alle schellen van de ogen gevallen zijn en alle kwartjes zijn gevallen. Hier zijn verschillende redenen voor.
Overleven
Allereerst is het voor kinderen zeer bedreigend te moeten erkennen dat hun moeder (hun bron van voeding, veiligheid, en liefde) hun feitelijk niet goed gezind is. Sommige narcistische moeders kunnen, als er niemand kijkt, ontzettend lelijk doen. Sommigen voelen af en toe zelfs zo’n haat voor hun kinderen dat het voor het kind bijna tastbaar is. Dat is voor een kind doodeng.
Geweld
Helaas zijn sommigen niet te beroerd het kind daadwerkelijk psychologisch of fysiek te mishandelen – knijpen, stiekem slaan, hun haar verknippen, aandacht onthouden, expres lelijke kleding voor hen kopen, hobby’s en vriendschappen saboteren, in de kast opsluiten, ’s avonds op straat zetten in de kou, dreigen met het kindertehuis, voedsel onthouden en ernstiger vormen van mishandeling.
Verdringing
Het kind verdringt deze ervaringen vaak om vooral de leuke moeder te blijven zien: dat is veilig. Die nare moeder, die wordt snel weggestopt. Als de nare moeder de overhand heeft, sluit het kind zich vaak af en vlucht hij of zij in de fantasie om het niet te hoeven voelen: dat is de enige vluchtroute. De ervaringen worden vervolgens vergeten – vooralsnog.
Prijs
Maar het kind betaalt hiervoor een hoge prijs – om de narcistische moeder als goed te kunnen blijven zien, moeten ze zichzelf als slecht waarnemen. Er kan immers maar één de leukste zijn. Als moeder de mooie, goede en heilige is, heeft ze gelijk en is het kind de lelijke, minderwaardige, slechte, egoïstische – het kind raakt hierdoor een deel van haar zelfgevoel, identiteit en eigenwaarde kwijt.
Charisma
Narcistische moeders hebben, zoals veel narcisten, soms verbijsterend veel charisma. Ze kunnen als ze willen zeer charmant doen en zijn soms zeer aantrekkelijk. Daardoor is het nog moeilijker te geloven dat onder dat mooie masker een uiterst manipulatieve dame zit zonder enige empathie en zonder mededogen. Een dame die haar kinderen nog liever psychologisch kapot maakt dan dat ze ze ziet slagen, ze boven zich uit ziet stijgen – of uit ziet vliegen.
Infuus, afvalbak en pronkstuk
De kinderen van échte narcistische moeders hebben voor haar maar één echte functie: als bron van bewondering, aandacht en energie, als afvalbak om hun eigen en diep verborgen minderwaardigheidsgevoelens in te dumpen, als boksbal om hun woede op af te reageren en als het zo uitkomt als pronkstuk. Deze tegenstrijdige motieven kunnen zich op één dag achter elkaar afwisselen.
Verwarring
Dat is voor een kind ongelofelijk verwarrend. ‘’Wees mijn bron van voeding, bewonder mij, heb aandacht voor mij.’’ ‘’Je kan ook niks. Met dat kapsel lijk je nog dikker.’’ En: ‘’Doe eens leuk, vertoon je kunstje (oftewel: laat eens zien wat een geslaagde moeder ik ben).’’ De waarheid is dat alles in dienst staat van de moeder – waarbij de waarheid net zo makkelijk wordt verbogen, of juist als wapen wordt gebruikt. Gekmakend? Inderdaad.
Openlijk versus verborgen narcistische moeders
Er is een flink verschil tussen extraverte, openlijk narcistische moeders en introverte, verborgen narcistische moeders. De eersten zijn herkenbaarder omdat ze veel openlijker zijn in hun uitingen van: ‘’Ik ben de leukste,’’ ‘’Kijk naar mij,’’ ‘’Hoe waag je het succesvol te zijn, denk maar niet dat jij iets voorstelt.’’
Verborgen narcistische moeders
Verborgen narcistische moeders zijn moeilijker te herkennen. Hun narcisme uit zich veel vaker in slachtoffergedrag. Ze zijn er meesters in hun zieligheid te gebruiken om te manipuleren en hun kinderen hun leven lang op ongezonde manier aan zich te binden. Niet door liefde en aandacht te geven en te ontvangen, maar door de ander zich schuldig te laten voelen en ze voor hun karretje te spannen.
