Je innerlijke kind helen: zo maak je contact met gewonde delen van jezelf
Door Langston Kahn
Heb jij weleens (diep) contact gemaakt met gewonde delen van jezelf? Dit is een cruciale eerste stap naar heling. Het is heel belangrijk om respectvol contact te maken met je gewonde innerlijke kind. Langston Kahn, auteur van Radicale transformatie, leert je in dit artikel hoe je dit kunt doen dankzij zelfonderzoek.
Als we voor het eerst onze gewonde zelven tegenkomen, kunnen we erachter komen dat we eigenlijk maar heel weinig over hen weten.
Misschien hebben we alleen maar een intuïtief gevoel of een vaag beeld van zo’n jongere versie van onszelf. Vergeet niet dat deze gewonde zelven delen zijn van ons waarvan we al een tijdlang aannemen dat ze niet bij ons horen. Ze zitten vast in pijnlijke situaties, die ons er ooit toe hebben gebracht om voor onze overleving op angst gebaseerde keuzes te maken.
Soms zijn ze al dankbaar voor onze aanwezigheid. In het werk met leerlingen en cliënten, en ook in mijn eigen proces, heb ik (Langston Kahn) gemerkt dat ze vaak verlegen zijn en soms ook boos zijn op ons.
Respectvol invoelen
Het is in dit stadium belangrijk dat we in gedachten houden over de gevoelservaring: het is niet de bedoeling dat we naar ons hoofd gaan en dit nog zo onbekende zelf intellectuele vragen gaan stellen.
Als we een verlegen deel van onszelf dwingen met ons te praten, lopen we het risico dat de traumatische ervaring die tot de verwonding van dit zelf heeft geleid zich herhaalt. Als we denken dingen beter te weten en de pijn van het kind direct willen verzachten, het willen troosten of de boosheid met liefde willen toedekken, zonder te onderzoeken wat dat kind echt voelt en waarom het dat voelt, gaan we over de grenzen ervan heen, precies zoals de volwassenen of andere invloedrijke personen dat destijds deden.
Tips voor respectvol contact met je innerlijke kind
Ten eerste is het belangrijk om te beseffen dat elk zelf dat we in ons innerlijk landschap tegenkomen beter op ons reageert als we aan de volgende dingen denken:
- Benader het zelf met compassie en nieuwsgierigheid.
- Vereenzelvig je met je huidige zelf en belichaam je authentieke zelf in de omgang ermee.
- Geef een beschrijving van het zelf zonder er een etiket op te plakken.
- Ga met je gevoel naar het zelf, in plaats van er vragen aan te stellen.
Als we een gewond kindzelf tegenkomen, is het van belang dat we, in plaats van intellectuele vragen te stellen en heldere antwoorden of verbale reacties te verwachten, gevoelsmatige vragen stellen en ons door de antwoorden laten bezielen.
Dus in plaats van een gewond kindzelf te vragen: ‘Waarom ben je bang?’, probeer je te voelen waarom het bang is. Kijk of je dingen vanuit het standpunt van het kind kunt ervaren.
Stel de jezelf de juiste vragen
Dit is gemakkelijker als je niet bang bent om een modderfiguur te slaan en als je je door de energie waarmee je je verbindt laat leiden. Je kunt jezelf bijvoorbeeld de volgende vragen stellen:
- Welke lichaamshouding heeft het kind en hoe beweegt het?
- Wat kom je te weten over het kind als je dezelfde gebaren maakt als hij of zij?
- Kun je het kind gebruik laten maken van jouw stem?
- Wat wil het kind zeggen?
- Welke emotionele kwaliteit pik je van hem of haar op?
Hoe meer we onze verbeelding durven te gebruiken om heen en weer te gaan tussen waarnemen als ons huidige zelf en het gewonde kind toestaan ons te bezielen, des te meer we het perspectief van het kind gaan begrijpen zonder gehinderd te worden door de vooroordelen van ons ego. Op die manier maken we contact met de diepere wijsheid van ons lichaam en leren we de unieke symbolentaal begrijpen waarmee ons innerlijk landschap met ons communiceert.
De nieuwsgierige onderzoeker
We kunnen in plaats van ons denken te gebruiken beter de wijsheid van de gevoelservaring volgen.
