Je allereerste incarnatie: dit zijn de kenmerken van je oertrauma + zo kun je het helen
Door Wendy Gillissen
Heb je moeite met grenzen stellen en voel je je niet thuis op aarde? Dan kan het zijn dat je last hebt van je oertrauma. Voor de meeste mensen blijkt de allereerste entree in de fysieke wereld lastiger dan gedacht. Vaak is de schok van de overgang en alles wat erbij komt kijken zo groot, dat je kunt spreken van een oertrauma.
Heb je je wel eens voorgesteld hoe het zou zijn geweest om voor de allereerste keer te incarneren in deze wereld? Om vanuit de sfeer van totale eenheid en harmonie gelanceerd te worden in de wereld van de polariteiten, van ‘goed’ en ‘kwaad’, hard en zacht, liefde en angst?
Net op de wereld
Je zou je de eerste incarnatie als mens kunnen voorstellen als een kwetsbare pasgeboren baby, die opeens moet zien om te gaan met de uitdagingen, tegenstellingen en ‘harde’ energieën van de fysieke wereld. Dat is even schrikken!
De confrontatie met het hele scala aan energieën en frequenties op aarde, van zeer laag naar zeer hoog, en alle emoties van reeds aanwezige wezens kan zorgen voor een shockeffect, waarbij velen van ons instinctief in elkaar krimpen, onze ziele-energie naar binnen te trekken en ons klein te maken. Maar juist die instinctieve reactie op pijn en schrik zorgt ervoor, dat we minder effectief aanwezig kunnen zijn op aarde in een fysiek lichaam, en geven we ruimte aan allerhande invloeden en energieën van buitenaf.
Verbinding met de bron missen
Tijdens de beweging van de wereld van de Eenheid naar het aardse vlak, lijkt het voor velen van ons alsof de verbinding met ‘boven’, met thuis, met de Schepper en onze zielsfamilie afgesneden wordt. Dit komt omdat we, soms vrij plotseling, van het gebied waar eenheid heerst, naar de wereld van de polariteiten en de beperkingen van het fysieke vlak gaan.
Bovendien is de eerste confrontatie met het fysieke vlak vaak zo’n contrast met wat we gewend zijn in de Eenheid, dat we letterlijk in shock gaan en energetisch en emotioneel ‘bevriezen’. Daardoor lijkt de verbinding met onze eigen Ziel, met Thuis en met de Bron verbroken, maar dat is een illusie: de verbinding is er wel, maar we kunnen haar op dat moment even niet meer voelen!
Het schijnbare verlies van de verbinding met Thuis en de Bron is wat veel mensen als het pijnlijkste aspect van het incarnatieproces ervaren, en dit blijft veelal in de daarop volgende incarnaties doorzingen, tot het wordt opgelost.
De gevolgen van het oertrauma en de manier waarop mensen ermee omgaan, zijn bij veel mensen nog aanwezig en waarneembaar in hun leven van nu. Wat misschien een klacht leek te zijn van recentere aard, blijkt soms bij nader onderzoek gevolg van het oertrauma.
Engelincarnaties
Bij engelincarnaties, mensen die hun bestaan eerst begonnen zijn als engel en dan voor de incarnatieweg als belichaamd wezen gaan, komt het echte oertrauma vaak pas wanneer ze de overgang maken van engel naar mens (of een ander fysiek wezen) en incarneren in de fysieke wereld. Bij mensen die hun bestaan begonnen zijn als bijvoorbeeld elementaal of astraal wezen zie je veelal vergelijkbare aanpassingsproblemen.
Lees verder: Ben jij een geïncarneerde engel? Dit zijn de 6 kenmerken
Wat zijn de gevolgen van het oertrauma?
Mensen ontwikkelen in het moment van de ‘sprong’ en na de verbinding met het fysieke vlak verschillende ‘coping strategieën’ en afweermechanismen om met de angst, pijn en vertwijfeling van het oertrauma om te gaan. Deze kunnen levens lang een rol blijven spelen, omdat we als mensen geneigd zijn onze mechanismen te herhalen.
