Zo binnen, zo buiten: waarom projectie jouw wereld negatief kan beïnvloeden
Door redacteur
Projectie is een van de gevaarlijkste collectieve psychologische processen van de mensheid. We doen het allemaal dagelijks. Wil je bewuster leven, je spirituele intelligentie ontwikkelen of ontwaken? Dan is het volgens Dr. Altazar Rossitier ontzettend belangrijk dat je je eigen projectieprocessen onder de loep neemt op een liefdevolle manier. In dit artikel lees je zijn uitleg van projectie.
Het grootste deel van onze kracht geven wij weg door middel van projectie
Het principe van projectie
Het wereldbeeld dat mensen hebben is in essentie een zelfbeeld en een beeld van hoe ze passen in de wereld die ze waarnemen. Hoe ik de wereld zie is volkomen afhankelijk van de identiteit die ik heb aangenomen, vandaar dat alles wat ik zie mijn identiteit versterkt. Daarom plak ik mijn overtuigingen op wat ik om mij heen waarneem. Dit noemen we projectie.
Projectie is het proces waarin wij beelden uit onze innerlijke wereld opvatten als de werkelijkheid buiten ons. (Een projector die in een bioscoop beelden op een scherm tovert is een heel goede metafoor.) Dankzij projectie ervaren wij onze interne processen als extern. Omgekeerd geldt dat wat wij als extern beschouwen altijd iets weerspiegelt dat relevant is voor onze interne processen. Dit is een principe van een universele wet: zo binnen, zo buiten. Alles wat ik in mijn uiterlijke omstandigheden afwijs op een of andere manier een weerspiegeling is van (of een herinnering aan) iets wat ik in mijzelf heb afgewezen. Naar dit mechanisme wordt dikwijls verwezen met de term ‘schaduw’ of ‘schaduwkant’.
Vast in de slachtofferrol
Het principe van projectie houdt je slachtofferrol in stand en ondersteunt de processen van het buiten jezelf leggen van de verantwoordelijkheid en anderen de schuld geven. Het is ook de basis voor vaststellen wie je vijanden zijn (vijanddenken).
Als ik goed ben, bestaat alles wat fout is buiten mij, daar waar ik niet ben (of in degenen die ik niet ben). Wat ik niet ben kan alleen bestaan waar ik niet ben. Op deze manier kan ik alles wat niet overeenkomt met mijn overtuigingen over mijzelf en mijn wereld verplaatsen naar een willekeurig aspect van mijn werkelijkheid waarvan ik het tegengestelde van mijn manier van leven heb gemaakt.
Hoe we de wereld zien
Het essentiële punt om duidelijkheid over te krijgen is dat wij de wereld allemaal zien zoals wij denken dat wijzelf zijn. Mijn kijk op de wereld is in essentie een persoonlijke interpretatie van mijzelf en mijn relatie met mijn omgeving (de wereld zoals ik die waarneem).
Onderscheid maken stelt ons in staat onszelf en de wereld waarin wij leven voor onszelf begrijpelijk te maken. Wij bouwen geleidelijk een context op waarin we onszelf aan de hand van de interpretatie van onze omstandigheden en ervaringen een plaats geven. Dat is echter niet een objectieve plaats. Dat kan het ook niet zijn, voor niemand. Toch is dit wel hoe wij leven en omgaan met de mensen om ons heen.
De vorming van cultuur
Als iemand dezelfde interpretatie heeft als wij, doen we alsof we een objectieve waarheid gevonden hebben, en hoe meer mensen wij kennen die deze interpretatie met ons delen, hoe vaster we overtuigd raken van onze eigen objectiviteit. Dit vervult onze behoefte aan zekerheid, waar we vanwege het trauma van de afscheiding zo sterk naar verlangen.
Wat we in feite doen, is samenspannen met iets buiten onszelf om de angst voor onze onzekerheidsgevoelens te verminderen. We vermijden angst. Uit de interpretaties die wij met anderen delen komt een maatschappelijke orde voort, die wordt beschouwd als de waarheid.
