Oude pijn en liefdesrelaties: waarom je partner en jij zoveel ruzie maken
Door Wendy Gillissen
Houden je partner en jij zielsveel van elkaar, maar hebben jullie toch vaak ruzie? Dan is dit artikel van psycholoog Wendy Gillissen een must read! Opeens begrijp je waarom er zoveel strijd tussen jullie is én wat je ertegen kunt doen. “Het helen en transformeren van onze oude pijn is het allerbeste middel om harmonie in onze relaties te creëren.”
In feite is een ruzie vaak: twee gewonde kinderen die door elkaar geprikkeld worden en zich blind op elkaar afreageren.
Overal waar ‘hij’ staat, kun je ook ‘zij’ lezen.
Ruzie in je relatie
Je intieme partner staat meestal het dichtst bij je. Hij drukt daardoor ook het meest op je ‘knopjes’. En wanneer je weet dat je van elkaar houdt, is hij ook degene bij wie jij je het veiligst voelt. Maar dat heeft een keerzijde: hij is ook degene bij wie je het makkelijkst je woede uit! Af en toe een botsing is normaal. Maar sommige stellen lijken wel elke dag ruzie te maken. Hoe zorg je ervoor dat ruzie niet je relatie gaat regeren?
Lees ook: Wat is de betekenis van jouw woede of boosheid?
Je ouders deden maar wat…
We zijn vrijwel allemaal opgevoed door mensen die ook maar wat deden. Ze deden hun best met de middelen die ze hadden. Maar ze hadden geen cursus ‘Hoe begeleid ik mijn (hoogsensitieve) kinderen?’ gevolgd. Vaak waren ze aan het overleven: financieel, emotioneel of psychologisch.
Onze ouders hebben vrijwel altijd hun eigen niet-geheelde kwetsuren. Deze hebben ze opgelopen in hun eigen jeugd of zelfs in vorige levens. Of ze zitten in de familielijn. Zeker de generaties geboren in de jaren veertig, vijftig en zestig werden niet gestimuleerd om daar iets mee te doen. Zelfontwikkeling, therapie en bewustwording werden nog maar op zeer kleine schaal toegepast.
Pijnen uit de familielijn
Waar ouders hun eigen wonden niet helen, echoën ze door in de volgende generaties. Daardoor hebben velen van ons ook weer onze eigen pijnen in de jeugd opgelopen. En degenen die onze ontwikkeling, ons zelfgevoel en hoe we staan in een relatie het meest beïnvloeden, zijn onze ‘eerste liefdes’: onze ouders.
Volgens de victoriaanse psychiater Freud is de ouder van het andere geslacht onze eerste liefde. Maar in de praktijk zie ik dat beide ouders grote invloed hebben op hoe we liefde ervaren en liefdesrelaties ontwikkelen. Zij spelen allebei een grote rol in wat voor soort partners we geneigd zijn aan te trekken en hoe we met relaties omgaan.
Lees ook:
Vooroudermedicijn: helen van oude pijn in de familielijn
Transgenerationele pijn: wanneer pijn van je voorouders is opgeslagen in jouw cellen
Waarom je juist deze partner aantrekt
Natuurlijk zijn er grote verschillen per gezin. In sommige gezinnen was een van de ouders niet aanwezig, fysiek of emotioneel. Daar kun je de liefdeswond van de ‘afwezige ander’ aan overhouden: die kun je idealiseren of verguizen. Daardoor trek je later bijvoorbeeld relaties aan met een niet-beschikbare man of vrouw.
In andere gezinnen was een van de ouders een narcist, waardoor er grote verwarring werd gezaaid over je eigenwaarde, je identiteit en zelfs je recht van bestaan. Daardoor kun je later partners aantrekken die je bevestigen in deze twijfels en die zelf narcistische trekken hebben.
Lees ook: De diepere laag van een relatie: waarom je partner en jij elkaar aantrekken
Het gewonde innerlijke kind
De pijnen die we oplopen in onze jeugd – in relatie tot onze eerste grote liefdes, onze ouders – worden weer opgerakeld in intieme relaties. Tot we ze geheeld hebben. Daardoor zijn intieme relaties hét veld bij uitstek om ons van deze pijnpunten bewust te worden en ze te transformeren!
Maar dat is niet altijd makkelijk. In een relatie doe je samen een intieme dans. In die dans worden onze meest kwetsbare, meest persoonlijke plekken blootgelegd. Soms kan het over en weer geprikkeld worden van onze kwetsbaarheden tot fikse botsingen leiden: we gaan ruzie maken.
Ruzie ontstaat vaak wanneer beide partners reageren en spreken vanuit hun wonden. Meestal zijn dat wonden die in onze jeugd zijn ontstaan. We praten en reageren dus vanuit ons gewonde innerlijke kind. En wanneer dat gebeurt, verlies je het overzicht. Dan heb je niet meer voldoende bewustzijn en kan het niveau van de interactie snel dalen. Beschuldigen, afreageren, projecteren van je eigen pijn of woede op de ander: het is zo gebeurd. Ontploffen om een kleinigheidje, terwijl de boosheid eigenlijk over iets veel diepers gaat.