Schuldgevoel kweken
Verborgen narcistische moeders weigeren simpelweg de verantwoordelijkheid op zich te nemen voor hun eigen welzijn, geluk, gezondheid, zelfs amusement – dat moet de ander doen. Ook al zijn ze tachtig, ze gedragen zich nog steeds als zielige maar veeleisende kinderen. Hun favoriete middel is manipulatie, insinuatie (‘’Je belt ook nooit, ik ben zeker niet belangrijk genoeg voor je.’’) en regeren door de ander een schuldgevoel te bezorgen. Maar als ze niet krijgen wat ze willen, kunnen ze net als de openlijk narcistische moeders in venijnige en onredelijke woede of zelfs razernij ontsteken.
Omgaan met narcistische moeders
Het is van het grootste belang om, als je aan het genezen bent van een jeugd die beheerst werd door een narcistische ouder, hele duidelijke grenzen te stellen en je daar ook aan te houden. Sommige narcistische ouders zijn zo destructief dat hun volwassenen kinderen er voor kiezen ze helemaal uit hun leven te bannen. Soms is het mogelijk een mate van contact te houden, maar met duidelijke voorwaarden en grenzen.
Gevolgen van narcistisch misbruik
Genezen van narcistisch misbruik door een vader of moeder is vaak een lange weg: we zijn onze hele jeugd, pubertijd en zelfs in onze volwassenheid geconditioneerd, gemanipuleerd, en psychologisch bewerkt. We voelen ons angstig of schuldig als we succesvol dreigen te zijn, gelukkig te zijn of te stralen. We hebben de neiging ons op te offeren en narcistische partners en vrienden aan te blijven trekken.
Genezen van narcistisch misbruik
Gelukkig is het, als we zelf geen ernstige stoornis hebben ontwikkeld, mogelijk onszelf van narcistisch misbruik te genezen. Ons innerlijke kind is verbazingwekkend veerkrachtig. Het deel van ons dat authentiek en zonder vrees zichzelf is en vol vreugde is, is soms diep weggestopt maar altijd op te graven. De gekwetste, verwarde en gewonde kinddelen zijn te helpen met verschillende therapievormen, zelfzorg en zelfontwikkeling.
Ware zelf
Het belangrijkste daarbij is om de waarheid van onze jeugd onder ogen te durven zien. De moeder, en daarmee onszelf, te durven zien zoals we werkelijk zijn. Onze gevoelens, angst, pijn en ons lichaam vertellen daarbij het ware verhaal. We zijn misschien in de war gebracht door de tegenstrijdige verhalen van de boze koningin, maar diep van binnen, onder de wonden die geslagen zijn, hebben we een stralend juweel. Dat is onze waarheid en ons ware zelf. Soms moeten we diep graven om haar op te halen, maar ze is er altijd.
Zal ik ooit genoeg goed genoeg zijn
Heb je een narcistische moeder en wil je hier meer over lezen? Dit boek staat vol helende inzichten, voorbeelden en herkenbare verhalen die je daarbij helpen. De liefdevolle en effectieve manier waarop Karyl de relatie met je moeder aanpakt, maakt dit een belangrijk boek!
drs. Wendy Gillissen is psychologe, regressie-en reïncarnatietherapeute en auteur van de in de VS bekroonde spirituele avonturenroman ''De Vloek van de Tahiéra''. Het vervolg, ''De Zoektocht naar Tzanáta'' is in 2020 verschenen. Momenteel voltooit zij deel 3, ''Het Verloren Land''. Daarnaast schrijft zij een boek over entiteiten en niet-eigen energieën. Wendy blogt o.a. over spiritualiteit, reïncarnatie en narcisme. Veel hooggevoelige en creatieve mensen, en beginnend therapeuten vinden de weg naar haar praktijk. In haar vrije tijd speelt ze Keltische harp.
Erg knap dat je deze ton van emoties zo goed kan verwoorden. Voelt heel bijzonder..
Dankjewel!
Beste Wendy, Al je artikelen lees ik altijd met veel aandacht. Goed en helder geschreven! Warme groet van Cora uit Delft
Noem mij één moeder die niet narcistisch is
Ps. We kunnen er niet bewust genoeg van zijn. Goed artikel!
