Een relatie hebben is best ingewikkeld. Zodra je je hart openzet, begint het gedonder. De angst voor afwijzing manifesteert zich levensgroot. We blijken zo gevoelig voor de erkenning en waardering van onze geliefden, dat we er ons hele levensgeluk door laten bepalen, zelfs ons bestaansrecht. Kennelijk huist er in ieder van ons een diep verlangen om door de ander gezien, erkend en begrepen te worden. Alsof we dan pas werkelijk kunnen stralen.
Schaduwkanten
Van mijn 14e tot mijn 21e had ik heel veel vriendjes. Ik was eigenlijk in een permanente staat van verliefd zijn. Ik wilde alleen de toppen, alleen die extase van geweldig gevonden worden. De dalen vermeed ik zorgvuldig, daar had ik een doeltreffende strategie voor ontwikkeld. Ik stond mezelf alleen toe verliefd te worden als ik zeker wist dat die ander al voor mij was gevallen. Ondertussen was ik al weer op weg naar de volgende, nog voor die ander mij mogelijk zou kunnen dumpen. Met deze ‘overlevingsstrategie’ bouwde ik een identiteit op die ik als volkomen ‘eigen’ beschouwde.
Ik was leuk, aantrekkelijk, vrij, avontuurlijk, stoer, zelfstandig, moedig, ondernemend, slim, begripvol en lief. Mijn glimlach verrichtte wonderen. Een identiteit die door de buitenwereld ook nog eens werd bevestigd en als heel aangenaam werd ervaren. Ik heb me er jaren goed onder gevoeld.
Mijn eigen schaduwkanten wilde ik niet onder ogen zien.
Op zoek naar waardering en erkenning
De breuken ontstonden na mijn veertigste: relaties hielden geen stand en nieuwe ontmoetingen werden schaarser. ‘Leuk en lekker’ voldeed niet meer zo vanzelfsprekend. In de relaties die een kans kregen, zag ik kanten van mijzelf die ik zeer onaangenaam vond. Ik was superkritisch. De ander moest minstens zo fantastisch zijn als ik, net zo spiritueel ontwikkeld en net zo bewust. Mijn eigen schaduwkanten wilde ik niet onder ogen zien. Mijn hele bestaansgrond zou daarmee onder mijn voeten verdwijnen, maar dat besefte ik toen nog niet. Ondertussen voelde ik me steeds vermoeider, ongelukkiger en eenzamer…
Tot ik op een dag tot het heldere inzicht kwam, dat ik nog altijd bezig was de leegte, die ik als kind heb ervaren, op te vullen met de liefde van buiten. Ik was nog altijd op zoek naar waardering en erkenning. Dat deed ik door een goede begripvolle coach te zijn, een bloeiende praktijk neer te zetten en een moedige beoefenaar te zijn van het spirituele pad. “Kijk eens hoe goed ik mijn emoties kan toelaten. Hoeveel pijn ik kan verdragen?” Ik had mijzelf een onmogelijke levensopdracht gegeven, die mij totaal uitputte.
Dat wat ik als kind heb gemist aan aandacht en erkenning, is een verloren verlies. Het is overigens iets wat in ieder gezin in meer of mindere mate voorkomt, ouders zijn immers ook maar mensen… Een strategie ontwikkelen om de pijn van dit verlies niet te voelen, is in de kinderjaren heel heilzaam, maar gaat in je volwassen leven tegen je werken. De enige manier om je pijn te helen, is hem werkelijk toe te laten. Een relatie is daarvoor de meest vruchtbare plek. Juist daar waar we het gat willen vullen, ligt de uitdaging om je je eigen pijn toe te eigenen, en die niet bij de ander te leggen.
Het was de hoogste tijd om iemand werkelijk in mijn leven toe te laten en de meest subtiele lagen van mijn bescherming los te laten. Om ook dat laatste flinterdunne, maar o zo hardnekkige, schild om mijn hart los te trekken.
“Liefde raakt je op al je gevoelige plekken, beproeft al je heilige overtuigingen, daagt je uit op al je sterke punten, roept al je zwakheden in je wakker, veegt de vloer aan met al je waarden en laat je vervolgens voor dood liggen,” schrijft Marianne Williamson in haar boek ‘Betoverende liefde’.
Daarmee is de liefdesrelatie één van de meest vruchtbare plekken voor spirituele groei. Want als je dán blijft, als je niet wegrent maar je hart openhoudt, als je alles wat je aan pijn en angsten tegenkomt durft te omarmen, zonder de wens dat die ander je moet troosten, dan creëer je een ware zijnsgrond voor jezelf. Dan win je aan stevigheid, dan groeit je hart en zal je de liefde werkelijk in al haar grootsheid voelen stromen.
Liefde is een universele energie
Tegenwoordig zit ik in een ‘ingewikkelde’ relatie, maar voor het eerst in mijn leven loop ik niet weg. Ik neem de dalen, de teleurstellingen en de frustraties en houd ze op mijn eigen bordje. Ik huil mijn tranen, stamp mijn woede weg en oefen in het loslaten van verwachtingen. Wat ben ik ongelooflijk blij met deze nieuw spirituele oefenruimte, waarin ik leer om open en nieuwsgierig te blijven en uit de geijkte kaders te stappen. Ik oefen om de toekomstplaatjes die in mijn hoofd verschijnen met een glimlach los te laten. Ik ben in tijden niet zo gelukkig geweest, heb me in tijden niet zo verbonden gevoeld. Ook heb ik in tijden niet zo gelachen. Liefde gaat niet over eeuwige trouw en ‘ja’ zeggen, over ‘jij bent van mij en ik van jou’ en ‘jij moet mij gelukkig maken’. Liefde is een universele energie die altijd aanwezig is. Aan ons de uitdaging om onszelf zo vrij en transparant te maken dat die liefde voluit kan stromen. Gewoon, hier en nu.
Lees ook deze artikelen van Nanette Kant:
De gevolgen van stress in de diepe lagen van je immuunsysteem
Angst voor leegte: word je bewust van je gewoontes en geef je over aan het niet weten
Nanette Kant is oprichtster van Innersteps, de School voor natuurcoaching waarin ze coaches en therapeuten leert te coachen vanuit Zijn. De natuur is daarbij haar grootste inspiratiebron. Nanette is ook schrijfster van het troostrijke boek Zen in de Chaos (te bestellen bij boekenwereld.com).
Ik hou van jou, Jij mag gaan met wie jij wilt, maar nooit vergeten dat iemand van jou hield.