Innerlijke kind & trauma’s helen: waarom dit zo belangrijk is voor je levensenergie
Door Wendy Gillissen
Als je weinig passie en levensvreugde ervaart, kan dit te maken hebben met je innerlijk kind. Het zit mogelijk vast in trauma’s, die vaak van (voor)ouders zijn overgenomen. Ontdek in dit artikel van psycholoog Wendy Gillissen hoe jij je innerlijk kind heelt, zodat de energie weer kan stromen. “Wanneer we ons als kind zodanig aanpassen om te overleven dat we onszelf niet meer kunnen zijn, raken we de verbinding met ons ware wezen, onze bron van kracht, kwijt.”
Verbinding maken met je innerlijk kind is niet zo moeilijk als je ervoor openstaat.
Geboren met levenslust en optimisme
In wezen worden we allemaal geboren met een gezonde portie levenslust, levensvreugde en optimisme. Zelfs wanneer we aardig wat rugzakjes met ongeheelde stukken uit vorige levens bij ons hebben om uit te werken, wordt onze verse persoonlijkheid voor dit leven daar in eerste instantie nog niet echt door belemmerd.
Kinderen blaken tot een jaar of zes vaak nog van onbegrensde vitaliteit en zelfvertrouwen. Maar gaandeweg zorgen factoren in de wereld om ons heen ervoor dat die onbekommerde levenslust en passie steeds minder worden. Wanneer mensen geboren worden in gezinnen waar sprake is van verwaarlozing, zichtbare en onzichtbare mishandeling of misbruik gebeurt dit nog eerder.
Problematiek die onze vonk dooft
Factoren die onze levensvreugde doven, zijn bijvoorbeeld problemen in het gezin, ouders met psychische problematiek, armoede. Een buitenwereld die steeds meer van je eist en je steeds meer beperkt. Het eisenpakket van school dat niet bij jou past. Een baan die je geen bevrediging en vreugde biedt. Een relatie waar de rek uit is. Tegen de tijd dat we volwassen zijn, zijn velen van ons de vonk van pure levensvreugde zelfs helemaal kwijtgeraakt. Of toch niet?
Het vuur van onze levenskracht en passie is voor een groot deel verbonden met wat we het ‘innerlijk kind’ noemen. In feite is dit innerlijk kind met zijn vitaliteit bij de meeste mensen nog springlevend, maar het zit vast in een stukje trauma, bevroren in de tijd. Of het zet zichzelf klem door een overlevingsstrategie, wat maakt dat de vreugde en levenskracht niet goed kunnen stromen.
Lasten van (voor)ouders dragen
Aanpassen doen we allemaal. En voor een deel is het ook nodig: wanneer we ons niet enigszins aanpassen aan de omstandigheden, de maatschappij, wordt het erg lastig om te navigeren. Maar wanneer we ons als kind zodanig aanpassen om te overleven dat we onszelf niet meer kunnen zijn, raken we de verbinding met ons ware wezen, onze bron van kracht, kwijt en daarmee onze vitaliteit en levenslust.
Hetzelfde geldt voor kinderen die energetisch en emotioneel lasten voor hun ouders dragen. Onvermoed gebeurt dit heel vaak: ouders die hun eigen problemen niet aankunnen of oplossen en ze verdringen of afreageren op hun kind. Sommige kinderen gaan dan het leed van hun ouders dragen. Er zijn zelfs kinderen die dit doen voor hun grootouders en voorouders tot ver voor hun geboorte.
Het begint in de baarmoeder…
Het innerlijk kind wordt vaak gezien als een kleuter of kind in de basisschoolleeftijd. Maar in de praktijk gaat het helen van het innerlijk kind dikwijls nog veel verder terug in de tijd. Wanneer we op zoek gaan naar de meest oorspronkelijke levenskracht en de geblokkeerde expressie daarvan, belanden we vaak bij de allereerste expressie van ons geïncarneerde zelf: de baby in de baarmoeder. Het klinkt misschien vreemd, maar ook de zich ontwikkelende ongeboren baby is zich meestal zeer bewust van de omstandigheden en gesteldheid van de moeder. Wanneer zij niet lekker in haar vel zit of zelfs depressief is, er sprake is van huiselijk geweld of ander trauma, voelt de baby dat aan.
