In 2010 verruilde Miriam Lancewood de Achterhoek voor een leven ver van de bewoonde wereld. Samen met haar man Peter leeft ze zonder enige vorm van luxe een geïsoleerd leven in de verlaten bergen op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. In het televisieprogramma Floortje naar het einde van de wereld zocht Floortje Dessing het echtpaar op. Hierover schreef zij haar boek ‘Mijn leven in de wildernis‘. Hoe gaat dat, leven in de wildernis? En wat kan het reisverhaal van een moedige vrouw ons leren over wie we zijn?
Toen Miriam Lancewood in 2004 haar diploma haalde in Groningen, vertrok ze naar Zimbabwe om les te geven op een school voor speciaal onderwijs. Na Zimbabwe vloog ze naar India waar ze Peter tegen kwam. Zij was 22, hij 52. Peter noemde zichzelf een ‘modern nomad’ en vanaf dat moment trok Miriam met hem mee door de Himalaya en Zuidoost-Azië. Eindbestemming: Nieuw-Zeeland. Miriam’s kleurige biografie laat zien wat er vooraf ging aan de keuze om echt naar de wildernis te trekken: van nature sportief en avontuurlijk, enthousiast over reizen, de liefde, en ze was al gewend om ver van haar familie te wonen.
Schrijven over de wildernis
Miriam Lancewood heeft haar persoonlijke verhaal beschreven zodat wij kunnen leren van haar ervaringen. Hoe is het om je leven in de maatschappij op te geven en waarom zou je dat willen doen? Hoe is het voor de moderne mens om in de wildernis te overleven? Hoe werkt het praktisch en welke lessen leert de natuur ons over mens zijn? Miriam laat ons zien hoe zij zich het gelukkigst voelt wanneer ze met pijl en boog voor haar eigen vlees zorgt, terwijl ze met de liefde van haar leven door paradijselijk Nieuw-Zeeland trekt.
Mijn leven in de wildernis is een open en authentiek boek waarin de praktische kanten van Miriam’s leven staan beschreven. Jagen met pijl en boog, door woeste rivieren heen waden, warm blijven in de strenge winter, en ondoordringbare bergwouden doorkruisen. Maar het vertelt ook over het langzame ritme van het leven in de wildernis, over haar relatie met Peter die dertig jaar ouder is, de zeldzame en bijzondere ontmoetingen met de paar andere mensen die ze tegenkomen, en haar spirituele band met de natuur, die steeds sterker wordt. Dat maakt Miriam zo inspirerend voor ons: het is niet nodig om de wereld de rug toe te keren.
Miriam en Peter laten zien dat je een keuze kunt maken over hoe je in de wereld wil leven: waar, op welke voorwaarden, en met wie zijn keuzes waar je invloed op hebt. Het verhaal van Miriam laat, zeker in het eerste hoofdstuk, zien dat er in de eerste plaats ontzettend veel moed voor nodig is.
Boektrailer: Mijn leven in de wildernis
Op de redactie van Inspirerend Leven help ik bloggers om hun verhalen tot hun recht te laten komen. Door verhalen te delen en elkaar te inspireren kunnen we de wereld net een beetje mooier maken.
Prachtig boek. Net terug van vakantie en heerlijk gelezen. Echt een aanrader!
[…] jagen en verzamelen, ze alles zelf maakten en één met de natuur waren. Daarnaast heb ik het boek ‘Leven in de Wildernis’ gelezen van Miriam Lancewood waarin ze samen met haar man midden in de natuur leeft, jaagt en […]
Zoals ze zelf zei je kunt maar beter voorbereid te werk gaan. Hier in Nederland zijn wel eetbare planten en besjes maar daar niet. Ik ken ook een paar mensen die hadden ook geen elektriciteit en wasten zich bij de pomp. De was deden ze bij een wasbord en een tobbe. Groenten verbouwden ze zelf en dat waren biologisch dynamische groenten. Ze verbouwden ook kruiden en hier maakten ze weer elixers van en verkochten dat op de markt in Duitsland. Verder woonden ze in een oud caravan. Ze leefden geheel zelfvoorzienend. Sommige mensen wekken hun eigen stroom op en leven geheel afgezonderd van de buitenwereld en consumptiemaatschappij. Van heel weinig moeten zien te leven in de natuur. Ik hoop dat als ze vallen zetten dat ze daar dan geen mensen in zitten en zich vergissen in het jagen van dat ze per ongeluk op een mens jagen want dan ben je een zonder het te willen een kannibaal. Als mensen heel erg honger hebben gaan ze misschien kannibaal worden of insecten opeten zoals spinnen slakken wormen en vliegen en kakkerlakken of hun eigen urine drinken. Of je moet leven van wat mensen hebben laten staan in bijv. restaurants bij langs gaan om te vragen of ze ook eten hebben dat anderen hebben laten staan en weggooien. . . .
Misschien kunnen ze van hun boeken leven van dat het anderen inspireert. Ik persoonlijk vind het niet zulke gemakkelijke omstandigheden waar je in moet zien te overleven zonder toilet en sanitair maar dat ben ik gewend.