Nieuwetijdskinderen en ADHD: de boodschappers van een nieuwe tijd verkeerd begrepen
Door Hans Stolp
Is de diagnose AD(H)D bij jou of je kind vastgesteld? Dan kan het zo zijn dat jij of je kind een nieuwetijdskind is. Nieuwetijdskinderen horen, voelen en zien alles wat er gebeurt en verwerken deze indrukken door bijvoorbeeld druk te reageren. “Het teveel aan indrukken leidt tot een permanente overbelasting: ze krijgen bijna onafgebroken veel meer binnen dan ze aankunnen, ” zegt Hans Stolp, auteur van De levensopdracht van nieuwetijdskinderen.
Laten we ophouden om het probleem bij de nieuwetijdskinderen neer te leggen, en laten we de moed opbrengen om onder ogen te zien wat er allemaal niet klopt in onze samenleving, en wat we daar zelf aan kunnen doen
Nieuwetijdskinderen zijn spiegels
Nieuwetijdskinderen spiegelen ons: ze laten als in een spiegel zien wat er van ons uitgaat. Zijn wij druk, dan worden zij druk. Hebben wij geen harmonie vanbinnen, dan raken zij uit balans. Hebben wij verdriet, dan huilt het nieuwetijdskind ’s nachts, zonder te weten waarom. Ze laten ons dus zien wat we voelen, wat we eigenlijk denken of wat we nog niet verwerkt hebben. Ze voelen immers haarscherp aan wat er in ons leeft en nemen dat onbewust over.
Voor ouders en andere opvoeders van nieuwetijdskinderen is dat niet eenvoudig. Neem bijvoorbeeld de stress en het verdriet die wij soms bij ons dragen: die houden de kinderen ons vervolgens als in een spiegel voor doordat ze datzelfde gedrag, vaak zelfs uitvergroot, aan ons laten zien. Dat is vooral ook daarom lastig, omdat deze spiegelreactie van de kinderen de problemen vaak versterkt: als moeder gestrest is en het kind wordt in een spiegelreactie daarop onhandelbaar, wordt de stress nog groter. Het vraagt een groot (zelf)inzicht om uit deze negatieve spiraal te komen: je moet als ouder of opvoeder doorhebben hoe het zit, je moet jezelf bewust maken dat jij eerst zelf tot rust moet komen, en dat je kind dan als vanzelf ook weer tot rust komt.
Lees ook: Hoe de energie van een nieuwetijdskind op jou als ouder inwerkt
Nieuwetijdskinderen hebben een gevoelige antenne
Nieuwetijdskinderen fungeren ook als een antenne. Ze vangen de emoties van anderen op en voelen die als hun eigen emotie. Komen ze een kamer binnen waar een aantal mensen samen zijn, dan vangen ze ogenblikkelijk alles op wat onderhuids tussen de verschillende aanwezigen speelt. Meestal hebben ze zelf niet door dat ze dat doen en dat ze als een antenne allerlei gevoelens van anderen oppikken. Daardoor kan het gebeuren dat ze boos zijn, of verdriet hebben, of teleurgesteld zijn, zonder dat ze weten waarom. Juist dat laatste, dat de kinderen zelf niet weten waar hun gevoelens vandaan komen, laat zien dat het gaat om emoties die ze opgepikt hebben van anderen.
Een bombardement van gevoelens
Als we nu deze laatste beelden (die van de spiegel en van de antenne) in het achterhoofd houden en we stellen ons dan voor hoe een nieuwetijdskind zich moet voelen als hij zich in een grotere groep mensen – bijvoorbeeld in een schoolklas – bevindt, welk beeld komt dan op? Bij mij en anderen komt dan het beeld van een bombardement naar voren. Want nieuwetijdskinderen horen alles wat er gebeurt: als iemand niest of fluistert in de groep, als er een vliegtuig hoog boven de wolken overvliegt, als een bromvlieg zoemend rondvliegt tegen het vensterglas zonder een open raam te vinden en ga zo maar door.
Daarnaast zien ze ook alles wat er gebeurt. En behalve dat (alsof het nog niet genoeg is) voelen ze ook alles wat er speelt: als iemand in de groep hoofdpijn heeft, krijgen ze zelf hoofdpijn. Vaak weten ze niet eens dat die hoofdpijn niet van henzelf is, maar van een ander komt.
Ze voelen haarscherp aan dat iemand niet zo goed in haar of zijn vel zit. Ze voelen het meteen als er onuitgesproken (negatieve of positieve) gevoelens tussen twee mensen heen en weer gaan. Ze voelen ogenblikkelijk dat er in een groep geen harmonie bestaat, maar er allerlei onderhuidse en onuitgesproken gevoelens leven, en ze reageren meestal direct, intuïtief en spontaan, op wat ze voelen.