Bedankt voor uw verhaal. Ik herken mijn moeder volledig in uw verhaal. Helaas zit ik vast met haar. Mijn vader is overleden en ze had zoveel in haar eigen leven verprutst dat ik haar wel moest opvangen. Haar giftig gedrag verbeterd nooit. Integendeel. Vroeger was ze een introverte narcist. Maar hoe ouder ze wordr, hoe meer haar giftig gedrag naar buiten komt. Ik vrees dat ik enkel kan hopen dat ze snel uit mijn leven is. Eigenlijk heel erg om zoiets te moeten zeggen. Maar ze maakt me innerlijk kapot. En ik kan haar dat niet vergeven. Zo lang ik mij herinner gaf ze al mijn favoriete speelgoed, kleren, etc. weg. Ik begreep nooit waarom ze dat deed. Maar dat was nog het minste. Kleineringen, verwijten, volledig kapot maken zonder reden. Ik dacht altijd dat het aan mij lag. Mijn zus heb ik al in geen 20jaar meer gezien. Mijn broer heeft zich er ook al lang voor afgesloten. Dus blijf ik alleen achter. Het ergst van al is, bijna niemand geloofd me als ik begin op te sommen wat mijn moeder stiekem allemaal doet als niemand kijkt. Hoe ze allerlei technieken ontwikkeld heeft om me kapot te maken in het openbaar zonder dat het opvalt naar buitsnstaanders toe. Zodat ik de slechterik ben als ik triest wordt of kwaad door de zoveelste leugen of verwijt. Ik ben moe. Zo vreselijk moe. Hoe andere mensen medelijde met haar hebben als ze het slachtoffertje uithangt. Ik ben zo moe dat mensen mij niet geloven omdat ze andere keren o zo sympathiek is. Heb het gevoel dat ik op een eiland woon met een monster dat dag en nacht jacht op mij maakt. Ik weet niet hoe lang ik dit nog ga kunnen volhouden. Maar veel keus heb ik niet. Als ik er niet ben, zorgt ze voor allerlei problemen. En komt de sociale dienst bij mij aankloppen. Dus blijf ik op dit eiland.
rot voor je lieverd. ik heb ook een narcistische moeder maar jouw verhaal is veel erger. ik wens je sterkte en genezing. liefs
Meis, ik herken je verhaal helemaal, en ik geloof je zeer zeker voor 100%. Ik heb ook een narcistische moeder van bijna 84, maar een kleuter in een oud lichaam. manipuleert er nog flink op los, verstikkend. Er zijn nu wat veranderingen in haar leven en nu klampt ze zich aan mij vast. Ik stik van de stress en vreet echt vreet de hele dag brood als compensatie gedrag, Heb zelf flinke psychische klachten gehad, veel therapie. Boeit haar niet, zij is zielig, omdat ze minder aandacht krijgt. Ze kan een drama opvoeren waar zelfs ik nog in trap. Vroeger was ze er nooit voor mij, ik was als kind te dik, dat zei ze me iedere dag weer op een rot toon, verwijtend. Als mij iets akeligs was overkomen, zei ze gewoon "doe normaal" op een toon nou ja alsof het mijn schuld was. Het huwelijk met mijn, in 1990 overleden vader, was superslecht. Ze moesten trouwen omdat ze zwanger was van mij. Ze moest haar baan in een luxe modezaak opgeven. Uiterlijk is heel belangrijk voor haar. ze gaat eerst naar de kapper, voordat ze eten koopt. en dan maar klagen hoe slecht ze zich voelt. Ik heb nu van alles voor haar geregeld, eten, vrijwilliger. Maar dat is de zoveelste keer. Het zal allemaal voor korte duur zijn. Eerdere ervaring. Ik ben zelf maatschappelijk werker geweest, maar kan er slecht mee om gaan. Er zijn momenten dat ik haar haat, soms vindt ik haar zielig. Ze heeft verborgen narcisme. naar buiten toe is het eenrijke dame, terwijl ze alleen maar AOW heeft. ze is te trots of schaamte om naar de voedselbank te gaan. En jaloers op mij....vreselijk. Als ik een nieuw koffiezetapparaat koopt, moet zij dezelfde hebben maar dan een slag duurder. Hoe gestoord kun je zijn. Ik stop, want ik kan een boek schrijven hierover en wordt alleen maar bozer. In oktober start ik met schematherapie om mijn traumatische jeugd te verwerken en leren om te gaan met mijn narcistische moeder.
je schrijft dat het innerlijke kind zo veerkrachtig is en dat er een weg uit is. Hoe dapper en krachtig een kind van een moeder die geen moeder is moet zijn gaat mijn incasseringsvermogen te boven. Het is maar goed dat er in je zulke krachten zitten die je kunt gebruiken als je er klaar voor bent. #poositief
Een wat ander geluid... Is het niet iets te makkelijk mensen in hokjes te plaatsen? En kruip je zo niet - net als de moeder in - een slachtofferrol? Het maakt het ms makkelijker om niet/minder naar je zelf te (hoeven) kijken, maar ontslaat je m.i. niet van de verantwoordelijkheid om te kijken naar je eigen rol en de keuzes die je - later i.i.g.. - hebt vwb de houding waarmee je in het leven staat, ook al snap ik dat een kind kwetsbaar is en daardoor bescherming van de moeder verdient en compassie met het kind op zijn plaats is als die ontbreekt.. Wat mij betreft geldt de uitspraak van Byron Katie "Ik ben verantwoordelijk voor alle problemen van mijn kinderen, maar zij zijn verantwoordelijk voor de oplossing ervan..." . M.i. is een narcistische moeder niets meer of minder dan een mens met een beschadigde, niet geheelde (kinder)ziel die ook compassie verdient, ook zij is als een onbeschreven blad en mooi en heel kind ter wereld gekomen...al is ze - als volwassene - verantwoordelijk voor haar heling t.b.v. van het kwetsbare kind. Maar als haar dat niet lukt...is het niet gevangen zijn in onvermogen? Ook zij deed gewoon haar best...met alle tekortkomingen die haar - net als ieder van ons - mens maken....
