Lang heb ik getwijfeld of ik mijn verhaal zo in detail moest delen. Zou het bijdragen aan mijn missie? Zou ik erom veroordeeld worden? Gaan ze begrijpen waar ik vandaan kom? En dat juist het wroeten door je schaduwdelen het pad van zelfbeheersing is. Toch deel ik mijn verhaal met jullie, want ik weet dat ik niet de enige vrouw ben met een ‘verleden’. Ik heb in mijn leven ‘toxische’ relaties gehad, maar de meest toxische daarvan was wel de relatie die ik met mijzelf had. Eerst zat ik in een vrij ongelukkig huwelijk van vijftien jaar, maar pas na de breuk met mijn ex-vriend, de narcist door wie ik alles kwijt was geraakt, volgde een hele zwarte periode in mijn leven, mijn donkere nacht van de ziel. Dit wordt waarschijnlijk het meest open en kwetsbare blog en wellicht ook het meest bevrijdende dat ik ooit schrijf, realiseer ik me nu. Maar wel een heel essentieel blog; in eerste instantie voor mijzelf, omdat ik mezelf nu echt zonder angst en twijfel helemaal mag laten zien als wie ik ben, maar ook om jou inzicht te geven hoe belangrijk het is om van jezelf te houden… ook als anderen dat niet doen, en om je te laten zien dat ook ik niet zonder slag of stoot gekomen ben waar ik nu ben.
De liefde in mijn jeugd
Het leven is één hele grote spiegel, en wat jij over jezelf denkt, dat trek je ook aan. Ik ben geboren als oudste dochter van een tienermoeder van 16 en een vader van amper 21 jaar, een ongelukje zeg maar, en hoewel mij mijn hele leven lang bevestigd werd dat ik desalniettemin wel heel erg gewenst was, kwam ik toch met een imprint ter wereld dat ik er niet mocht zijn. Een imprint die ik bijna 40 jaar lang met me mee heb gedragen in mijn onderbewuste. Altijd op zoek naar de bevestiging dat ik er wel mocht zijn, kreeg ik uiteraard altijd het tegenovergesteld gespiegeld gepresenteerd. Als kind was ik al hypergevoelig en voelde ik meer dan gemiddeld dingen aan; ik kon de emoties en angsten van anderen waarnemen. Logisch dus ook dat ik de emoties en angsten van mijn moeder feilloos oppikte.
Van jongs af aan liep ik eigenlijk rond met een sociaal acceptabel masker op, ik plooide me dus naar wat ik dacht dat het beste was om bevestiging te krijgen dat ik er mocht zijn. In mijn vroegste jeugdjaren zocht ik deze erkenning uiteraard bij mijn vader, het meest voor de hand liggende rolmodel in wat de mannelijke liefde en kracht is, maar door zijn militaire dienstplicht was hij niet aanwezig in de belangrijkste vormende jaren om zo een gezond rolmodel voor het mannelijke te krijgen. In het begin van mijn tienerjaren gooide ik mijn kont tegen de krib en veranderde van lief en zacht in koppig. Mijn jongere broertje had de glansrijke rol van het kind dat alles voor de wind ging, op school en ook in zijn latere keuzes in het leven. Hoewel hij er uiteraard niets aan kon doen, voelde ik me daardoor afgewezen. Ondergeschikt aan het mannelijke, minder waardevol. Mijn jeugd was verder prima, maar ik heb wel altijd de emotionele band met mijn vader gemist. Hij was er als kostwinnaar en het ontbrak mij verder aan niets. Pas toen hij ziek werd en in de periode vlak voor zijn afscheid hebben wij deze band echt mogen opbouwen.
