Huidhonger en huidgenoten: waarom we nu meer dan ooit hunkeren naar aanraking
Door Maria Rutgers
We weten pas wat we echt missen als we er niet meer bij kunnen. Nu we allemaal gevraagd worden afstand te houden van elkaar om elkaar niet te besmetten met het Corona-virus, komen we erachter wat dat voor ons betekent. We werken al dan niet vrijwillig thuis en na twee weken went het (een beetje).
Gelukkig schijnt de zon en kunnen we naar buiten. Alleen niet om onze dierbaren te bezoeken. Die nog maar net volwassen dochters die opeens zo ver weg wonen (in het zuiden van het land en het zuiden van Europa), die oma in spé die er nu niet kan zijn voor haar dochter in verwachting. Opa en oma kunnen we niet meer bezoeken en naar elkaar zwaaien van elkaar gescheiden door een raam of een beeldscherm, is toch wel iets heel anders dan heerlijk bij hen op schoot te kruipen en te kroelen.
Huidgenoten
Wat we nu meer dan ooit missen is onze nabijheid, onze warmte, ons vermogen om elkaar te raken door elkaar aan te raken. Het kan je zoveel goed doen om een hand op je arm te voelen wanneer je het moeilijk hebt. Een klein gebaar kan zoveel steun geven. Het is heel fijn om huidgenoten te hebben, mensen die dichtbij zijn en met wie je aanrakingen kunt delen. Een knuffel, een kus, een aai. Een fijne aanraking geeft je het gevoel dat alles weer goed komt. Aanraking is troostend en juist nu, in tijden van spanning en onrust, moeten zoveel mensen het zonder doen. Singles kunnen er niet meer op uit om te daten en je lange afstandsrelatie is verder weg dan ooit. Twee armlengtes zijn onoverbrugbare afstanden geworden.
Huidhonger
Een van de auteurs van het pas verschenen boek Huidhonger, Gabriele Mariell Kiebgis, vertelde me over de impact op haar werk. Ze is massagetherapeut en ze weet als geen ander hoe ze mensen kan helpen ontspannen. Maar opeens is het onmogelijk geworden om haar werk uit te oefenen. Het gebrek aan contact en nabijheid kan spanning, stress-, angst en paniekgevoelens teweeg brengen. Ze ontwikkelde een speciale psychoactieve massagetechniek om deze gevoelens te verlichten, maar voelt zich onmachtig nu ze deze massages niet meer kan geven.
Ze krijgt veel berichten van mensen die door het Corona-virus al of niet vrijwillig in hun huis zitten opgesloten. Bij veel mensen geeft het grote spanningen, stress-, paniek- en angstgevoelens. Zelf is ze ook nog bezig om te bevatten wat er allemaal om haar heen gebeurt. Ze hoopt dat haar co-auteur Professor Dr. Bruno Müller-Oerlinghausen gezond blijft. Hij behoort door zijn hoge leeftijd tot de risicogroep.
Boodschap van Gabriele Mariell Kiebgis
‘Elke ochtend als ik wakker word, ben ik blij dat ik gezond ben. Als zorgen of zelfs de angst zich bij mij melden, kijk ik ernaar en besluit ik mijn dag vorm te geven door te putten uit mijn innerlijke bron van creativiteit, vertrouwen in het leven, hoop, nederigheid en dankbaarheid, mededogen en liefde. Nu we er nog uit mogen, om te winkelen en te wandelen (maximaal 2 personen of gezinnen) maak ik gebruik van de natuur, die zich elk jaar weer in haar schoonheid ontvouwt. Wat een wonder! Ik ben dankbaar dat deze visie in mij leeft, om het te zien en om te kijken naar mijn middelen, wat ik nu voor mezelf en anderen kan doen om onze huidhonger te stillen.
Bruno en ik hadden niet kunnen vermoeden dat de boodschap van ons boek Huidhonger zo urgent zou worden. Ook wij realiseren ons meer dan ooit tevoren dat aanraking een eerste levensbehoefte is! We zullen de kracht van de aanraking niet uit handen geven. We zullen het beschermen, behouden en veilig door deze crisis leiden. Dan geven we het weer door om onze wonden te helen.’
Huidhonger
Dit boek laat de fascinerende en helende werking van aanraking zien en hoe je deze kunt inzetten. Voor jezelf en anderen, bij diverse aandoeningen en voor je algehele welbevinden. Het staat vol praktische tips, oefeningen, voorbeelden van manieren van aanraken en verhalen uit de praktijk. Aanraking helpt je letterlijk en figuurlijk beter in je vel te zitten, het is communicatie die onder je huid gaat.
Ik vecht al heel lang voor meer aanraking, knuffels en meer....Maar mijn partner heeft ASS en het beetje aanrakingen wat ie deed is ie door trauma in 2011 kwijtgeraakt....denkt er niet eens aan, mist het zelf niet....En daar zit ik nu mee in één huis, naast nog veel meer ziekte en ellende....ik spring haast uit mijn vel van huidhonger, maar kan hem niet dwingen....
Dat aanraking een eerste levensbehoefte is weten we al heel lang. Nu we in deze dagen daar op diverse in worden belemmerd is dat best een dingetje. Wat ik mis als aanvulling op dit artikel en steun in barre tijden zijn tips en aanwijzingen hoe je je jezelf kunt aaien en knuffelen. Dit kan ook in een bepaalde mate troost en ontspanning geven. Denk aan MIR methode bijvoorbeeld.