Lees ook: Ben jij een volwassen nieuwetijdskind? Dit zijn de 6 kenmerken
AD(H)D en nieuwetijdskinderen
De eerste reactie op het bombardement: druk, druk, druk en dus ADHD
Nieuwetijdskinderen leven onder de druk van een voortdurend bombardement van indrukken die ze dag in, dag uit ondergaan. Het teveel aan indrukken leidt tot een permanente overbelasting: ze krijgen bijna onafgebroken veel meer binnen dan ze aankunnen. Daarom zoeken ze (onbewust natuurlijk) als vanzelf naar manieren om het ‘teveel’ af te voeren, zodat ze er niet aan onderdoor gaan.
Druk verlichten door druk te worden
Om de druk te verlichten worden sommige kinderen heel druk, beweeglijk en onrustig in een poging om het teveel aan indrukken door die beweeglijkheid af te reageren. Ze praten veel en kunnen nog geen vijf minuten hun mond houden: als je meteen praat over de dingen die je meemaakt, laat je die dingen niet naar binnen komen, maar breng je ze naar buiten en reageer je ze af.
Ook kunnen nieuwetijdskinderen niet of nauwelijks stilzitten, maar zijn ze voortdurend in beweging om het ‘teveel’ kwijt te raken. Ze kunnen zich niet concentreren, maar zijn meteen afgeleid. Vandaar dat men dit gedrag nogal eens samenvat met de verzuchting: ze zijn zo druk, druk, druk en nog eens druk.
Het drukke gedrag van nieuwetijdskinderen is een van de meest opvallende kenmerken van deze kinderen. Dit gedrag leidt nogal eens tot het stempel ADD of ADHD: je bent ziekelijk actief en hebt een stoornis in je vermogen om ergens aandacht aan te geven. Ook ben je bijzonder impulsief. Je leeft een beetje van de hak op de tak, en hebt de behoefte alles aan te raken wat op jouw weg komt.
Kinderen met dit gedrag worden wel vergeleken met een motor die nooit zonder benzine komt te staan. ADD legt de nadruk op het tekort aan aandacht (Attention Deficit Disorder), ADHD voegt daar nog hyperactiviteit aan toe (Attention Deficit Hyperactive Disorder).
Ziekelijk gedrag?
Dit etiket betekent dat men het (drukke) gedrag van het (nieuwetijds)kind als ziekelijk beschouwt en dat het kind derhalve genezen moet worden. Maar gezien in het licht van het bovenstaande is het duidelijk dat hun gedrag in wezen (hoe lastig misschien ook) eigenlijk helemaal niet ziekelijk is, maar beschouwd moet worden als een gezonde reactie van de ziel om het teveel aan indrukken af te reageren.
Nieuwetijdskinderen zijn nu eenmaal (veel) gevoeliger dan vorige generaties en nemen daardoor veel meer waar en in zich op. Niet medicijnen moeten dit probleem oplossen, maar een totale omvorming van onze samenleving, samen met een andere opvoeding en een ander onderwijs (dat niet gericht is op prestatie en leren, maar spelenderwijs op de vorming van de ziel).
Extreem gevoelige kinderen in een tijd vol prikkels
Juist op dit punt zien we een botsing die zich tussen twee belangrijke hedendaagse ontwikkelingen voltrekt. De eerste is deze: de kinderen van de nieuwe tijd worden steeds gevoeliger en dus ook gevoeliger voor indrukken. Daarom hebben nieuwetijdskinderen stilte nodig, creativiteit, duidelijkheid, rust en structuur. Maar juist die ontbreekt meestal in onze tijd, want – en dat is de tweede ontwikkeling – we zien hoe onze samenleving zich meer en meer ontwikkelt tot een maatschappij waarin een permanente stroom van prikkels, emoties en informatie op ons afkomt.
Het levenstempo wordt steeds hoger en de mensen hebben steeds sterkere prikkels nodig om emotioneel verzadigd te raken. Dat betekent dat de nieuwetijdskinderen van nu geboren worden in een maatschappij die steeds minder kans en ruimte biedt aan hun eigenheid.
Wie is er nu eigenlijk ziek: het nieuwetijdskind of de samenleving?
Laat mij in alle duidelijkheid de vraag nog eens zó stellen: wie is er nu eigenlijk ziek: het kind of de samenleving? Voor mij is het antwoord duidelijk: de gevoeligheid van het nieuwetijdskind is (in het algemeen gesproken) zeker geen ziekte, maar een groot geschenk, ook al is het voor de betrokkenen zelf vaak een lastig geschenk, zeker in deze samenleving. Maar kennelijk is onze samenleving er nog lang niet aan toe om een veilige en passende woonplek te bieden aan mensen met deze uitgesproken gevoeligheid. En dus probeert onze samenleving deze kinderen met behulp van medicijnen en een stempeltje of etiket aan te passen aan de huidige samenleving, in plaats van de samenleving aan te passen aan dit nieuwe type kind.
