De moeilijkste vorm van liefde is misschien wel loslaten. Van iemand houden, die willen overstelpen met je liefde, maar weten dat het beter is om diegene de vrijheid te bieden om zijn eigen ding te doen. Zijn eigen pad te gaan. Hartverscheurend als ouders dat van hun eigen kinderen moeten zeggen. Maar ook heel wijs. Het interview met Y deze week kwam heel erg binnen. Y. Iemand met wie ik heel wat jaren in een gespreksgroep heb gezeten van de kerk.
Een tachtiger, maar enorm vrij van geest. Iemand die moeiteloos alle veranderingen in de kerk heeft opgezogen en zich een plek daartegenover heeft verworven. Zijn standpunt bepaalt. Jezus niet echt de zoon van God? De opstanding niet letterlijk nemen? Terwijl velen van zijn generatie onthutst de kerk uitliepen, vroeg hij zich af waar die ideeën op gebaseerd waren. Hij onderzocht ze, en bepaalde vervolgens zijn eigen standpunt. Zou kunnen. Misschien wel heel bevrijdend.
Ruimte bieden
Diezelfde ruimte legde hij aan de dag ten aanzien van zijn eigen kinderen. Ik interviewde Y voor een boek dat ik aan het schrijven ben over wijsheid van oude mensen. Optekenen wat ze in de loop van hun leven hebben vergaard aan wijsheid en inzichten die de moeite waard zijn om over te dragen. Aangekomen bij het thema ‘liefde’ kwam Y met de stelling dat liefde soms betekent dat je moet loslaten. Dat je liefde voor iemand zo groot kan zijn dat je niet datgene moet doen wat jij boven alles wil, namelijk diegene omarmen. Maar dat je mee moet gaan in wat die ander wil, ook al is dat het tegenovergestelde: afstand scheppen, loslaten.
Liefde
Y had het over een van zijn kinderen van wie hij tot de lucht hield. Maar om redenen die in het duister gehuld bleven had het kind behoefte om zijn eigen weg te gaan. En ook al bloedde zijn hart, het was de liefde van Y voor zijn kind dat hem ertoe bracht om te doen wat het kind van hem vroeg.
Loslaten als ultieme liefde
“Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt; het betekent dat ik het niet voor hem kan oplossen of doen”, verklaarde Y. “Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer, maar is het besef dat ik de ander ruimte geef. Loslaten is machteloosheid toegeven. Wat betekent dat ik het resultaat niet in handen heb. Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen. Het is het jezelf zo goed mogelijk maken. Loslaten is niet ‘zorgen voor’ maar ‘geven om’. Het is niet oordelen, maar de ander toestaan zichzelf te zijn.”
Breuklijnen in de familie
Karl Pillemer deed uitgebreid onderzoek naar verbroken banden en vervreemding in families en schreef een unieke gids voor herkenning en herstel van families die door vervreemding zijn verscheurd.
Loslaten en liefhebben is inderdaad een moeilijke combinatie...