Bedankt voor het belichten van deze kant. Ik zie mijn biologische moeder als een beschadigd persoon en een zoekende ziel. Ik heb haar vergeven dat ze mij letterlijk wilde vermoorden. Maar tegelijkertijd zie ik mezelf als een beschadigd (maar helend) persoon en ik heb geen spijt van mijn beslissing om haar niet meer te zien.
Dankjewel Luna. Ik heb dit ook zo gedaan, maar voelde me er toch wel schuldig over. Ik dacht altijd: Vergeven moet ik toch kunnen als ik een echt compassief mens ben. Dat kan ik niet nog een keer. Maar de uitkomst is dan uiteraard dat ik de slechterik ben, Dat ik zelfs dát niet voor haar kan opbrengen...De stap nog niet gezet, want wat ik ook doe, ze valt in hetzelfde gedrag..Door jouw reactie zie ik nu in, dat ik voor mezelf moet kiezen en haar achter me laten..
Ik snap deze comment niet goed. Ten eerste wie bedoel je met 'je': "En kruip je zo niet – net als de moeder in – een slachtofferrol.". Ja tuurlijk een 4 jarige die bijna vermoord wordt en nergens anders heen kan dan naar diegene die hem wil vermoorden kiest er voor slachtoffer hiervan te zijn...Wanneer hij eindelijk erkent wat er is gebeurd en ervoor kiest geen slachtoffer -boksbal- meer te willen zijn en het achter zich te laten wordt hij geshamed door figuren als jij? Geweldig 'ander geluid' wat 'slachtoffers' nodig hebben bij de 1e stap van verwerking. Geef ze nog een trap na dat naast de pijn destijds (die ze overigens toen niet mochten voelen/uiten) ze nu ook niet pijn daarover mogen erkennen. Punt 2: "Ik ben verantwoordelijk voor alle problemen van mijn kinderen, maar zij zijn verantwoordelijk voor de oplossing ervan…". Ja klopt en soms het het probleem (de problemen van) de narcistische moeder. En is de enige oplossing deze uit je leven te verwijderen om geen slachtoffer te worden van dat andere mensen -in dit geval toevallig de moeder- gewoon niet aan hun issues willen werken. Met dat laatste wat je stelt ben ik het eens: "Mensen maken fouten, onvermogen etc.". Maar waarom zouden wij onszelf slachtoffer laten zijn van andere mensen hun gebeunhaas. Kan wel allemaal zo zielig zijn dat diegene 'het niet kan', maar je gaat toch ook niet op de weg blijven staan recht voor iemand die niet kan rijden alleen maar omdat oh zo zielig voor zijn eigenwaarde dus laat ik maar aangereden worden...Sorry maar uhm mensen zijn op de wereld gezet met ook nog gevoel en een leven voor zichzelf en niet om als één of andere emotionele tampon te dienen voor chronisch gejank van een ander wat die zelf in stand houdt. In tegenstelling tot de narcistische moeder die fouten BLIJFT maken kiest het kind van de narcistische moeder wel er voor aan zichzelf te werken en bewust andere mensen geen slachtoffer te laten worden van zijn (on)gemaakte keuzes. Ik denk dat jij niet goed begrijpt wat een narcist is...Misschien moet je maar zelf even gaan 'knuffelen' en samenleven met een narcist.
En nee dit hokje is wel degelijk terecht. Belachelijk dat jij stelt dat dit hokje er niet mag zijn/er mensen niet in mogen worden geplaatst. Prima. Dan zullen kinderen van narcistische moeders dit gedrag wel even in hokje 'normaal' plaatsen (wat ze overigens al hun hele leven deden omdat ze vanaf geboorte niet anders kennen). En zullen ze ook even vervolgens normale ouders worden (volgens hun standaarden) en ook even alle tanden uit hun kind zijn bek slaan om vervolgens het af te doen 'ik wist ook niet beter. Elk mens maakt fouten etc.-. Bedankt dat je toxisch gedrag over verschillende generaties wilt goedpraten en in stand wilt houden. Helemaal top dat je niet snapt dat erkenning de 1e stap is naar bewuste verandering.