Toen ik 17 was leerde ik mijn ex-man kennen. Ik had inmiddels ontdekt dat ik als jonge vrouw zeer aantrekkelijk was voor mannen qua uiterlijk en lichaam, en die aandacht, daar genoot ik van. Mijn ex heeft flink moeite moeten doen om mij zover te krijgen om me zijn vriendin te mogen noemen, en ook daar genoot ik uiteraard van, zoveel dat ik uiteindelijk overstag ging. Hij was de jongste van drie in zijn gezin, zijn ouders waren er nooit, die zaten altijd op de camping. Wat mij zeer bevreemde was zijn totaal andere uiterlijk in vergelijking met zijn broers. Zijn broers waren vlassig blond, hij modelletje jonge god, lichtgetint met zwart lang haar in pijpenkrullen. Het type man waar menige vrouw weke knietjes van kreeg. Het vermoeden was dan ook dat hij ook een ‘doodgezwegen ongelukje’ was, verwekt door een andere vader, maar dit werd nooit bevestigd. Feitelijk waren we ‘woundmates’, een inzicht dat ik nu heb, maar toen uiteraard nog niet. Beiden hartstikke incapabel waar het de liefde betrof: communiceren over onze echte gevoelens deden we beiden niet. De enige momenten dat ik me ‘dichtbij’ hem voelde waren de keren dat we seks hadden. Seks werd voor mij dus de maatstaf voor liefde en aandacht en lange tijd nam ik daar genoegen mee. Complimentjes werden door hem verpakt met een ondertoon van sarcasme, hij was daarin nogal onhandig, en hoewel ik me daar doodongelukkig onder voelde, zweeg ik. Ik was een slimme vrouw, maar als ik dat liet merken, dan voelde hij zich daardoor bedreigd en kleineerde me vervolgens. Want wie was ik nou helemaal, ik moest maar gewoon normaal doen en me vooral niet beter voordoen dan ik volgens hem was. Ik had inmiddels twee dochters aan wie ik mijn zorgzaamheid kwijt kon en van wie ik een stuk onvoorwaardelijke liefde mocht ervaren. Hij was de kostwinnaar, speelde af en toe met ze, maar een echte vader was hij zeker niet voor de kinderen. Ik was moeder en vader tegelijk.
Ontdekkingstocht naar liefde in mijzelf
Rond mijn dertigste begon ik me spiritueel begon te ontwikkelen en ontdekte ik dat ik een enorme behoefte had aan verbinding op een ander niveau, een niveau dat hij me absoluut niet kon bieden. We groeiden in rap tempo uit elkaar, want door mijn studies liet ik me niet meer voor dom uitmaken. Hijzelf begon in zijn nieuwe baan, waardoor hij veelvuldig in het buitenland was en alleen nog in de weekenden thuiskwam. Ik op mijn beurt begon aan de ontdekkingsreis naar mezelf, een reis die zeker niet altijd de schoonheidsprijs verdiende. Behoeftig als ik was naar aandacht en erkenning, was een man die fysiek en emotioneel niet beschikbaar was, heel aantrekkelijk voor mij. De enige manier van aandacht die ik in die tijd kende, verliep via de fysieke weg en ik zocht mijn heil bij een minnaar die me wel complimenten gaf. Met hem had ik seks waar de vonken van af vlogen, maar kon ik ook diepgaande gesprekken hebben op spiritueel niveau. Hij was spannend, maar relatiemateriaal was het absoluut niet, want hij was een losbol eerste klas. Hij heeft me echter op seksueel gebied laten inzien dat er ergens in mij een hele wilde vrouw woonde, een vrouw die eruit wou. De karmische imprint van de priesteres uit vorige levens, de tempelhoer, die haar lichaam beschikbaar stelde als brug tussen hemel en aarde. Ik durfde het niet tegen mijn ex-man te zeggen, maar ik zocht wel de grenzen op, liet me zelfs door mijn minnaar voor de deur afzetten, terwijl hij gewoon thuis was, wellicht onbewust in de hoop betrapt te worden zodat het openbaar zou worden, maar het gaf me ook een bepaald gevoel van macht.
