Voelen verhalen over contact met dierbaren ongrijpbaar en te mooi om waar te zijn? Dat vond Els ook, tót ze bijzonder contact had met haar overleden moeder. In dit artikel vertelt ze aan Ineke Visser, auteur van Licht op sterven, haar opmerkelijke verhaal.
In de weken die volgden, of liever gezegd de nachten, begonnen er vreemde dingen te gebeuren.
Communicatie met overledenen
Els: “Elisabeth Kübler-Ross heeft altijd een bijzondere indruk op me gemaakt. Haar verhalen over communicatie met overleden geliefden klinken misschien te mooi om waar te zijn, maar ergens in mij is er een verlangen om daarin te geloven. Na het plotselinge overlijden van mijn moeder, pakte ik die hoop als een reddingslijn. Elke avond fluisterde ik: “Welterusten, Mama. Geef me alsjeblieft een teken, ik wil weten hoe het met je gaat.”
In de weken die volgden, of liever gezegd de nachten, begonnen er vreemde dingen te gebeuren. Mijn kleine digitale klokje op het nachtkastje, dat ooit door mijn moeder in Nieuw-Zeeland was gekocht, begon zonder enige aanleiding te flikkeren. Altijd als ik in de buurt kwam, maar ook op momenten dat ik niet in de buurt was. Het bracht me terug naar de momenten bij haar thuis, waar ik altijd stiekem dacht dat de flikkerende lampen een boodschap van mijn vader waren. Nu voelde het anders, en dat maakte me nieuwsgierig, maar ook wantrouwend. Is dit daadwerkelijk een signaal van mijn moeder, of gewoon een technische glitch?
Geen contact meer
Na enige tijd begon ik het signaal van mijn moeder te verwachten, als een soort spel. Ik ging onderhandelen: “Als jij het bent, Mama, laat me dan om 3 uur ’s nachts iets horen.” Maar de nachten gingen voorbij zonder ook maar iets te zien of te horen. Langzaam maar zeker verloor ik mijn geloof in deze communicatie. Virale berichten konden immers niet de leegte vullen die haar dood had achtergelaten.
Hulp van boven
En toen, op een zondagavond, sloeg het noodlot toe—mijn laptop gaf de geest. Al mijn werk was verdwenen en met deadlines die naderen, brak de paniek in me uit. Na een nacht vol slapeloze gedachten, roep ik in mijn dromen mijn moeder om hulp. Die nacht werd het klokje opnieuw mijn gids. Een bliepje, een knipperend licht in het donker en uiteindelijk een tijd die niet kon liegen: 3.06 uur. Vol vertrouwen, als een samenzwering tussen moeder en kind, wist ik dat alles goed zou komen.
De volgende ochtend voelde ik me zowel zenuwachtig als hoopvol toen ik mijn laptop weer opstartte. Wat er toen gebeurde, voelde als een wonder: al mijn documenten waren terug! Ik schreeuwde het bijna uit van vreugde en met een kloppend hart op de fiets naar een afspraak in Bilthoven, zag ik iets onverwachts—lathyrus! De favoriete bloemen van mijn moeder. Op dat moment twijfelde ik niet langer. Wat me het meest raakte, was het vertrouwen dat in me was herboren.
De kracht van ons bewustzijn
Nog steeds achtervolgden de bliepjes me. Een tweede nacht, en opnieuw een teken op hetzelfde tijdstip. Dit alles deed me denken aan de kracht van ons bewustzijn, dat niet gebonden is aan tijd en ruimte. De ervaringen die Elisabeth beschrijft, zijn geen fantasieën. Ik heb ze zelf ervaren, en ze hebben me veranderd.
Ik ben nog steeds bezig met het verlies, maar ook met het omarmen van de tekenen die van een andere wereld naar ons toe komen. Het is een reis van verdriet naar hoop en van wanhoop naar innerlijk weten. Je hoeft het alleen maar te vragen, en soms, soms krijg je meer terug dan je had durven hopen.”
Fragment uit: Licht op sterven
Licht op sterven
Ben jij bekend met ervaringen als deze of wil je er meer van weten? Het volledige verhaal van Els en nog heel veel meer ervaringen voor, tijdens en na een sterven, lees je in ‘Licht op Sterven. Inzichten en ervaringen vanuit een verruimd bewustzijn’ van Ineke Visser.
Lees ook deze artikelen van Ineke:
- Persoonlijk verhaal: hoe bereidt de stervende mens zich voor op de dood?
- Zo herken je tekenen en boodschappen van overleden dierbaren
Ineke Visser, oud hospicecoördinator, deed onderzoek voor Peter Fenwick (VK) naar levenseinde-ervaringen in Nederlandse Hospices. Zij schrijft over sterven en is een veelgevraagd spreker en (gast)docent. Eerder kwam bij AnkhHermes uit Een andere kijk op orgaandonatie. Verkenningen van het stervensproces. Ineke is initiatiefnemer van het Landelijk Expertisecentrum Sterven. Het is haar missie om bij te dragen aan verruiming van ons collectieve bewustzijn over sterven.
Wat een mooi verhaal van Els. Ook ik heb zo’n verhaal over mijn moeder. Het duurde lang voor zij doorkwam. ‘Ik kwam mijn slaapkamer binnen en zag mijn moeder in het midden op mijn bed zitten.’ Ik sliep nog niet helemaal toen dit gebeurde. Ik was zo blij en vroeg of ik haar een knuffel mocht geven. Dat mocht en ik voelde haar lijflijk. Daar schrok ik enorm van en ik vroeg ‘ mama ben ik dood’ omdat ik haar voelde. Ze zei ‘nee’ ze begon te vertellen over oa mijn broer ( die ziek is) en over Jetty. Ik dacht dat ze het over mijn zusje had. Onze relatie is nl niet goed. Ik zei tegen mijn moeder dat ik zou proberen weer in contact met haar te komen. Mijn moeder had ook altijd een moeizame relatie met mijn zusje. Maar ze zei dingen over Jetty die ik niet begreep toen. 2 weken later overleed onverwacht mijn (zus) vriendin die ook Jetty heet. Mijn moeder wist dat zij voor mij als een zus was ( ze was ook 9 jaar ouder) toen vielen de puzzelstukjes op zijn plek. Ze kwam om te vertellen over mijn vriendin Jetty. Overigens heb ik ook met haar contact gehad. Is een ander verhaal. En met mijn tante waar ik door ziekte niet op begrafenis kon zijn.
Mijn zoon Marc is in 1998 door een ongeluk om t leven gekomen Hij werkte in een strandtent in Scheveningen Op een zonnige dag zat ik bij hem op t terras Hij ging op m'n schoot zitten ,ik kreeg een visioen van de Pieta maria met Dode Jezus op schoot. En 'schrok e. In die week kreeg marc dat ongeluk Al z'n vrienden kwamen naar m'n huis ,en plotseling. Ging de radio hard aan met house muziek Iedereen riep huilend :Bedankt Marc Ik heb Marc daar gezien Hij vond het jammer dat z'n leven voorbij was