Het wordt tijd dat de wereld op z'n kop gezet wordt!
Ik denk dat er heel veel jaar overheen gaat voor je je eigen moeder in het hokje narcistisch plaatst. Niets is nl. zo pijnlijk als erachter komen dat je moeder door haar eigen verleden, geen vermogen tot empathie heeft, en geen vermogen tot liefhebben heeft. Gek genoeg wel een vermogen tot destructie. Dus nee, ik geloof niet dat hier te snel in hokjes wordt geplaatst. Ik denk eerder dat een ieder die hier mee te maken heeft gehad, veel te lang, tegen beter weten in, heeft gehoopt op een happy end.
Ps. Ik ben herstellende van een loeizware depressie en burn-out. Dit is mij gelukt zonder therapie, of gebruik van medicijnen. Het zo matig mogelijk gebruik van genotsmiddelen heeft mij diepe inzichten gegeven, ondermeer dat niemand voor mij kon zorgen zoals ik zelf. Dit was de reden dat ik mijn vuile was zoveel mogelijk binnen hield. In mijn boek van bescheiden omvang Zie de Maan en Voel de Zon heb ik mijn verleden beschreven.. Er is één man in mijn leven naar wie ik al 9 jaar wanhopig verlang. Zodra hij uit de kast komt hoort u nader van mij. Ik ben niet van de sociale media. De buitenwereld draag ik een warm hart toe. Liefs.
Ik snap zelf ook wel dat ik een knettergekke indruk maak dat ik alleen gelukkig meen te kunnen worden als Frank van Amelsfoort mijn leven wil delen. Hekemaal nadat hij enkele jaren geleden via mijn jongste zoon in gebrekkig Nederlands heeft laten weten elders gelukkig te zijn. Wat hij niet snapte, snap ik ook niet.
Je kunt jezelf gelukkig maken zonder man, ja ook zonder deze man! Blijf het proberen. Mij is het ook gelukt. Het blijft moeilijk maar niets is onmogelijk als je erin gelooft!!
Voorgaande reactie van Jacqueline is waar. Het besef vormt pas met jaren en is destructief als de moeder ( of vader) of moeder en vader zelf is naar het kind zelfs tot de dag van vandaag. Dit besef daar waar zij in destructie en onliefde toe in staat zijn en geweest zijn gun je niemand. Het is onnatuurlijk. Zeker als je als kind wel liefde en empathie voelt en hebt gevoeld. Tot op het bot vernietigd te worden met de jaren waarin het narcistisch misbruik alleen maar toeneemt en dan met deze werkelijkheid en het geworden zelf verder moeten.
Vele informatie gelezen over het (zelf) hebben van een narcistische moeder maar dit stuk is wel een van de betere. Alsof je je autobiografie leest die je niet geschreven hebt, maar hebt meegemaakt. Complimenten!
Voorgaande reactie is waar. Het besef vormt pas met jaren en is destructief als de moeder ( of vader) of moeder en vader zelf is naar het kind zelfs tot de dag van vandaag. Dit besef daar waar zij in destructie en onliefde toe in staat zijn en geweest zijn gun je niemand. Het is onnatuurlijk. Zeker als je als kind wel liefde en empathie voelt en hebt gevoeld. Tot op het bot vernietigd te worden met de jaren waarin het narcistisch misbruik alleen maar toeneemt en dan met deze werkelijkheid en het geworden zelf verder moeten.
Ben zelf kind van een Narcistische moeder. Ben nu 61 en leef nog met de gevolgen van haar gedrag. Verdeel en heers was haar motto. Had een lieve vader maar hij kon niet tegen haar op.
Ook mag Frank zijn eigen associaties bij Volle Maan hebben. Ik droom er alleen maar van op dat moment samen met hem te zijn
Opdat onze energie voelt als een warme deken om de aarde
want zonder ijs verzuipen wij met z'n allen!!!!!!!!!!!!
OK. Ik ben de leukste. Maar reken maar dat ik dan ook de grootste narcist word.
Had je moeder vervangen door stiefmoeder en vder, had het verveel zowat één op één geklopt. En mede dankzij hun manipulatie ben ik een verstoten moeder en zullen mij de genoemde slechte eigenschappen worden toegedicht. Sneaky hebben ze deze gedachten in kinderhoofdjes gekregen. Jeugdzorg, kinderbescherming, politie en justitie doen niets. Het is zo jammer dat alleen de moeder hier slecht wordt neergezet, ook vaders kunnen deze slechte dingen doen. En in ons geval een boze stiefmoeder.
