Hoe oude pijn doorwerkt in je liefdesrelatie: krijg inzicht in patronen
Door Gastauteur
Het viel me de laatste tijd weer op. In contact met dierbaren, in coachingsessies en in trainingen. Dat we in de liefdesrelatie iets vinden dat ons zo doet denken aan vroeger. Bewust of onbewust zoeken we een partner die past bij onze ‘kleerscheuren’ uit het verleden. Hoe we in de liefdesrelatie bij uitstek iemand vinden die ons niet gestilde verlangen lijkt te beantwoorden. Dat zorgt voor de verliefdheid, de roze wolk en de vlinders in de buik. Eindelijk compleet. We kennen het gevoel allemaal.
De droom lost op
Als je op een gegeven moment merkt dat de ander je dat niet kan geven, maar dat je dat zelf hebt te leren, dan begint de relatie pas echt. Vaak heb je dan nog niet in de gaten dat de individuele pijnpunten bij jezelf verwijzen naar het niet gestilde verlangen door de ander.
Je overlevingsinstincten gaan aan
Wrijving en schuring is vaak het gevolg. Een vervelend patroon ligt op de loer. Een patroon dat je van elkaar doet verwijderen. Sue Johnson, een bekende relatietherapeut, noemt het ‘De duivelse dans’. Een reeks van verbale en non-verbale communicatie die ervoor zorgt dat we onze kwetsbaarheid steeds meer verbergen en gaan overleven met ‘oud gedrag’. Of het nu boosheid, terugtrekken, zorgen voor, vluchten in een verslaving of actie is. Gedrag dat we vroeger hebben geleerd en nodig denken te hebben. Om onszelf te beschermen. We kunnen veelal niet anders.
Het ontstaan van een vicieuze cirkel
Dit ‘oude gedrag’ verbindt zich tot een patroon. De gedragingen haken in elkaar en er ontstaat een vicieuze cirkel waar je niet uit lijkt te komen en je komt zo steeds verder van elkaar af te staan. Twee volwassenen die met de rug naar elkaar zitten met daarbinnen kleine kinderen die graag gehoord willen worden. Prachtig weergegeven op het festival Burning Man door bovenstaand kunstwerk van Alexander Milov. Ik ken deze cirkel als geen ander. Hoe kom je daar nu uit?
De weg uit de cirkel
De weg uit deze cirkel is om niet naar het gedrag te kijken, maar naar de gebeurtenis die achter dat gedrag verstopt zit. Wat maakt dat iemand zich niet laat zien? Als je dat kunt zien ontstaat er ruimte en kun je compassie voelen, bij jezelf en bij de ander, en zie je wat er gebeurt. Er ontstaat ruimte om de kwetsbaarheid te laten zien en om van daaruit weer te verbinden.
Een helende oefening
Een manier om je daarbij te helpen is door de volgende oefening te doen. Sluit je ogen, laat je bevragen en schrijf er later iets over op:
1. Wat verwacht ik van mijn partner?
2. Hoe ga ik hem/haar zo manipuleren dat hij/zij toch voldoet aan wat ik hoop, wil of verwacht?
3. Waar ken ik deze overlevingsstrategie van?
4. Welke pijn zit daaronder?
5. Kijk naar jezelf met je pijn, je wanhoop, je woede, je angst en laat daarvan een beeld opkomen.
6. Vraag aan dit beeld: Wat wil je van mij?
7. Vraag aan dit beeld: Wat heb je van mij nodig?
8. Hoe ga je je voelen als je dat van me krijgt?
9. Wees nu dat wat nodig is, voel dat gevoel en die beweging in jezelf en geef dit aan het beeld van je pijn, wanhoop, woede en angst en ervaar wat er gebeurt. Laat dit even duren.
De oefening bij deze blog is een manier om onze wonden te helen. We zullen echter ons leven lang onvervulde behoeftes houden. Dat voelt als een leegte in ons. Door deze vragen te stellen kunnen oude wonden helen. De leegte wordt gevuld met vitaliteit, die in de pijn opgesloten zat.
Blog geschreven door: Norbert Koopen
Houd me vast
Dr. Sue Johnson schreef Houd me vast, een bestseller voor relatietherapeuten en stellen die aan hun relatie willen werken. We zijn allemaal op zoek naar liefde, steun en verbondenheid, maar soms hebben we daar een beetje hulp bij nodig. Die hulp komt van dr. Sue Johnson, ontwikkelaar van Emotionally Focused Couple Therapy. In Houd me vast maakt Sue Johnson de lezer deelgenoot van haar baanbrekende en buitengewoon succesvolle programma voor het creëren van hechte en veilige relaties.
