Kaarsrecht zit ik voor mijn ingenieus in elkaar geflanste tijdelijke bureau. De laptop steunt op een stapel boeken welke ooit nog eens uitgelezen worden en mijn tenen raken net de vloer. Zo voelt het comfortabel. Althans, voor dit moment. Echt comfortabel is het sinds ruim een week al niet meer maar ach, een mens wordt inventief wanneer nodig. Want wanneer de middelen en mogelijkheden schaars zijn, ben je gauw tevreden met dat wat is, want het is. En laat dat nou net hetgeen zijn waar ik de meeste moeite mee heb. Misschien ligt daarin de sleutel? Op zoek naar overgave.
Drukte in mijn hoofd
Mijn hoofd maakt overuren en springt van aan naar uit. Beelden wisselen elkaar af. En net als een televisie met een overdaad aan kijkuren, lijkt het soms alsof alleen het testbeeld nog werkt. Er wordt gezapt van kanaal naar kanaal terwijl de afstandsbediening buiten mijn bereik is. Ik voel mij totaal overgeleverd. Alles ligt buiten mijn bereik. Ophopingen her en der fungeren als standplaats voor mijn dagelijkse benodigdheden. Op mijn schuifelroute kan ik dan met een knik door de knie bijvoorbeeld mijn kop thee oppakken of de mobiele telefoon. Daarbij wel in acht nemend niet te ver en te diep te knikken om te voorkomen dat de knik overgaat in knak. Niet in de knieën wel te verstaan, in de rug. Onderaan om precies te zijn. Daar waar het altijd begint.
Ondraagbare pijn
Ik heb gejankt en geschreeuwd, gegild, gekronkeld, gevochten en gestreden. Dat is wat ik altijd deed en nu dus ook. Het is alsof het zo geprogrammeerd is en dat je er dus geen invloed op kunt uitoefenen. Het voelt alsof en dus niet echt. Ik herinner mij de woorden van een wijze vrouw:
‘Dat wat zich aandient kun je aan’.
Ik besef dat ik datgene wat zich aandient vrijwel meteen afwijs. Ja, de pijn is bijna ondraaglijk en nee, het is met geen pen te beschrijven. Toch probeer ik het. Iedereen die ooit te maken heeft gehad met ingedrukte ruggenwervels weet waar ik over spreek. Op z’n oud Hollands gezegd heet het spit. En die spit heeft mij iets te vertellen.
Overgave
Voordat ik het magische boek van Christiane Beerlandt inzag heb ik een moment genomen om te luisteren naar mijn lijf. Dat moment ontstond in een moment van overgave. Er was dan ook geen ontsnappen meer mogelijk. Terwijl ik puffend en hijgend mij op mijn zij rol om mijn bed te kunnen verlaten, smeek ik om genade. Mijn benen lijken van beton, er is nauwelijks beweging in te krijgen. Als ze eindelijk over de bedrand hangen, vraag ik me serieus af hoe ik in hemelsnaam mijn bovenlijf kan oprichten. De pijn in mijn rug snijdt door mijn bekken. Het is alsof er schroevendraaiers in mijn wervels steken en deze op volle toeren ronddraaien zodra ik wat beweeg. Het sein voor ze om in actie te komen. Pijnigen en vernederen.
Verdeeld bewustzijn
Het anders zo heerlijke Tempur matras is nu werkelijk een belemmering en geeft nauwelijks houvast. Overgeleverd en geen houvast. Dat is het respons op mijn smekende gebeden van genade. Er komt geen genade, er volgen inzichten. Het gevoel is hetzelfde. Ik beleef het nu. Toch weet ik dat het toen was maar ik krijg het niet rond op het televisiebeeld in mijn hoofd. Het beeld van nu wordt vertroebeld door het beeld van uit mijn vroege kinderjaren. Ik zie het niet meer helder. Duidelijk is wel dat hier sprake is van een verdeeld bewustzijn, ik begeef mij in mijn kind bewustzijn en zie en beleef datgene waar ik als klein kind aan ben blootgesteld. Pijnigen, vernederen, overgeleverd en geen houvast.
Échte overgave: zelfcompassie
Wanneer ik lees hoe Beerlandt lage rugpijn interpreteert vanuit de psychosomatiek in haar boek De Sleutel tot Zelfbevrijding, stromen de tranen. Ik begrijp de boodschap en mijn lichaam heeft het me al verteld. Ook begrijp ik dan mijn direct opkomende repeterende gedachte dat ik ‘weer in de val ben getrapt’ en hoe vlak daarop een golf van zelfcompassie als vanzelf ontstaat. Het gaat hier om het onschuldige kind dat ik was. Om de onvervulde behoefte en hoe groot deze was. Het gaat hier om de volwassen vrouw die ik ben en haar groot zelfhelend vermogen. Er daalt een nieuw soort gevoel van overgave in mij neer. De hevige strijd is gestreden en dit is de triomf. En nee, de overwinning van deze overgave voelt niet zoet. Gaat niet gepaard met een kakafonie van opgeluchte en overheersende gedachten van macht en superioriteit. Want het is.
Weg van de pijn
Heb jij ook het idee dat jouw pijn een verborgen agenda heeft? In Weg van de pijn schrijft Saskia de Bruin dat ons lichaam pijn en andere klachten kan gebruiken om ons te beschermen tegen emoties die we als bedreigend, onacceptabel of overweldigend ervaren. Ook geeft ze tips en oefeningen om aan de slag te kunnen gaan met jezelf en psychische pijn uit het verleden te kunnen opruimen.
Als Medium en Holistic Healer maar vooral als Gids op jouw Zielspad schrijf ik bezield en bevlogen over diep transformerend zielswerk en over het pad van heling dat ik zelf ben gegaan. Je vind ons op Dé Plek van Aandacht en Bezinning in Spanje waar wij offgrid leven en wij jou met open hart en armen ontvangen voor een levensveranderende Inspiratieweek. Bekijk ook onze online events, reading & healing voor mens en dier en voel je welkom voor een sjamanistisch consult www.masiamalagana.com