Mijn moeder is nu 87, ik 66 en pas sinds kort weet ik wat ik altijd gevoeld hebt...Ze is nu ook werkelijk te ver gegaan in haar enorm jalouzie op mijn leven en ik zie haar sinds 5 maanden niet meer. Voel me enorm schuldig daarover: zo'n oude vrouw, geen andere kinderen....maar ik KAN het niet meer, het gaat ten koste van mijn eigen gezondheid. Help!!
De mijne is 92 en ik ben 67, ook ik weet nog maar sinds kort dat mijn moeder narcistisch is, ook ik heb met haar moeten breken, het kon zo niet verder, die onveiligheid die je voelt bij dergelijke mensen. Maar we gaan het redden hoor Yvonne, hoewel ik me best vaak schuldig en verdrietig voel. Eigenlijk precies zoals ze willen dat je je voelt, dat moeten we ze niet gunnen! Sterkte, en je gaat het redden hoor! Lieve groet
Ik heb nu therapie sinds kort als slachtoffer van verborgen narcisme, en het is een verademing voor mij. De eerste stap is naar de huisarts te gaan, voor doorverwijzing. Ik wou dat ik dit 10 jaar geleden allemaal al wist. Met mijn moeder ga ik zeer oppervlakkig nog om, niet wetende hoe ik hier na de therapie in zal staan. Het enige wat voor mij nog van belang is, is mijn eigen geluk en mijn eigen weg te volgen. Ik raadt ieder ander die hiermee te maken heeft, dit ook te doen. Want het moet je systeem uit. Best wishes for everybody.
Mijn moeder is ook al 87 jaar en ik ben 58. Ik weet pas sedert december 2019 dat mijn moeder narcistisch is en zelf ben ik hoogsensitief. Dit was een heftige binnenkomer bij mij. Ben nu in therapie.....mijn ogen gaan open. Ik kon niet meer. Ben begin januari nog naar ma gegaan maar gezien ik enkele weken niet geweest was ging ze serieus te keer. Voorlopig ga ik niet meer. Ik kies voor mezelf, mijn man en mijn hond. Ben herstellende......
Het verborgen narcisme is helaas heel herkenbaar bij mijn eigen moeder. Ben nu 45 en heb 15 jaar geleden het contact met haar verbroken. Ben zelfs naar het buitenland verhuisd om ver weg van haar zogezegde macht over mij te zijn. Heb een lieve, begripvolle man en schoonmoeder. Nooit kinderen willen hebben, zeer waarschijnlijk hierdoor. Mijn vader en mijn zus hebben 15j geleden haar kant gekozen, dus ik heb al die tijd geen moeder, geen vader en geen zus meer. Het is wat het is ... ze kunnen me alleszins niet meer raken. Ik heb ze volledig uit mijn leven verbannen en daar een soort van berusting in gevonden.
De context hier is overwegend moeder-dochter hoewel sommigen terecht aanhalen dat ook (en vooral) vaders in de praktijk narcisten schijnen te zijn. Evengoed kunnen zoons het slachtoffer zijn, maar de indruk bestaat dat moeders het meer op hun dochters gemunt hebben. Enfin, iets met een regel en uitzondering. Gisteren via een ander artikel op het spoor van narcistische ouders en de impact op hun kinderen gekomen. Net als velen die al hebben gereageerd is de herkenning bij mij groot. En ja, ook ik heb blijkbaar vele jaren nodig gehad om erachter te komen wat me in die zin jarenlang is overkomen. Inmiddels ben ik namelijk 47. Vanaf mijn vroegste jeugd heeft mijn moeder mij gemanipuleerd, en samen met mijn vader mijn broer tot een ongekende narcist grootgebracht. Vanaf mijn 14e jaar heb ik serieus overwogen te vluchten voor (vooral) mijn moeder, maar was er emotioneel niet toe in staat. Op mijn 17e dit alsnog gedaan en hoewel dit mij in eerste instantie dwong om op straat te (over)leven en ook later tot veel turbulente toestanden heeft geleid, heb ik er achteraf alleen spijt van dat ik niet toch op mijn 14e al ben vertrokken. Gelukkig heb ik uiteindelijk met eigen inzet en engelengeduld en bakken liefde van mijn vrouw toch (zo goed en zo kwaad als dat gaat op de nasmeulende resten van de puinhopen van mijn jeugd) een redelijk stabiele situatie kunnen creëren. Een geluk bij een ongeluk was dat mijn moeder (en haar ondergeschikte, lees mijn vader) het dusdanig harteloos en bont maakten op het moment dat een van mijn eigen zoons terminaal ziek bleek te zijn, dat ik me instinctief beschermend voor hem heb opgeworpen en ze het kinderkankercentrum heb uitgejaagd om ze voorgoed uit mijn leven te bannen. Voor de condoleance en uitvaart van mijn zoon heb ik mijn ouders tot persona non grata verklaard en (met ondersteuning van vrienden) ervoor gezorgd dat ze daar niet nog een ongepaste invloed op uit zouden gaan oefenen (lees manipuleren). Dat is nu ruim acht jaar geleden en het is een zegen. Echter nu ik dus ontdekt heb dat mijn moeder zo'n verschrikkelijke narcist is, is er nog wel werk aan de winkel om mijzelf verder te helpen. Want wat gebeurd is, kan niet meer teruggedraaid worden, hoe ik er zelf mee om ga kan wel een flink verschil maken. Dat is de inzet vanaf nu.