De verbinding met je levensenergie
Zelfs onverwerkt trauma van de grootmoeder kan via de baarmoeder door de ongeboren baby worden overgenomen. Ook kan de baby het bestaan van niet-geboren kinderen zoals lost twins (een tweelingbroertje- of zusje dat in de baarmoeder overlijdt) of eerdere voortijdig afgebroken zwangerschappen oppikken.
Baby’s in de baarmoeder reageren dan vaak op een van de volgende wijzen: ze trekken zich terug, maken zich klein, gaan trauma en leed dragen voor de moeder in een poging haar en daarmee hun leefomgeving veilig te maken, gaan dissociëren, sluiten- of zetten zich af. In alle gevallen betekent dat een vernauwing van de verbinding met hun oorspronkelijke ziele- en levensenergie en hun ware wezen.
Zieleplan en incarnatie-moment
Gelukkig is verbinding maken met je innerlijk kind niet zo moeilijk als je ervoor openstaat. Of het nu een baby in de baarmoeder of de wieg is, of een kleuter, kind in de basisschoolleeftijd of een puber. Kinderen zijn verbazingwekkend flexibel en benaderbaar. Wel hebben innerlijke kinderen die zeer getraumatiseerd zijn, vaak meer tijd nodig om je te vertrouwen en zich open te stellen voor hulp.
Wat in alle gevallen nodig is: dat het kind de lasten, de ladingen, de trauma’s van de ander loslaat en z’n eigen prachtige levensenergie weer terughaalt en de verbinding met zijn ware wezen. Vaak is teruggaan naar het incarnatie-moment een mooie manier om het zieleplan te zien en te begrijpen waarom de ziel voor deze specifieke moeilijke levensomstandigheden heeft gekozen.
Een waardevolle les
Hoe moeilijk het soms ook te begrijpen is vanuit aards perspectief, er ligt altijd een les en dus een kans voor groei, bewustzijnsontwikkeling en succes besloten in een zieleplan met een moeilijke familie of zware jeugd. Vaak kan een persoon juist door de moeilijke omstandigheden en relaties bepaalde kwaliteiten ontwikkelen en wijsheid vergaren, wat hij of zij op geen enkele andere manier had kunnen doen.
Het helen van het innerlijk kind, het loslaten van de lasten van anderen en het weer terughalen van de oorspronkelijke levensvreugde, energieën, kwaliteiten van het eigen Zelf en de ziel zijn een fantastische manier om een nieuwe doorstart te maken – en nu vanuit vreugde in plaats van overleven!
Ongeboren herinneringen
Ontdek en heel de gevolgen van een traumatische, embryonale ervaring in Ongeboren herinneringen van Stephanie Mines.
Wil je meer lezen over je innerlijke kind?
Je innerlijke kind helen: zo maak je contact met gewonde delen van jezelf
Trauma: waarom het belangrijk is om je innerlijke kind, je voorouders en verloren delen van jezelf te helen
De zeven poorten naar de genezing van je innerlijke kind
drs. Wendy Gillissen is psychologe, regressie-en reïncarnatietherapeute en auteur van de in de VS bekroonde spirituele avonturenroman ''De Vloek van de Tahiéra''. Het vervolg, ''De Zoektocht naar Tzanáta'' is in 2020 verschenen. Momenteel voltooit zij deel 3, ''Het Verloren Land''. Daarnaast schrijft zij een boek over entiteiten en niet-eigen energieën. Wendy blogt o.a. over spiritualiteit, reïncarnatie en narcisme. Veel hooggevoelige en creatieve mensen, en beginnend therapeuten vinden de weg naar haar praktijk. In haar vrije tijd speelt ze Keltische harp.