Leven zonder liefde
Hij was woest, en heel begrijpelijk, want het was een laffe vluchtdaad van mij geweest in plaats van dat ik de waarheid trotseerde. Toch was het niet het einde van onze relatie en het gaf hem wel bepaalde inzichten. Maar wat hij ook probeerde, ik kon hem niet in zijn ‘getransformeerde’ rol zien en accepteren, omdat het beeld dat ik van mezelf had nog steeds ongewijzigd was. Wel kregen we nog een kind samen, maar van een relatie was daarna feitelijk al geen sprake meer, hij leefde vooral in het buitenland en ik keek ernaar uit als hij weer vertrok en ik weer op mezelf kon zijn. En in het weekend hielden we de schijn omhoog voor de buitenwereld. Zo kabbelde het nog bijna 5 jaar verder; ik gleed langzaam af in een depressie, wat hij niet opmerkte. Toen kwam hij met de mededeling dat hij vertrok. De scheiding was vrij snel daarna een feit en ik begon met mijn drie dochters aan een nieuw leven. Naar zijn dochters keek mijn ex niet om en ook financieel stond ik er wat de kinderen betreft geheel alleen voor, want alimentatie kreeg ik niet of zelden. Hoewel de breuk zelf grotendeels mijn schuld was, zo voelde ik dat toen althans, voelde ik me afgewezen, ongezien in mijn ware behoeften en in de steek gelaten. De verbittering sloeg aardig toe en ik ging op zoek naar nieuwe bevestiging dat ik er wel mocht zijn. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet … Ik had door mijn gebrek aan liefde niet alleen mezelf, maar ook hem heel erg verwond. Ik hoop dat hij inmiddels ook heeft mogen ervaren wat echte liefde is. Contact hebben we niet en de kinderen hebben daar ook geen behoefte meer aan. Ik heb de deur wel altijd open gehouden, maar het liep zoals het liep en het is goed zo …
Zoektocht naar liefde
Kort na de scheiding, ik denk een maand of zes later, liep ik via een datingsite – want ik vond het vreselijk om alleen te zijn – mijn ex-vriend de narcist tegen het lijf, hij vertelde me precies de dingen waar ik behoefte aan had om te horen, had een goede baan bij de bank, was een intellectueel en we hadden diepgaande gesprekken. Hij had een hele zware jeugd gehad. Even leek het alsof de zon weer voor me ging schijnen. Ik liet mijn verharde pantser vallen stortte me halsoverkop in de nieuwe relatie en stapte weer in de rol van de lieve zorgzame en begripvolle vriendin, maar ook hier was het feitelijk seks wat de lijm was die ons samenhield. We woonden apart dus ik kreeg van hem alleen het deel te zien dat hij me liet zien, en dat deel beviel me heel goed, niet wetende dat het allemaal op een grote leugen gebaseerd was. Na 2 jaar trok hij bij me in, en begon ik een heel andere kant van hem te zien, maar ik stopte dat weg, ik wilde het niet zien. En als ik wel op mijn twijfels en voelsprieten afging en het uitte, had hij altijd wel een plausibel verhaal klaar om mij te doen geloven dat ik spoken zag. Hoe deze relatie is geëindigd, daar zal ik in dit blog niet verder op ingaan, dat verhaal is inmiddels wel bekend bij de meesten van jullie en staat ook op Inspirerend Leven. Ik dacht dat dit de zwartste periode van mijn leven was, maar dit was feitelijk nog maar het begin.