Hallo, inderdaad hebben we nu niet de mogelijkheid fysiek contact met anderen te hebben. Aanraking is een eerste levensbehoefte voor baby's s en kleine kinderen, helemaal waar. Maar niet wat mij betreft een eerste levensbehoefte voor volwassenen. Ik ervaar het niet hebben van huidcontact zelf niet als een probleem. Mijn stemming is goed en ik voel me op mijn gemak bij mezelf. Alles wat ik voel, mag ik voelen, hoe irrationeel soms ook. Ik vraag mezelf af wat ik wil doen en laten in deze tijd wat me goed doet voelen. En als ik het even niet weet dan wacht ik rustig af tot er wel een impuls opkomt. En vanzelf wil ik dan wat gaan doen; lezen, administratie doen, een soepje koken. Ik ben ook voor veel dingen dankbaar, een dak boven mijn hoofd, voldoende eten en drinken, contact met dierbaren via telefoon, Skype of whatapp, de televisie, mijn boeken en meditaties, de natuur. Laten we het niet erger maken dan het is en onszelf wijsmaken dat we niet zonder huidcontact zouden kunnen. Jezelf een fijne hand- of voetmassage geven voelt ook weldadig aan. In deze crisis komt het nu meer aan op onze innerlijke hulpbronnen, op ons uithoudingsvermogen, ons vermogen in het hier en nu te zijn, onze creativiteit enz. Het is maar net hoe je het bekijkt en ermee omgaat!
Hallo, graag voeg ik dit toe. Huidcontact is inderdaad essentieel voor baby's en kinderen. Voor volwassenen zeker ook nog, in meerdere of mindere mate. Niet te vergeten: wat je als kind helaas tekort bent gekomen, blijft je soms "achtervolgen". Nu, je bent nu "volwassen" en niet dat kleine kind meer dat afhankelijk is van anderen maar zelf kan zorgen voor wat het nodig heeft. Ik heb hier zelf soms moeite mee (anders zou het me niet raken en zou ik hier niet meelezen, haha) maar heb wel al veel gevonden wat helpt, zoals bijv. simpelweg met mijn rug tegen een boom gaan zitten af en toe. In bad gaan. Voluit op de aarde liggen in het gras. Blotevoetenwandelingen. Massages, sauna, ademhalingsoefeningen, dansen enz. Daarnaast: gemis mogen ervaren! Bewustzijn ervan, doorvoelen, stilaan genezen (noem het traumaverwerking als je wil) en levenskracht blijven hervinden. Aanraking en omhelzingen bij vrienden en vriendinnen maar dat staat nu even "on hold" inderdaad. Er zijn mensen die hiervoor een huisdier nemen, maar dat is niet zo mijn stijl. ; ) Er is altijd ergens een boom om te knuffelen! Echt waar, bedankt hem er ook voor. En zoals al gezegd: je kan ook zelf je handen vouwen, een hand op je buik en het andere op je hart leggen, je eigen voeten of nek masseren, chi kung oefeningen doen, enz. Veel succes allemaal!
Voor wie het mist: Een soort van surrogaat kan warm douchen zijn en vooral de straal goed voelen in je nek, jezelf in een dekbed wikkelen, een drukvest of zwaartedeken. Ikzelf heb een fleecedeken die ik zelf heb gemaakt en wat groter is dan de gemiddelde. Die wikkel ik zo om me heen dat hij een beetje rekt. Dat voelt ook geborgen. Je lijf komt er van tot rust.
Door dit lezen heeft het in één keer een naam gekregen en inzicht gegeven, waar ik aan lijd en onder lijd. Het is waar ik altijd naar op zoek ben geweest en wat voor mij al vanaf jongs af aan (instinctief) aanwezig is, die intense behoefte en verlangen naar aanraking, knuffels. het maakt me gelukkig, geeft me een fijn, prettig en veilig gevoel. Het geeft me vleugels. Ben altijd ook aanrakerig geweest met vrienden (zit in cultuur), denk ik. Mijn partner heeft NAH, inmiddels al jaren, die schijnbaar niet meer deze behoefte heeft/kent en ook niet het empatisch vermogen heeft dat een ander daar heel sterke behoefte aan heeft en we leven nu al jaren zo, (weinig tot zonder aanrakingen, knuffels). Het zit er bij hem niet meer bij of heel ver weg en is hier niet mee opgegroeid, niet geleerd. Het maakt me soms ongelukkig, verdrietig. Of hij heeft simpelweg niet meer dat gevoel voor / bij mij. Het maakt het leven moeilijk / zwaar en het idee de komende jaren zo door te gaan, terwijl de behoefde zo groot is. Ik weet dat hij van me houdt met zijn hele ziel en zaligheid. Het voelt als een groot gemis en ik lijd dus aan ‘Huidhonger’. Bijkomstigheid, ik word er ook dik van, in mijn geval. Het is een beetje psychologie van de koude grond.
@ dik Het is ook naar om te missen. En belangrijk dat je alternatieven vindt. Het is niet ondoenbaar. Maar zeker een gemis. Zoek manieren waarop je die geborgenheid tóch krijgt op een manier die ook voor je partner kan en dan mss van iemand anders. Sterkte ermee! Virtuele knuffel ;)