Lees ook deze artikelen:
Inspirerend leven werkt samen met experts om je te inspireren. Gastauteurs bieden ons hun verhalen aan om met jou te delen.
Wat hier geschreven staat, is allemaal waar. Echter de eerste stap ontbreekt: hoe we bewust worden van een eventuele ongestilde behoefte. In de vraagstelling wordt uitgegaan van bewust manipuleren om je zin te krijgen (aan de behoefte te voldoen). Zo werkt het niet. Het gekwetste kind in ons is de onschuld zelve, heeft zeker niet de intentie iemand opzettelijk te gebruiken of te kwetsen en heeft geleerd te overleven op een manier die niet langer functioneel blijkt te zijn in het volwassen leven. Wanneer die overlevingswijzen worden bestempeld met volwassen woorden als 'manipulatie', ben je het gekwetste kind kwijt. In de zin van: onbereikbaar, waardoor je het doel van bewustworden en acceptatie volledig voorbij schiet.
mooie en terechte aanvulling✌
Beste Lilian. Dat klopt. Het gekwetste kind is inderdaad de onschuld zelve. Wat de auteur van het artikel ‘Hoe overleef ik mijn relatie?’ (zie bijlage 2) volgens mij zegt en wat ik in ieder geval nastreef als coach / trainer is het volgende: Ons gedrag als volwassene wordt voor een deel bepaald door de strategie die je op doet als kleine kind. Door als volwassene bewust te worden van de bronnen van deze strategie, kun je contact maken met delen die schade hebben opgelopen. Je gaat als het ware terug naar dat kleine kind. Met behulp van die verbinding kijk je vervolgens wat dat kleine kind en de bijbehorende delen nodig hebben. Je vindt dan een nieuwe weg. Een nieuwe manier om met huidige stressvolle situaties om te gaan omdat je bewuster bent (van de bronnen) van je gedrag. Je voelt nu wat er nodig is om de oude beweging te stoppen. Iets wat dat kleine kind destijds nodig had. Je stapt daarmee uit het oude patroon. Daar gaat mijn inziens de oefening over. Of zoals in het artikel (in bijlage 2) wordt gezegd: ‘Door mijn Volwassene voor mijn verlaten kind te laten zorgen kan het emotionele kind weer opgroeien en vindt er integratie plaats. De leegte wordt gevuld met vitaliteit, die in de pijn opgesloten zat.’
Een mooi artikel en ik kan er wat mee nu ik zover ben dat mijn volwassen-ik dat beschadigde kind kan aanschouwen en er compassie voor kan voelen en evt verzorgen.. Ik ben jaren in een staat geweest dat dat veel te veel gevraagd was. De beschadiging en kou was te groot waardoor ik niet in staat was het kindje op e pakken en te koesteren. Het was immens confronterend...en duizend stappen te ver.. Daar wordt zelden bij stil gestaan... Dat dat punt er ook nog is dat het gewoon nog niet gaat. In allerlei healings oefeningen wordt gedaan of het heel makkelijk is om voor dat gewonde deel in jezelf te zorgen. Aan) andere kant denk ik het blijkt wel dat het niet zo makkelijk is. Anders zouden relaties ook beter werken.. Maar voor waar ik nu ben een heelzame, mooie oefening, dankuwel!
Dank je wel Iris. Fijn te horen dat je er iets mee kan. En ja, terecht punt. We zijn soms niet in staat om naar de binnen, naar de donkerte te gaan. Het is of voelt te groot. We denken dat de pijn, verdriet, woede of angst ons zal verslinden. En dat we daarin verdwijnen en niet meer boven komen. Vaak helpt het om een coach of therapeut te zoeken die met je mee kan reizen. Die al een keer bij een dergelijke pijn is geweest, zijn of haar pijn. Die misschien iets kan zeggen hoe het daar is. Die je voorgaat. Je helpt daar te komen, even te blijven, je ogen laat wennen aan de donkerte om vervolgens je helpt om terug te komen. Op wie je kan leunen. En soms lukt dat ook niet met een begeleider. Jij bepaald immers het tempo en tot hoe ver je gaat. Fijn dat het nu lukt.