Deze interpretaties bevorderen een cultuur waarin het recht van de sterkste geldt, wat terug te vinden is in het meerderheidsbeginsel – als iedereen het doet of het accepteert, dan moet het wel kloppen. De gedeelde interpretaties bepalen ook wat goed en fout is, en ze worden in stand gehouden door de angst voor afwijzing en verlating, die op de loer ligt als gevolg van de illusie van het trauma van afscheiding waardoor het sterfelijke denken wordt bezield. Iedere afwijkende opvatting is van zichzelf al een afscheiding en kan deze angst oproepen – hoe moeilijk is het niet voor ons om tegen de massa in te gaan. Het paradigma van de consensusrealiteit is dus gebaseerd op afscheiding en angst, of welke andere woorden we daarvoor maar gebruiken.
Leven in een waan
De conclusie is dat wij voortdurend projecteren. Wij leven in een illusie, die ook nog eens onze eigen illusie is; je zou zelfs kunnen zeggen dat we in een waan leven. Dit impliceert dat wij de werkelijkheid waarin we leven zelf creëren, en dat betekent dat we er iets aan kunnen doen. Dit is het punt waarop we mogelijkheden hebben. Hier ligt het beginpunt van positief denken en jezelf helpen.
De oplossing
Het is belangrijk om te beseffen dat de kans om met behulp van het sterfelijke denken boven onze illusie uit te stijgen en de absolute waarheid te ontdekken nihil is. We kunnen een andere illusie kiezen om in te geloven, eentje die beter bij ons past of die beter werkt, maar we kunnen niet ontkomen aan de identiteit die door het sterfelijke denken is gecreëerd, of aan de disfunctionele bedenksels ervan die het aanduidt met ‘de realiteit’.
Mijn concept van wie ik ben is in essentie een kijk op mijzelf en op hoe ik pas in de wereld die ik om mij heen waarneem. Het is wie ik denk dat ik ben. Alles wat volgens mij in strijd is met deze identiteit (die ik met mijn denken gecreëerd heb) zie ik als een bedreiging van mijn bestaan. Dat geldt ook voor gedachten en observaties die ik in mezelf waarneem en die een vraagteken zetten bij deze identiteit.
Het bewustwordingsproces
Het projectieproces werkt dan ongeveer zo:
• Ik bouw mijn identiteit zo op dat ik iemand ben die goed is en ik rechtvaardig mijzelf met behulp van goedkeuring.
• Als ik goed ben, dan is wat slecht is niet mij. Wat slecht is kan niet bestaan waar ik besta.
• Wat slecht is kan dus alleen bestaan waar ik niet ben.
• Als ik in mijzelf iets ontdek wat ik niet prettig vind – en dat omvat alles wat niet past in het beeld van de werkelijkheid die ik heb gecreëerd – doe ik net alsof het er niet is. Het is namelijk niet wie ik besloten heb te zijn en ik kan dus onmogelijk
toegeven dat het in mij bestaat. Vandaar dat ik het ontken.
• Dat wat niet in mij kan bestaan, bestaat alleen buiten mij, daar waar ik niet ben.
• Waar ik niet ben is het terrein van de ander (iedereen die en alles wat niet mij is).
• Het mentale associatieproces (dat een van de fundamentele werkwijzen van het denken is) koppelt heel gemakkelijk dat wat niet mij is aan dat wat fout of slecht is; het behoort allemaal tot ‘de rest’ van de wereld.
• Vanuit het perspectief van de ander maak jij weer deel uit van de rest van de wereld.
• In deze visie zijn alle anderen potentiële vertegenwoordigers van wat slecht is en dus zijn ze zelf slecht. Ze zijn allemaal potentiële kandidaten voor de projectie van mijn onaanvaardbare eigenschappen (mijn slechtheid). Ze zijn allemaal potentiële vijanden!
Spirituele intelligentie
Dit is een fragment uit Spirituele Intelligentie van Dr. Altazar Rossiter. Spirituele Intelligentie (SQ) drijft je persoonlijke groei aan, waarmee je bepaalt wat echt bij je past en die je in staat stelt de juiste keuzes in het leven te maken. Een bijzondere en down-to-earth manier om je spirituele kant een grotere rol te geven in o.a. je relaties, werk en privéleven.
Lees verder:
Test: ben jij spiritueel intelligent?
De uitdaging van je schaduwkant aangaan: je verstoten ikken leren kennen en omarmen
De lichamelijke, geestelijke én energetische gevolgen van chronische schaamte (heb jij er onbewust last van?)
Inspirerend leven bestaat uit een geweldige, kleine redactie. Voor meer informatie, bekijk de 'Over ons'-pagina.