Dit is meer "Moeder's oogappel had de leukste moeten zijn". Geboren in een gezin met al 4 kinderen en later nog een zusje. Van oud naar jong: b z z z ik z : en was ik (jongen) de op 1 na jongste. Ik moest het zonder gezonde aandacht en support doen. Moeder had liever niet zo'n groot gezin gehad, één kind, de oudste zoon, haar oogappel, was al voldoende geweest en moeder had een droom dat de oudste zoon fantastisch zou zijn. Helaas bereikte hij op school en werk weinig, was wel heel erge fijne broer, en ontvluchte zijn verstikkende moeder van de ene dag op de andere dag op zijn 28e en verongelukte een jaar later. Moeders droom was stuk. Daarna maakte ik een goede opleiding af, had goed werk, kreeg een gezin met hele fijne kinderen, maar mijn moeder mij te haten haten. Dat had mijn broer allemaal moeten hebben, en elke keer dat zij mij zag deed dat pijn. Het heeft tientallen jaren geduurd, voordat ik, afgestompt door mijn liefdeloze jeugd, doorhad hoezeer zij mij haatte, want hooghartig als ze was, speelde zij heel goed toneel. Anderen hadden het ook niet door of speelden haar spel mee, in de hoop een brokje aandacht te krijgen. Dat resulteerde in stoken in mijn gezin wat mij helemaal heeft af gebroken. Uiteindelijk met heel veel moeite gedurende 20 jaar toch nog mijzelf gevonden. Maar ja, de schade was groot. Gelukkig komen er nieuwe kansen met nieuw geluk. Het gedrag van moeder was niet uniek, haar moeder (mijn oma) had dezelfde kuren en ook zijn daar kinderen (mijn ooms) van de ene dag op de andere dag hun moeder ontvlucht. Familie leert daar niets van en houd zoveel mogelijk alles geheim, niet over praten. Dat soort dingen hoor je later pas. .
Heel herkenbaar! Eigenlijk wist ik dit al heel lang! Als tiener al eigenlijk (ik ben nu bijna 46) Na heel veel emotionele mishandeling en jarenlange therapie waarbij ik altijd andere dingen de schuld gaf en mijn moeder bleef beschermen,. Kwamen er steeds meer scheuren in onze nooit bestaande moeder-dochterband. Na dat ik gestalkt en meer ben geweest heb ik destijds 6 jaar gebroken. Ze was over zoveel grenzen gegaan niet normaal. In die tijd beschuldigde ze mij zelfs van het niet meer herinneren van incest met mijn vader, nog ff!!! En mij maar willen laten wankelen. Ze is totaal verknipt in haar hoofd. Uit liefde naar mijn vader en zus heb ik het na jarenlang 'ah joh, het blijft toch je moeder' weer geprobeerd. Eigenlijk vanaf de eerste seconde dat we het zogenaamd uitpraatte, had ik al spijt. Weer was Ik degene die HAAR Pijn had gedaan. Onoplosbaar. Mijn vader overleed in Januari, totaal onverwacht en net met pensioen (ze waren al 20 jaar uit elkaar) Nadat ik mijn moeder zag, snel na de crematie, geen woord over mijn verdriet, nee ZIJ was nu weduwe, ZIJ wás verdrietig. Als ik geen anorexia had gehad vroeger (vraag je eens af waarom ik dat had!!) Was mijn vader niet vreemd gegaan, zij nooit alleen komen te staan en dus zij niet ongelukkig. Met een grimas vertelde ze dat ze de status 'weduwe' zo interessant vond staan op haar ziekenhuis papieren. En jubelend vertelde ze over haar wedewuwe pensioen. Toen ik haar savonds confronteerde met haar zeer respectloze gedrag schreeuwde ze me toe dat in nooit geboren had moeten worden en ze geen k*t aan ons had. Wat mijn zus en ik ook voor haar deden, ze verwachtte altijd mooier, groter, beter. Je bent haar beste vriendin als je in al haar drama's meegaat en zo niet ben je in 1 klap haar vijand. De week voor mijn vader overleed, gaf hij toe dat ze een narcistische persoonlijkheidsstoornis moet hebben, nèt als haar moeder. Het is vervelend, triest en jammer want ik had ook graag een leuke moeder willen hebben maar ik heb na haar theatrale weduwe show