Ik wilde alles vergeten
Vastbesloten om nooit meer een man te vertrouwen, want: of ze lieten me barsten of ze logen, groef ik een slotgracht om mijn hart. Ik had niemand nodig en seks kon ik overal krijgen, want al had ik drie kinderen gebaard ik had nog steeds het lichaam van een 18-jarige, waar zelfs menig 18-jarige jaloers op was. Ik had inmiddels een andere baan als showroomverkoopster gevonden, woonde in een particulier huisje waar ik in ieder geval voor een jaar kon blijven, maar ondertussen rolden de brieven van schuldeisers binnen. Mijn uitgaven en betalingsregelingen werden hoger dan mijn inkomsten en koppig als ik was, omdat ik niemand meer vertrouwde, dacht ik het allemaal zelf te moeten regelen. Om mijn ellende even te kunnen vergeten begon ik weer te daten, om even een avondje niet na te hoeven denken en het gevoel te krijgen dat ik er nog steeds mocht zijn als vrouw. Uiteraard verzweeg ik in alle toonaarden in welke situatie ik op dat moment verkeerde en maskeerde het gevoel van schaamte over hoe ik daarin was beland. Als iemand te dichtbij kwam, was ik weer verdwenen. Ik raakte door een van mijn dates op gegeven moment in een wereldje van seks, drugs en wilde feestjes verzeild, een wereld waarin ik het gevoel had dat ik echt even alles kon vergeten, een vlucht waarbij ik mijn lichaam gebruikte om even de aandacht te krijgen die ik op dat moment nodig had. Een omgeving waarin op voorhand duidelijk was dat ik geen relatie zocht. Op een gegeven moment was het echt niet meer te doen met de schulden; ik moest mijn toenmalige woning verlaten, want de huur was niet meer op te brengen, en vertrok halsoverkop met mijn kinderen naar een andere stad naar de eerst beschikbare, betaalbaardere woning. De schulden bleven echter nog steeds binnenstromen, mijn ex-vriend had echt een enorm spoor van verwoesting achtergelaten: contracten, valse handtekeningen, allemaal op mijn of beider namen, en aangezien hij onvindbaar was en ze mij wel wisten te traceren, klopten ze allemaal bij mij aan. De afstand tussen mijn woon- en werkplaats was te groot om dagelijks te overbruggen, ik had gewoon geen geld meer voor benzine op gegeven moment, want de maandelijkse uitgaven waren nog steeds hoger dan mijn inkomsten.
Een destructief besluit
Toen nam ik een voor mijzelf heel destructief besluit: als mannen me dan toch alleen maar om mijn lichaam konden waarderen, dan moesten ze er maar voor gaan betalen; dan werd ik er tenminste ook beter van. Ik meldde me aan bij een gerenommeerd high class escortbureau en met het geld dat ik verdiende begon ik met het inlossen van de schulden en te bouwen aan een nieuwe basis voor mezelf, dat dacht ik althans, want om mezelf emotioneel staande te houden gebruikte ik zelfs af en toe drugs tijdens mijn escortafspraken, om maar niet te hoeven voelen, weliswaar minimaal, maar toch. Na een jaar van een of twee van dergelijke afspraken per week – gelukkig was ik wel zo helder van geest om niet voor het ‘grote geld’ te vallen maar uitsluitend voor wat ik nodig had om uit de brand te komen – stortte ik volledig in en biechtte ik mijn dubbelleven op aan mijn ouders. Die haalden me toen onmiddellijk terug naar mijn oude woonplaats en ik begon systematisch te werken aan een oplossing voor mijn problemen. Spijt van mijn keuze had ik niet, want het heeft er wel voor gezorgd dat mijn kinderen een dak boven hun hoofd hadden en dat er eten op tafel kwam. Ik zag toen gewoon geen andere optie voor mijn enorme probleem. Bizar was wel hoe ‘open’ de mannen naar mij toe waren over hoe onbegrepen ze zich voelden door hun partners, en hoe vrij ze bij mij waren. Zonder het bewust te beseffen ‘opende’ ik ze weer voor hun mannelijke essentie; ik voelde me soms net een sociaal werker en heb volgens mij ook menig huwelijk gered met mijn tips.
