Wanneer je gevoelig bent dan herken jij ongetwijfeld dat het leven met pieken en dalen gaat. Heuvel op en heuvel af. Het kan best wel even duren voordat je dit door hebt voor jezelf. Op mijn 22ste zei ik al tegen mezelf: ‘Ik accepteer dat mijn leven gewoon heel intens is’. Ik geloof dat ik te jong was om dat goed op te slaan, ik had nog een hele weg te gaan. Het leert me wel dat dus alle wijsheid gewoon al in ons zit, als we maar naar onszelf luisteren. En dat alles een eigen tijd en tempo kent.
Maar vaak doen we iets heel anders, waardoor je soms van struggle naar struggle gaat in het leven of dat een dal je ineens overvalt ‘net nu het zo lekker gaat’. Dit is een artikel over de flow van het gevoelige leven, een artikel over dat het dal de plek is waar voor jou het juiste gebeurt, mits je daar op een andere manier naar kijkt. En die andere manier reik ik je met liefde aan.
Als het net zo lekker gaat
Jij als gevoelige vrouw staat lerend in het leven, wilt groeien en je ontwikkelen. En soms, juist als het net zo lekker gaat, dan ineens gebeurt er iets in je leven dat wat te groot is. Misschien was je nog aan het bijkomen van de vorige ervaring. Soms volgen de lessen elkaar in het leven wel heel snel op. Denk jij dan ook weleens ‘Mag ik even adempauze’? Maar tegen wie zeggen we dat dan eigenlijk? Alsof de ervaringen buiten onszelf liggen, alsof ze ons overkomen. Zo kan het zeker ook voelen. Maar besef je wat je dan doet met jezelf? Jouw eigenheid en autoriteit?
Jouw eigen creaties
Ervaringen overvallen je misschien nog omdat je niet beseft dat ervaringen op je pad komen vanuit een eigen creatie. De manier waarop je in het leven staat, denkt, voelt, handelt, beweegt, maakt dat je dingen tegenkomt die daarbij horen. De wet van aantrekkingskracht, wat je aandacht geeft groeit, wat je zaait oogst je. We kennen deze uitspraken allemaal, maar wanneer er iets gebeurt in het leven dat te groot of gewoon even pijnlijk is, dan lijken we deze verantwoording minder te kunnen nemen. Dan voelt het alsof het ons overkomt. Verantwoordelijk zijn voor wat je creëert in je leven wordt gevoelsmatig vaak verward met schuldig zijn aan wat er mis gaat. En dat doet pijn, want we willen het altijd zo graag goed doen. En dan is voelen dat je even in een net wat te diep dal zit, niet altijd een optie. Vaak gaan we dan vechten om eruit te komen, om niet te hoeven voelen wat er precies is, gewoon omdat het pijnlijk is, niet uitkomt, je het te druk hebt of omdat je kinderen je nodig hebben.
Het dal is dan bij uitstek de plek waar je niet wilt zijn, het voelt zwart, donker en soms machteloos.
Het dal in een ander daglicht
Weet je wat er eigenlijk daar op die bodem in het dal gebeurt? Op het moment dat je die diepe pijn kunt toelaten, durft over te geven aan dat het even echt niet meer gaat, dan kom je tot de kern. Dan ontstaat er ruimte voor groei. Vechten tegen het dal, vechten tegen de pijn is een ontkenning van jezelf. Door je over te geven en toch eventjes op die bodem te gaan liggen erken je jezelf, neem je jezelf serieus. De angst dat je er dan niet meer uitkomt is vaak alleen te groot om dat te doen.
Door alle jaren groei die achter me liggen en het groeien op elk moment weer, besef ik dat wanneer het even echt te moeilijk lijkt, je er bijna bent. Dat de inzichten juist op die momenten bij je komen omdat je dan in je eigen kern aanwezig bent, als een heelheid in verbinding bent met jezelf, al voelt het nog zo ver weg of pijnlijk. En dat het op de bodem van dat dal zijn maar tijdelijk is.
Het is in die diepe kern waar jouw wijsheid verborgen ligt. Stoppen met vechten tegen de pijn is dus ook het erkennen en omarmen van jouw eigen wijsheid.
Op deze manier komt er dus een heel ander licht op het dal. Letterlijk. Een dal is namelijk niet alleen maar donker. Het dal is juist de plek waar je op dat moment hoort te zijn. Omdat je iets mag leren, omdat je mag groeien. Transformeren vanuit het diepste van je ziel naar weer een ander level, een stuk van jezelf dat je nog niet kende. Ook jij komt dus weer meer in het licht te staan.
Hoe groter de pijn, hoe mooier de les
Juist als je lichaam protesteert, je letterlijk fysieke pijn ervaart, je verdriet vanbinnen voelt, eenzaamheid, woede, weet dan dat je aan het groeien bent. Dat je op weg bent om weer dichter bij jezelf uit te komen, te verbinden met jezelf en jouw eigen wijsheid. Hoe groter de pijn, hoe moeilijker de ervaring, hoe mooier de les. Soms zie je deze pas achteraf. Wanneer je al dicht bij jezelf staat, kun je zelfs al tijdens de moeilijke ervaring voelen welke les je mag leren. Dat kunnen echt momenten van blijdschap en geluk zijn, ondanks dat je dan voelt dat je in een dieptepunt zit. Op deze manier even in het dal zitten, maakt dat je, hoe groot of pijnlijk de ervaring ook is, je in je kracht blijft staan. Herinner jezelf eraan, zodat je het niet vergeet.
Crisis als drempelervaring
Mieke Lannoey laat in 'Crisis als drempelervaring' zien dat elke persoonlijke crisis een drempelervaring kan betekenen op de moderne inwijdingsweg.
Ik ben Nadine Carter, schrijver, therapeut, theatermaker, een verbinder. Ik ga voor eerlijkheid en zuiverheid in alles wat ik doe. Wanneer voelen, denken en handelen gelijk zijn, ontstaat er zuiverheid en eerlijkheid. Van daaruit kun je jezelf zijn in elke verbinding, je mooiste leven leven. Ik schrijf over alles wat jou hierin tegenhoudt, wat je belemmert en deel met je hoe je tot die eerlijkheid en zuiverheid kunt komen, weer kunt worden zoals je bedoeld bent te zijn.
Als je op de bodem van de put bent is er nog maar 1 weg mogelijk, en dat is omhoog!!
En met al je opgedane wijsheid ga je weer omhoog.