een knoop doorgehakt. Ik hoef mijn vader niet meer blij te maken want die is overleden. Mijn zus ziet het hetzelfde maar heeft nog wel die loyaliteit en is er misschien ook minder vatbaar voor. Ik was haar voedingsbron, de empathische dochter die haar altijd wou begrijpen om zelf hopelijk ook een keer begrip te krijgen. Maar dat zit er niet in. Ze is jaloers op alles wat ik bereikt heb en baalt er van dat ik, al haar leugens doorzie. Ik heb haar nu 3 maanden niet gesproken en gezien, ik wil dat ook niet meer. Ik heb haar geblokkeerd want ben er klaar mee. Met het overlijden van mijn vader begon het rouwen om mijn vader en de moeder die ik nooit gehad heb. Het is goed zo, chronisch burnout klachten zijn verdwenen, na 10 jaar voel ik weer vlinders voor mijn man. Ik ben nog geen dag chagerijnig geweest en heb nu 100% ruimte in mijn hoofd. Voor het eerst LEEF ik IPV dat ik aan t overleven ben. De dood van mijn vader heeft me, hoe verdrietig ook, dus een heel mooi, nieuw en positief leven gebracht en ik weet zeker dat hij mij het liefst zo ziet!
Deze week wees mijn huisarts mij erop dat mijn vader weleens een narcisme zou kunnen hebben waar ik altijd gedacht had dat dit borderline was. Ook ik ben de zondebok. Ik ga mijn verhaal hier niet neerzetten maar wat een herkenning. Ik heb het gevoeld at ik voor het eerst in mijn leven kan ademen. Mijn vader stoot af en trekt aan, steeds meer ging ik mijn grenzen aangeven en ik zei gewoon tegen hem dat hij moest stoppen met liegen. Hij draaide elke keer helemaal door waardoor hij dan altijd tegen mij zei "ik verbreek het contact". Toch wist hij altijd weer een weg terug te vinden. Nu niet meer. Nu sluit ik het af. Nu kies ik voor mijzelf. Z: dank voor jouw verhaal. Krachtig!
Ik kan me helemaal in het verhaal vinden, behalve dat ik man ben. halverwege wordt benoemd dat veel vrouwen hier last van hebben maar in mijn geval terroriseerde mijn moeder mijn zusje en ik allebei.
Op 13 Juni 2020 schreef ik hier een bericht en ongelooflijk dat we al meer dan 2 jaar verder zijn. Nooit heb ik iets meer van mijn moeder vernomen, ik vind het prima en hoop dat het zo blijft. Ik heb veel tijd nodig gehad om te helen, zeker omdat ik dus naast dat mijn vader overleed met mijn moeder brak. Ik was in ene een soort ‘wees’ ondanks mijn moeder nog leeft.. de triggers worden minder, ik heb een nieuw bestaan in Frankrijk en begin steeds minder terug te denken aan vroeger (weggaan zal het nooit) ik heb een rijk sociaal leven met stuk voor stuk hele lieve mensen. Zo mensenschuw als ik vroeger was (gemaakt) zo happy ben ik nu met al die fijne mensen om mij heen. Het is een pijnlijke maar de beste beslissing ooit geweest! Op dit moment is mijn zoon een maand in Frankrijk dus in dat opzicht mag ik mij zielsgelukkig prijzen dat wij wèl een hele fijne en gezonde band hebben. Voor iedereen die dit heeft meegemaakt of er nog midden inzit, kies voor jezelf en bevrijd je van al het negatieve, je wereld zal echt zoveel mooier worden. Liefs voor alle ‘slachtoffers’ van deze intens heftige emotionele beschadigingen. X
Ik zie nu pas het volgende bericht dat u onlangs geschreven heeft. Ik vind het heel fijn om te lezen. Weg gaat het nooit en de pijn zal altijd voelbaar blijven maar ik vind het zo krachtig dat u voor u zelf heeft gekozen. Deze weg sla ik nu ook in! Geniet van al het moois wat nog op uw pad komt. x
Heel veel sterkte ‘L’ en een compliment voor jou voor het gaan naar de huisarts èn een compliment voor jouw huisarts voor het ‘verder willen kijken’, wat moet zo’n bevestiging fijn voelen dat eindelijk iemand je serieus neemt. Knap dat ook jij die weg in slaat en voor jezelf kiest. Alle goeds / kracht en sterkte gewenst!