Een nieuwe start
Ik kreeg uiteindelijk een sociale huurwoning toegewezen, kwam rond van een bijstandsuitkering en begon aan een schuldhulptraject. Ik had eindelijk weer een thuis. Toen begon voor mij pas het grote helen, want ik was mezelf echt volledig kwijtgeraakt. Ik moest echt opnieuw van mezelf leren houden, over mijn schaamte heenkomen over alles wat er was gebeurd en leren inzien wat ik werkelijk waard was. Mijn vrouwelijke kracht had ik weggestopt uit angst om weer gekwetst te worden, en het heeft een hele tijd geduurd voordat ik die weer toe kon laten in mijn leven. Zolang ik alleen was, of onder vrouwen, ging dit prima, maar iedere relatie die ik probeerde aan te gaan was gedoemd te mislukken door wat ik allemaal had meegemaakt. Mijn beeld over mannen was nog steeds totaal gekleurd: ze waren de grote afwezigen als je ze nodig had, waardeerden je voornamelijk om je lichaam en niet om je intelligentie, zijn vertrokken als het even moeilijk wordt. En door mijn periode als escort, de meest vernietigende van al: mannen zijn niet te vertrouwen, want 99% van de mannen die ik ontmoette waren allemaal ‘keurig’ in een relatie, maar ondertussen kwamen ze wel bij mij, en hun partner wist van niks. Ik had mezelf daarnaast voor het gemak – lees zelfbehoud – ook wijs gemaakt dat niemand zit te wachten op een voormalige escort als vriendin. Zelfs niet als je leven 180 graden de andere kant op is gedraaid, en dat ik dus alleen beter af was. Ik ben toen echt bewust twee jaar alleen geweest, heb in die periode ook vrijwel niet gedate, ik moest eerst helen en weer gelukkig worden met mezelf en vooral in het reine komen met mezelf over alles wat er in mijn leven was voorgevallen.
De liefde roept
En dan kom je toch op een punt dat de liefde weer begint te roepen. Ik was doodsbang om er gehoor aan te geven, maar het verlangen was groter dan de angst en ik begon weer te daten. Mijn zelf liefde en eigenwaarde waren inmiddels dusdanig sterk dat ik gelukkig ook heel andere mannen begon aan te trekken. Ik was openhartig over mijn verleden, en sommigen hadden daar inderdaad heel veel moeite mee, maar het was voor mij niet langer bepalend voor mijn eigenwaarde dat zij moeite hadden met mijn verleden. Ik heb daarin acceptatie en rust weten te bereiken; ik ben niet mijn verleden, ik ben de vrouw die ik nu ben. Een vrouw die heel anders in het leven staat, dankbaar voor alle ervaringen en uitdagingen, want daardoor heb ik mijn ware zelf mogen ontdekken. Ik ben dan ook heel dankbaar voor de mooie spiegels waar ik de afgelopen jaren in heb mogen kijken. Ik heb door de liefde voor mezelf mogen leren wat liefde voor anderen is. Ik heb mogen leren om liefde te ontvangen zonder mijn lijf als ruilmiddel te hoeven gebruiken. Maar vooral: ik heb weer mogen leren om mijn hart te open en vertrouwen te hebben in de mannelijke kracht. Seksualiteit is nu voor mij totaal anders, het is voor mij de meest intieme en ‘heilige’ verbinding die je met elkaar kunt aangaan en die ga ik ook niet meer lichtzinnig met iemand aan. En ja, ik ben wel voorzichtig geworden, ik zet de deur niet meer gelijk wagenwijd open, en dat is ook goed, ik ben een kostbaar goed. Ik val niet meer voor mooie woorden, maar kijk vooral naar iemands acties en soms kijk ik eerst de kat flink uit de boom. Maar een echte krijger zal zich daar niet door laten weerhouden. Mijn verleden zal zeker mannen afschrikken, maar dat doet mijn kracht soms ook, beide zijn als in een huwelijk met elkaar verbonden. Maar ik ben toch veel liever iemands shot of tequila dan ieders cup of tea. Anderen zullen me er door angst en onbegrip waarschijnlijk zelfs om veroordelen. Maar dat zegt niets over mij en wie ik ben. Pas sinds een klein jaar heb ik het gevoel dat ik nu pas klaar ben voor echte liefde zoals liefde bedoeld is, en ik heb zoveel liefde om te delen dat ik er soms zelf gek van word en het uit mijn poriën naar buiten lijkt te stromen.