Lees ook: Innerlijke kind & trauma: de zeven poorten naar genezing
Zo escaleert de situatie
Vanuit onze emotie, frustratie, oude pijn, verdriet of woede reageren we op de ander. Die voelt zich dan weer geraakt in zijn eigen oude pijn. Als we allebei van daaruit reageren, kan de situatie snel escaleren. We zitten allebei in ons oude drama en spelen weer hetzelfde oude toneelstuk. De ruzie is een feit.
Meestal wordt een gesprek een ruzie wanneer we niet meer op elkaar reageren vanuit het bewustzijn van de volwassene in het hier en nu. Wanneer we niet meer praten vanuit de volwassene die het overzicht heeft. Die kan communiceren vanuit inzicht in z’n eigen pijn én met compassie voor de pijn van de ander. We reageren blind op elkaar. In feite is een ruzie vaak: twee gewonde kinderen die door elkaar geprikkeld worden en zich blind op elkaar afreageren.
Een gesprek mondt dus uit in een ruzie wanneer we reageren vanuit onze pijnpunten in plaats van vanuit bewustzijn over onze pijnpunten op ‘meta-niveau’ (waar je overzicht hebt).
Hoe kun je ruzie voorkomen?
Het is natuurlijk het fijnst als je ruzie voor kunt zijn. Het is een oefeningetje, maar wat je het best kunt doen: probeer je zo snel en goed mogelijk bewust te zijn van wat er bij jou geraakt wordt door het gedrag van je partner. Wanneer je woede, verdriet of frustratie buitensporig groot is, dan is er waarschijnlijk een oud pijnpunt geprikkeld.
Soms kan het nuttig zijn om je even terug te trekken en je gevoelens te onderzoeken. Waar gaan ze eigenlijk over? Zijn ze proportioneel? Of zijn ze buitenproportioneel heftig? Waar gaan ze eigenlijk écht over? Voel jij je bijvoorbeeld niet gehoord of gezien? Of heb je het gevoel dat er over je grenzen gegaan wordt? Is de intensiteit van je gevoel reëel? Of triggert dit iets van vroeger, toen je grenzen niet werden gerespecteerd in het gezin?
Helen en transformeren
Wanneer jij je gevoelens en hun oorsprong hebt onderzocht, kun je kalmer en meer vanuit je volwassen zelf het gesprek met je partner aangaan. Tip: wijs daarbij nooit naar de ander. Probeer in de ik-vorm te praten. “Ik voel…” “Ik ervaar dat…” In plaats van: “Jij maakt me boos…” “Jij hoort me niet…” “Jij doet altijd dit en dat en daarom…” Neem verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens en geef ook aan wat je wél wilt. “Ik zou het fijn vinden wanneer…” “Ik wil graag…”
Natuurlijk is het helen en transformeren van onze oude pijn het allerbeste middel om harmonie in onze relaties te creëren. Sterker nog, het is de allerbeste manier om de relatie met jezelf en je eigen innerlijke kind te helen! Wanneer je met zelfliefde, zelfwaardering en zelfvertrouwen in je relatie staat, stijgt de interactie met je partner, indien die ook bereid en in staat is tot bewustwording te komen, snel naar het niveau van de geheelde volwassene. Een relatie is een dans en die dans doe je samen. Wanneer je beiden bereid bent je eigen wonden te helen en je volwassen zelf neer te zetten, wordt het een dans van liefde, plezier, bewustwording en groei. De mooiste dans van allemaal!
Het innerlijke kind in je relatie
Hoe functioneert het innerlijke kind? Hoe kunnen wij onszelf genezen? Wat heeft het binnen de relatie nodig? Welke aspecten mogen eindelijk geactiveerd worden? Deze vragen en meer worden beantwoord in Het innerlijke kind in je relatie van Susanne Hühn.
Lees verder:
Waarom je tijdens een ruzie met je partner beter geen beslissing kunt nemen
Waarom ruziemaken goed voor je relatie is
Relatietherapeut over hoe je goede gesprekken kunt voeren met je partner (zonder ruzie te krijgen)
Tips van een psycholoog: zo herken je een partner met het Peter Pan-syndroom (en dit kun je het best doen!)
drs. Wendy Gillissen is psychologe, regressie-en reïncarnatietherapeute en auteur van de in de VS bekroonde spirituele avonturenroman ''De Vloek van de Tahiéra''. Het vervolg, ''De Zoektocht naar Tzanáta'' is in 2020 verschenen. Momenteel voltooit zij deel 3, ''Het Verloren Land''. Daarnaast schrijft zij een boek over entiteiten en niet-eigen energieën. Wendy blogt o.a. over spiritualiteit, reïncarnatie en narcisme. Veel hooggevoelige en creatieve mensen, en beginnend therapeuten vinden de weg naar haar praktijk. In haar vrije tijd speelt ze Keltische harp.