- Sommigen behouden de verwarring over welke gevoelens van wie zijn, blijven resoneren met het gevoel van anderen en dit zelfs overnemen.
- Sommigen ontwikkelen een automatisme om zichzelf weg te cijferen en de pijn van anderen op zich te nemen in de hoop dat dit het lijden op aarde, en dus hun eigen resoneren ermee zal verminderen.
- Sommigen gaan zich juist eerder automatisch afsluiten voor energie of gevoel.
- Sommigen weigeren helemaal te incarneren, maar laten als het ware een deel van zichzelf ‘buiten’, waardoor ze er niet helemaal zijn, met allerlei klachten als depressie en vervreemding als gevolg.
Velen van ons ontwikkelen tijdens het ontstaan van het oertrauma negatieve overtuigingen over het leven op aarde en wat het betekent om in een fysiek lichaam te zijn, en gaan deze vervolgens onbewust bevestigen: het leven is lijden, leven is beperkend of leven op aarde is kommer en kwel. Omdat we geneigd zijn aan te trekken, waar te nemen en te manifesteren wat we geloven, gaan we vervolgens levens lang incarneren in ‘moeilijke’ situaties waarin bovenstaande bevestigd lijkt te worden. Terwijl het leven op aarde juist een feest kan zijn van groei, ontdekking, avontuur en ontwikkeling!
Klachten
In het algemeen zie je dat veel mensen één of meerdere psychologische gevolgen van het oertrauma bij zich dragen:
- Gevoelens van diepe angst, vervreemding, het gevoel niet ‘thuis’ te zijn op aarde.
- Gevoelens van in de steek gelaten zijn.
- Moeite met het stellen en afbakenen van persoonlijke grenzen.
- Moeite hun eigen kracht en licht neer te zetten op aarde.
Moeite met het leven in een fysiek lichaam. - Zichzelf klein maken en dissociëren om pijn te vermijden.
- God en geluk buiten zichzelf zoeken.
- Steun buiten zichzelf zoeken: bij andere mensen, relaties, bij alles wat maar houvast lijkt te bieden.
- Boos zijn op God, in de steek gelaten voelen door God.
- Onvrede met en boosheid op het fysieke bestaan, lijden, pijn.
- Er niet willen zijn.
- Vluchten uit de fysieke wereld en zoeken naar Thuis en God door bijvoorbeeld drugs, illusies, goeroes, allerlei escapistisch gedrag.
Waarom?
Zoals een cliënte van mij altijd enigszins getergd mopperde als ze na een pijnlijke incarnatie-ervaring weer ‘Boven’ kwam: ‘Wat was hier nou de meerwaarde van?’ zou je je kunnen afvragen waar dit alles nu goed voor is – waarom ‘moet’ het zo moeilijk?
Het klinkt misschien gek, maar juist het ontstaan van het oertrauma, de copingstrategieën die we ontwikkelen, de beperkende overtuigingen en ‘moeilijke’ incarnaties die erop volgen zijn juist een fantastische kans voor de ziel om te groeien in ervaring en wijsheid door lessen te leren die we anders nooit hadden kunnen leren.
Het is een uitgelezen kans voor de ziel om helemaal vanuit zichzelf te ervaren en beleven wat het betekent om schijnbaar ‘alleen’ te staan, en vervolgens op eigen kracht haar eigen licht en schoonheid te herontdekken, vanuit gegroeid bewustzijn de illusie van afgescheiden zijn te doorbreken en vanuit spirituele volwassenheid en kracht de verbinding met Thuis, die nooit echt verbroken was, te herstellen. In feite lijkt het veel op het proces van groei van baby, kind, en puber naar volwassene binnen één leven als mens!
Wat kun je zelf doen?
In de meeste gevallen zou ik mensen die nog niet zoveel ervaring hebben op het pad van zelfontwikkeling niet aanraden zelf met het oertrauma aan de slag te gaan, maar hier gedegen begeleiding bij te zoeken. Rebirthing, regressietherapie, of helende reizen zijn wegen die je daarbij kunt bewandelen. Bovendien kan een ervaren therapeut vanuit overzicht en ervaring je helpen alle facetten van je eerste incarnatie in kaart te brengen, te helen, en inzicht helpen krijgen in je zielenplan.