Ik ben de liefde waard
Allesomvattende, onvoorwaardelijke liefde gelouterd door het vuur van mijn ervaringen, waaruit ik als een fenix ben opgestegen en nu hardop durf te zeggen: de krassen op mijn ziel heb ik ingekleurd met goud en zijn nu een landkaart geworden van mijn heldinnenreis. Ik ben het waard om liefde te mogen ontvangen door iemand die onvoorwaardelijk voor mij durft te kiezen, iemand die zelf ook ‘heel’ is, iemand die de werkelijke waarde van vertrouwen kent en die van mij houdt juist om alles wat ik heb meegemaakt. Die juist de schoonheid van mijn reis daarin kan zien en wie ik daardoor ben geworden. Ik heb juist door mijn ervaringen de ware essentie van het mannelijke en het vrouwelijke mogen leren kennen. Ik ben een krachtige bewuste vrouw, maar ook zacht, een vrouw die nu heel bewust opnieuw kiest voor liefde. Die haar zachtheid en zorgzaamheid weer volledig heeft durven omarmen en nu als kracht gebruikt, omdat zij niet langer bang is om gekwetst of afgewezen te worden. Zacht, maar wel met een heel goed werkende bullshitradar. Het is niet langer zij die voor mij kiezen, en dat ik daar blij mee moet zijn, maar weloverwogen zelf kunnen kiezen of iemand wel of niet bij mij past en mij kan geven wat ik nodig heb. Voorzichtig begon ik weer open te staan voor liefde, niet vanuit behoeftigheid, want ik weet hoe kostbaar maar ook hoe breekbaar de liefde voor jezelf en de ander werkelijk is en dat je alleen aan de ander kan geven wat je ook aan jezelf kan geven. Samen een wij creëren zonder het IK daarin te verliezen. Shaken up and stirred door de energie van de afgelopen periode waarin alles naar boven mocht komen, alle imprints van dit en vorige levens weer even werden aangeraakt, voelt de cyclus nu compleet. Zo vlak voor de volle maan van morgen mag ik uit het donker volledig in het licht stappen. Van rups naar vlinder inclusief de pijnlijke transformatie in het donker. De reis door de onderwereld is nu klaar … ik sla mijn vleugels uit en laat de zon mij opwarmen. DIT BEN IK! Ik ben die liefde waard … en jij die deze ontboezeming van mij nu leest .. .ook jij bent die allesomvattende liefde waard! Laat nooit iemand anders, en zeker jezelf niet, je ooit iets anders wijs maken. En zo heeft ieder zijn reis en verhaal, de een wat heftiger als de ander, maar bij ons allemaal gaat de reis erom de liefde voor jezelf opnieuw te mogen ontdekken in al haar puurheid. En de gebeurtenissen in ons leven zijn onze wegwijzers ernaartoe. En met het delen van dit blog realiseer ik me: ja, ik ben vrij! Ik ben eindelijk mezelf. Als een ware alchemiste transformeerde ik mezelf, van lood naar goud.
Krijgergodin
Ben je benieuwd hoe je van binnenuit een revolutie ontketend waarbij je radicaal van jezelf leert houden? In Krijgergodin leer je in tien lessen hoe je zowel je innerlijke krijger als je innerlijke godin kunt omarmen en laten stralen.
Sandra is een Alchemist, een Changemaker, een visionair pionier met een krachtige missie waar het ware vrouwelijke kracht en het fysiek, emotioneel en spiritueel welzijn van mensen in deze wereld betreft. Sandra leerde na haar donkere nacht van de ziel volledig vanuit het hart te gaan leven in overeenstemming met haar ware natuur,. Ze omarmde haar persoonlijke filosofie, haar eigen kracht en geeft nu vanuit haar eigen kennis , weten en ervaringen aan anderen een stevige fundering mee,
Dank je voor je openheid. Het zijn vaak de persoonlijke verhalen die het meeste werk doen. Ik ga je stuk nog een keer in alle rust herlezen.
Je bent liefde waard! Liefs
Bedankt voor het delen van je inzicht en ervaringen in deze blog. Je hebt mij hierbij in ieder geval geholpen. Liefs!