Als we een steen omkeren en het wie, wat en wanneer ervan in ons innerlijk landschap volgen, kunnen we met dezelfde vragen beginnen. We kunnen beter de wijsheid van de gevoelservaring volgen als we willen ontdekken wat de ware aard is van wat we daar tegenkomen. Wees je ervan bewust als je dit doet, dat je een nieuwsgierige onderzoeker bent die compassie heeft. Je vragen mogen dus niet bestraffend zijn of bedoeld om een schuldige aan te wijzen.
Het zelfonderzoek om contact te maken met je innerlijke kind
Hier zijn een paar vragen en stappen die je kunt gebruiken om bij de delen van jezelf die je tegenkomt de basis van angst weg te nemen. Deze vragen hoeven niet in de aangegeven volgorde gebruikt te worden en ze zijn ook niet allemaal relevant of noodzakelijk. Na verloop van tijd leer je wat voor de heling de beste volgorde van vragen is en ga je de vragen stellen die op dat moment nuttig zijn, zodat de heling zich optimaal kan ontvouwen.
- Kun je me laten zien waarom je het gevoel hebt dat…?
- Wie is het die je…?
- Wat is het perspectief van het kind, op zijn leeftijd?
- Welke functie vervult dit zelf? (Niet wat het doet, maar wat daarmee wordt bereikt.)
- Wie gaat er dood als deze functie wegvalt?
- Op welke manier heb jij in je huidige leven baat bij het resultaat hiervan?
- Is de functie nog steeds nodig? Zo niet, waarom dan niet? (Laat je jongere zelf weten wat de reden is.)
- Als de functie nog wel nodig is, kun je het resultaat ervan dan misschien op een andere manier bereiken?
- Wat had je gewild dat er was gebeurd? (Herinner je dat of stel het je voor.)
- Wat heeft het kind of het deel van je nodig? Geef het kind of het deel van je vanuit je hart wat het nodig heeft.
Als het kan, zie dan hoe dit deelzelf zijn huidige functie loslaat, zijn oude, op angst gebaseerde keuze opgeeft en opnieuw een keus maakt, of eenvoudig opgaat in jou, het grotere zelf. Als het kindzelf er nog niet aan toe is om zijn functie op te geven of een nieuwe keus te maken, beloof het dan dat je op een ander moment terugkomt.
Ga terug naar het innerlijk landschap van je hart. Maak een nieuwe keus over hoe je verder wilt. Dit werkt doorgaans het best als die nieuwe keus een concrete actie inhoudt ter ondersteuning van de nieuwe keus die het gewonde zelf heeft gemaakt, of als die keus je helpt de energie tot uitdrukking te brengen die vrijkomt als de oude, op angst gebaseerde patronen zijn losgelaten.
Spreek je nieuwe keus hardop uit, zodat je hart je kan horen. Keer terug naar je alledaagse denken en haal een paar keer diep adem.
Soms is dit onderzoek voldoende om het deel van je dat vastzit in angst uit het verleden compleet te redden en weer op te nemen in het geheel van wie je bent. Op deze manier verandert je nieuwsgierigheid in scherpzinnigheid en leidt je compassie tot nieuw begrip. We krijgen zo de kans om te voltooien wat incompleet was. We maken de keus voor de overlevingsstrategie ongedaan en kiezen iets anders.
Als we een gewond kind zelf tegenkomen, kunnen we het gerichter benaderen als we aan de hand van bovengenoemde vragen met ons gevoel het kind eerst hebben afgetast en beter begrijpen wat zijn of haar functie is.
Dit is een fragment uit Radicale transformatie, geschreven door Langston Kahn.
Radicale transformatie
Tijdens het krachtige Deep Liberation Process laat de auteur ons definitief afstand te doen van ingesleten patronen, triggers en overtuigingen. Het is de weg naar spirituele volwassenheid. In dit boek vind je ook een fijn stappenplan om de gewonde delen van je zelf te helen.
Lees verder over je innerlijke kind:
De verloren schat: omarm je innerlijke kind
Heb je geleerd om je emoties te onderdrukken als kind? Zo kun je ze weer leren voelen
Traumaverbindingen: hoe je huidige (ongezonde) relaties zijn gevormd door trauma’s in je kindertijd
Wie was jij toen je een kind was? Tekenen van je ware zelf ontdekken
Langston Kahn is een zwarte queer sjamaan uit New York en is gespecialiseerd in emotionele bevrijding en radicale transformatie. Hij studeerde bij de sjamanistische lerares Christina Pratt en verweeft in zijn praktijk spirituele tradities uit het westen en de Afrikaanse diaspora.