Als je wel al een ervaren ‘reiziger’ bent op het pad van zelfonderzoek en bewustwording, kun je in meditaties en geleide fantasieën zelf veel doen om het deel van jou dat nog vast zit in het oertrauma te helpen.
Oefening: een helende reis voor ervaren ‘reizigers’
Wanneer je voelt dat de pijn van het oertrauma getriggerd is, ga er niet van weg, sluit het niet af, maar neem de tijd om even een meditatie te doen:
Zoek een plek waar je even alleen kunt zijn en zorg ervoor dat je niet gestoord kunt worden.
Ga zitten of liggen in een houding die voor jou prettig is en neem even de tijd om te ontspannen. Maak verbinding met de aarde. Vraag eventueel je helpers, gidsen, engelen, totemdieren erbij.
Volg de angst of de pijn naar binnen, naar de plek in je lijf waar je die het beste kunt voelen. Maak er zo goed mogelijk verbinding mee, adem er zachtjes doorheen.
Stel je voor dat op de plek van de angst, pijn, verdriet, eenzaamheid een heel klein baby’tje zit. Dit baby’tje is het deel van jou, dat nog steeds vast zit in het moment van het oertrauma.
Maak rustig verbinding met het baby’tje. Volg je gevoel. Misschien is het in paniek, misschien voelt het zich verloren en eenzaam. Voel of vraag wat het nodig heeft. Laat het voelen dat je er bent: houd het vast, knuffel het. Laat het weten dat de verbinding met Thuis er gewoon nog is. Kijk of je deze verbinding kunt voelen.
Adem de shock, pijn en angst rustig uit.
Nodig dan de energie van je eigen ziel uit weer helemaal bij je terug te komen en adem deze in. Laat het baby’tje zien en voelen dat het niet alleen is, dat jij er bent, dat de verbinding met Thuis er gewoon is, en dat het omringd wordt door engelen, zielenmaatjes, ja zelfs alles wat leeft vanuit het Eenheidsbewustzijn: moeder aarde, de plantenwereld, de dierenwereld, het elfenrijk, de mensenwereld etc. Je bent niet alleen, je bent nooit alleen geweest!
Als je het gevoel hebt dat het proces rond is, neem dan de tijd rustig terug te komen in je lijf en in het hier en nu.
Welkom op Aarde!
Overwin je angsten uit vorige levens
Wil jij je verder verdiepen in pijn die niet bij dit leven hoort? Ainslie MacLeod helpt je de angsten uit vorige levens aan te pakken en op te lossen.
Lees verder over trauma in de familie
Wil jij je voorouders beter leren kennen om oude pijn in de familielijn te helen?
De belangrijke rol van familie-karmadragers: waarom het noodzakelijk is om oude pijnen te helen
Vooroudermedicijn: helen van oude pijn in de familielijn
Lees ook deze artikelen over reïncarnatie
Ben jij een oude ziel? 17 redenen waarom oude zielen het soms moeilijk hebben
Wat zijn gidsen? Kunnen je eigen vorige levens ook je gidsen zijn?
Reïncarnatie: hoe werkt het?
Waarom kun je je vorige leven niet herinneren?
drs. Wendy Gillissen is psychologe, regressie-en reïncarnatietherapeute en auteur van de in de VS bekroonde spirituele avonturenroman ''De Vloek van de Tahiéra''. Het vervolg, ''De Zoektocht naar Tzanáta'' is in 2020 verschenen. Momenteel voltooit zij deel 3, ''Het Verloren Land''. Daarnaast schrijft zij een boek over entiteiten en niet-eigen energieën. Wendy blogt o.a. over spiritualiteit, reïncarnatie en narcisme. Veel hooggevoelige en creatieve mensen, en beginnend therapeuten vinden de weg naar haar praktijk. In haar vrije tijd speelt ze Keltische harp.