Want als je het stempel ADD of ADHD krijgt, nou, dan moet er toch wel iets met je aan de hand zijn! En klaar zijn we: nu hoeven de deskundigen zich niet meer te buigen over de vraag of onze samenleving misschien wel ziek is, in plaats van het kind … Niet het kind is ziek, maar de samenleving is ziek!
Naar ik hoop ten overvloede nog dit: natuurlijk vertonen veel nieuwetijdskinderen door de sfeer waarin ze opgroeien, allerlei tekenen van geestelijke scheefgroei. En natuurlijk hebben sommigen van hen last van hun eigen drukte. In zoverre zou je sommigen (heus niet allemaal!) van hen misschien ziek kunnen noemen en hebben zij behandeling nodig. Maar ook dan is het van groot belang om te beseffen dat die scheefgroei vooral veroorzaakt werd doordat dit kind met deze uitgesproken gevoeligheid moet leven in een samenleving die daar geen enkel respect en begrip voor heeft.
Tips: zo kun je je nieuwetijdskind ondersteunen
- Begin met een duidelijke uitleg: dat je kind (en andere nieuwetijdskinderen) nu eenmaal zo gemakkelijk dingen overnemen zonder door te hebben hoe of wat.
- Je kind mag leren zich af te vragen: waarom voel ik deze emotie? Als ze dat niet vanuit zichzelf kunnen verklaren, is het waarschijnlijk overgenomen van een ander.
- Je kind mag leren om stevig geworteld te staan in zichzelf, zodat de afgrenzing van het eigen ik tegenover dat van anderen, vanuit een groter zelfbewustzijn duidelijker wordt. Dat betekent dat ze mogen leren om ‘nee’ te zeggen, wanneer ze zélf iets niet willen, en alleen ‘ja’ mogen zeggen, wanneer ze zélf wel iets willen. Dus geen nee of ja omdat een ander dit verwacht, maar omdat het van binnenuit komt. Zo leren ze om zich bewust te worden van wat ze nu eigenlijk zelf voelen, willen en denken!
Fragment uit: De levensopdracht van nieuwetijdskinderen
De levensopdracht van nieuwetijdskinderen
Heb jij een nieuwetijdskind of ben jij er zelf één? Hans Stolp helpt je omgaan met de kwaliteiten van deze bijzondere mensen en beschrijft hun levensopdracht. Volgens hem zijn de nieuwetijdskinderen degenen die ons voorgaan in het omvormen van onze samenleving. Wie zijn zij en wat leren ze ons? Maak kennis met hun unieke wezen!
Lees verder over nieuwetijdskinderen:
- Waarom Nieuwetijdskinderen geen gemakkelijke taak hebben op aarde
- Welk type nieuwetijdskind ben jij?
- Hoe de energie van een nieuwetijdskind op jou als ouder inwerkt
- Waarom ben je nú op aarde? Wat je moet weten over de grote shift die nu gaande is
Hans Stolp maakt in zijn werk de oorspronkelijke, spirituele of esoterische traditie (weer) voor een breed publiek toegankelijk. Hij heeft talloze boeken op zijn naam staan (waaronder ook kinderboeken en dichtbundels), waarvan er vele bij Uitgeverij AnkhHermes verschenen. Een aantal van zijn boeken is in het Duits en Engels vertaald.
Ik herken dit zo goed. Ik was min of meer één van de eerste nieuwetijdkinderen in 1953. Maar toen was het leven nog niet zo ingewikkeld als nu. Hoewel school wel wat struikelmomenten opleverde. Vooral als er druk op de ketel kwam te staan. Als een wonder heeft mijn moeder mij per ongeluk (wat een geluk bleek) op een Montessori school gedaan. Mijn jongste zoon is een typische ADHD'er en wat heb ik allemaal moeten doen om het leven dragelijk te maken voor hem. Gelukkig had hij in ieder geval op de lagere school (Vrije School) een geweldige juf. De bovenbouw heeft hij ook goed kunnen handelen. En in zijn werk tegenwoordig heeft hij gekozen voor kleinschalige bedrijven. Ben super trots op hem. En ik? Ik woon op een oude boerderij in Frankrijk omdat ik 15 jaar geleden tegen mijn kroost zei: :nog 5 jaar Nederland en ik ben er niet meer". Ik kan die stress niet aan. Dit leven hier is zo heerlijk 1965.